ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 3
Chapter 3 ข้ารับเจ้าเป็นภรรยา
ทว่า...
ท่าทางที่ราวกับโลกทั้งใบได้แตกสลายย่อยยับไม่เหลือดีของนางนั้น ทำให้หัวใจที่แสนด้านชาของชายหนุ่มไหววูบ นางล้มแรงจนหัวเข่าและข้อศอกถลอกปอกเปิกไปหมด กระนั้นนางกลับลุกขึ้นยืนด้วยตนเองโดยไม่ร้องเรียกให้เขาช่วยเหลือแม้เพียงครึ่งคำ
ยิ่งเห็นว่านางเดินสะเปะสะปะไร้จุดหมายเข้าไปในป่ากว่าหลายชั่วยามเพื่อที่จะฆ่าตัวตาย เขาก็ยิ่งมั่นใจว่านางไม่ใช่นักสืบหรือนักฆ่าจากที่ไหน นางเป็นเพียงแค่กวางสาวที่แสนหวาดกลัว เป็นหมากตัวหนึ่งของครอบครัวที่ถูกเขี่ยทิ้งเมื่อหมดผลประโยชน์
เขาจึงไม่อาจนิ่งดูดายปล่อยให้นางตายตกไปต่อหน้า จำต้องช่วยชีวิตนางเอาไว้
ฮึก!
เสียงสะอื้นหยุดชะงักเมื่อปลายนิ้วของชายหนุ่มยื่นไปเช็ดน้ำตาที่นวลแก้มอย่างอ่อนโยน ซินเหมยหยุดร้องไห้แต่ไหล่บางยังคงสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง
อุ่นวาบไปที่หัวใจอย่างน่าประหลาดเมื่อได้รับสัมผัสจากเขา
“เจ้าคิดจะตายโดยไม่ทำหน้าที่เจ้าสาวให้ข้างั้นหรือ”
ถ้อยคำทวงถามทำให้ใบหน้าของหลี่ซินเหมยร้อนผ่าว นางก้มหน้างุดก่อนจะเอ่ยตอบออกไปแผ่วเบา
“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้เจ้าค่ะ”
ซินเหมยเสียงสั่น เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะพูดฝากฝังตัวเองไว้ในมือของชายตรงหน้า
“ชีวิตข้านับจากนี้เป็นของท่าน ข้าจะเป็นภรรยาที่ดี จะเป็นผู้ตามที่ดี จะเป็นผู้ฟังที่ดี จะคอยปรนนิบัติท่านอย่างดีที่สุด จะไม่ทำให้ท่านรำคาญใจเป็นอันขาด ได้โปรดรับข้าเป็นภรรยาด้วยเถอะเจ้าค่ะ ท่านเป็นเพียงแสงสว่างเดียวในชีวิตข้าที่เหลืออยู่”
น้ำเสียงสะอื้นสั่นเครือ มือเล็กยื่นไปแตะแขนของเขาก่อนจะตกใจรีบชักมือกลับ ทว่าคนตัวโตกว่ากลับรวบมือบางมากุมไว้
“ข้าจะรับเจ้าเป็นภรรยา ไม่ต้องห่วงต่อจากนี้จะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้อีก ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
น้ำเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วยพลังจนหญิงสาวตัวเล็กรู้สึกได้ ชายผู้นี้ไม่เหมือนชายหนุ่มทั่วไปที่นางรู้จัก ตอนที่เขาแบกนางไว้บนแผ่นหลังนั้น ไหล่ของเขากว้างแลผึ่งผาย แผ่นหลังแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม อีกทั้งนางยังรู้สึกได้ถึงบาดแผลที่พาดยาวกลางแผ่นหลังของเขา
เขาเหมือนทหารมากกว่าเป็นชาวไร่ชาวสวน...
“ทะ...ท่านไม่ได้เป็นใบ้หรือเจ้าคะ”
“ข้าไม่ได้เป็นใบ้ ข้าแค่ไม่อยากพูดคุยกับชาวบ้าน คนพวกนั้นมีแต่ทำตัวสอดรู้สอดเห็นไปวันๆ หาความจริงใจไม่ได้”
“เจ้าค่ะ”
หญิงสาวพยักหน้างึกๆ อย่างว่าง่าย พยายามจดจำว่าสามีเป็นคนขี้รำคาญ ดังนั้นนางยิ่งต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังและเจียมเนื้อเจียมตัวให้มาก
“ขะ...ข้าขอทราบชื่อแซ่ท่านได้หรือไม่”
“จางจ้าวถาง”
“เจ้าค่ะนายท่านจาง...”
นางยังไม่ทันได้ย้อนทวนชื่อของเจ้าบ่าว มือเรียวก็ยื่นมาปิดริมฝีปากของนางเอาไว้เสียก่อน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น)