ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 15

Chapter 15 คำถามลองใจ

“หากข้าถูกทางการจับได้ เจ้าก็จะถูกจับกุมเช่นกัน โทษของข้านั้นเทียบเท่ากบฏ โทษสถานเดียวคือประหารทั้งชั่วโคตร เจ้าในฐานะภรรยาของข้าก็จะได้รับโทษประหารไปด้วย เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ข้าพอจะมีสหายสนิทที่ไว้ใจได้ ข้าจะฝากฝังเจ้าไว้กับสหายผู้นั้น เมื่อเจ้ารักษาดวงตาจนกลับมามองเห็นได้อีกครั้งเมื่อใด เจ้าจึงค่อยเลือกชายสักคนเป็นคู่ครองแล้วแต่งงานอยู่กินสร้างครอบครัวอย่างมีความสุข ไม่ต้องเร่ร่อนหลบหนีไปกับนักโทษเช่นข้า ข้าคิดว่า...”

“ไม่!”

ยังไม่ทันที่สามีจะพูดจบซินเหมยก็ปฏิเสธโผงออกมาด้วยน้ำเสียงกร้าว นางส่ายหน้างุดก่อนจะมุดหน้าเข้าหาอกกว้าง สองมือกอดก่ายเขาไว้แนบแน่น

“ข้าจะไม่มีวันทิ้งให้ท่านลำบากเพียงลำพังโดยเด็ดขาด”

นางประกาศชัดถึงเจตนารมณ์ ยังผลให้คนลองใจถึงกับแอบยิ้มกว้าง ความรักความถูกตาต้องใจในตอนแรกที่มีต่อนางนั้นยิ่งเพิ่มทวีจนล้นหัวใจ เมื่อเห็นว่านางยอมรับเขาที่เป็นเขา หาใช่สนใจแต่เปลือกนอกที่ห่อหุ้มกาย

“เด็กโง่ ข้าสู้อุตส่าห์หาทางออกให้เจ้ามีชีวิตรอด”

“ชีวิตข้าเป็นของท่านพี่ หัวใจข้าเป็นของท่านพี่ ร่างกายข้าเป็นของท่านพี่ ข้าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมหากว่าไม่ได้ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับท่าน”

คนตัวเล็กสะอื้นฮักเมื่อคิดว่าเขาจะผลักไสนางให้ไกลห่าง ยามนี้หัวใจนางถลำลึกหลงรักเขาจนไม่อาจทอดถอน แค่คิดว่าต้องพรากจากหัวใจก็ปวดแปลบจนหยาดน้ำใสไหลออกจากดวงตาคู่สวย

“ตกลงเราจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน เลิกร้องไห้ได้แล้ว เจ้าเด็กขี้แย”

เขาจับศีรษะของนางก่อนจะขยี้ไปมาด้วยความเอ็นดู คนตัวเล็กยังคงซุกหน้าไม่ยอมออกจากอกแกร่ง แม้จะพอใจในคำตอบจนยิ้มกว้างแล้วก็ตาม

โครก...

แล้วทั้งสองก็ท้องร้องดังลั่นเพราะยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า มัวแต่อุ่นเตียงให้กันและกันจนลืมกินข้าวปลาอาหาร

“เมื่อเช้าข้าซื้อหมั่นโถวกับหมูตุ๋นโสมมา เดี๋ยวข้าจะไปอุ่นมาให้”

พูดพลางแม่ทัพจางก็ผุดลุกขึ้นยืนแล้วควานกางเกงมาใส่อย่างเร่งรีบ ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าต้องช่วยภรรยาสวมใส่เสื้อผ้าที่เขาเป็นคนถอดออกจนหมดสิ้น

“ให้ข้าอุ่นอาหารให้เถอะนะเจ้าคะ งานครัวควรเป็นงานของภรรยา”

นางเงอะงะยกแขนขึ้นสวมเข้าไปในแขนเสื้อที่สามีสวมให้ ก่อนจะเริ่มสวมกางเกงตัวใน และกระโปรงตัวนอกสีชมพูหวาน แล้วคลุมทับด้วยเสื้อแขนยาวเนื้อบางเบาอีกทบหนึ่ง สามีจัดแจงหวีผมจากนั้นจึงรวบมัดไว้ให้อย่างหลวมๆ ด้วยไม่เคยมวยผมให้หญิงสาวมาก่อนจึงไม่ถนัดนัก

“ให้ข้าทำเถอะ เจ้ายังไม่คุ้นชินกับครัวของที่นี่ เดี๋ยวข้าจะค่อยๆ พาเจ้าสำรวจตามห้องหับต่างๆ แล้วจะหาไม้เท้าไว้ให้เจ้าสักอัน เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าเดินชนอะไร”

เขาพูดพลางจูงมือนางไปนั่งที่โต๊ะทรงกลม ก่อนจะรีบสาวเท้ายาวๆ ก้าวเข้าไปในครัว ไม่กี่อึดใจต่อมากลิ่นหมูตุ๋นโสมก็ลอยอวลไปทั่วกระท่อม

“มาแล้วๆ หมั่นโถวร้อนๆ และหมูตุ๋นหอมๆ”

ชายหนุ่มจัดแจงวางอาหารบนโต๊ะโดยที่คนตัวเล็กคอยหันหน้าไปตามเสียงที่เขาเดินไปทางโน้นทีทางนี้ทีด้วยความเกรงใจ เมื่อได้ยินเสียงเขาลากเก้าอี้นั่งลงนางก็ยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยขอบคุณ