ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 14

Chapter 14 คำถามลองใจ

“ข้าขอโทษ”

ผู้เป็นสามีเอ่ยขอโทษเสียงเครือ ก่อนจะจับร่างบางขึ้นมานั่งบนตักแล้วใช้ฝ่ามือเลื่อนไปจับรูสวาทของนางที่บวมแดงจากการเริงรักที่นานเกินไป

“เหตุใดท่านพี่จึงข้าโทษข้า”

คนตัวเล็กมองไม่เห็นจึงไม่รู้ว่าสามีมีสีหน้าเช่นไร แต่จากน้ำเสียงของเขาฉายชัดว่าสั่นเครือราวกับรู้สึกผิดต่อเรื่องที่เกิดขึ้น

“ข้าคงทำเจ้าเจ็บมาก”

หลี่ซินเหมยได้ยินดังนั้นก็ตื้อตันไปทั้งหัวใจที่เขาใส่ใจและเป็นห่วงความรู้สึกของนาง ไม่ได้ปฏิบัติต่อนางอย่างภรรยาที่มีไว้ระบายความใคร่บนเตียงอย่างที่ชายหลายๆ คนมักนิยมทำกัน

“เจ็บไม่มากหรอกเจ้าค่ะ เพราะข้า...สุขมากกว่าหลายเท่านัก”

แม้จะเขินอายที่ต้องตอบเช่นนั้น แต่นางไม่อยากปิดบังความรู้สึกและความปรารถนาเรื่องเพศ สามีภรรยาควรพูดคุยกันอย่างเปิดอกเพื่อความรักที่ยั่งยืนมั่นคง

“เจ้าไม่ได้ตอบเพื่อเอาใจข้าใช่หรือไม่”

ถามพลางวางคางไว้บนไหล่ของภรรยาสาวอย่างออดอ้อน ปกติแล้วเขาไม่ได้มีบทรักที่หื่นห่ามถึงเพียงนี้ เขาไม่เคยทำเช่นนี้กับเหล่าหญิงที่ถูกส่งมาบำเรอที่ค่ายทหาร ทว่ากับหลี่ซินเหมยนั้นแปลกออกไป ราวกับนางปลุกความหื่นกระหายขึ้นในตัวเขาจนไม่อาจควบคุมความต้องการ

อีกทั้งยังปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรงไม่ต่างจากสัตว์ป่าดุร้าย ทั้งที่ภรรยาของเขาทั้งบอบบางและน่าทะนุถนอมแต่เขากลับกระแทกเอ็นอุ่นใส่นางอย่างไม่ออมแรงเลยแม้แต่น้อย

“ท่านพี่ก็เห็นมิใช่หรือเจ้าคะ ว่าข้าเสียวมากเพียงใดที่ถูกท่านเอา หากข้าไม่ยินยอมและรู้สึกฝืนใจ ร่างกายของข้าคงไม่ตอบสนองออกไปเช่นนั้น”

ตอบพลางก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย รู้สึกได้เลยว่านวลแก้มของนางแดงระเรื่อไปจนถึงใบหู นางเพิ่งสูญเสียพรหมจรรย์ให้สามีไปไม่ถึงชั่วยาม การต้องมาพูดคุยถึงรสนิยมและความต้องการทำให้ภรรยามือใหม่อย่างนางรู้สึกกระดากจนวางหน้าไม่ถูก

“เจ้าช่างน่ารักเหลือเกิน”

แม่ทัพจางจ้าวถางถึงกับยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทางขัดเขินของภรรยา เขาจึงยื่นจมูกไปหอมทั้งแก้มซ้ายแก้มขวา ก่อนจะรวบร่างบางลงนอนแล้วกอดประคองนางไว้ในอ้อมแขน

“นอนสักงีบเถอะ เจ้าคงเหนื่อยมาก”

“ตะ...แต่ว่านี่ยังไม่ค่ำเลยไม่ใช่หรือคะ”

นางเอ่ยตะกุกตะกักพึมพำอยู่กับอกกว้าง กระนั้นกลับผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจนคนตัวโตถึงกับแอบหัวเราะขบขัน

“ข้าคงหลงรักภรรยาของตัวเองเข้าแล้วสิ”

นี่นางไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่...

ชีวิตของนางราวกับถูกพลิกคว่ำคะมำหงาย จากคุณหนูสูงศักดิ์ร่ำรวยที่จะได้แต่งงานเกี่ยวดองกับตระกูลคหบดี กลับกลายเป็นหญิงพิการไร้ค่าที่บิดานำมาโยนทิ้งให้เป็นเมียของชายใบ้

ทว่า...

หญิงสาวพยักหน้างึกๆ บทรักร้อนแรงดิบเถื่อนกอดก่ายกันและกันโดยปราศจากอาภรณ์ห่อหุ้มเมื่อสักครู่ ทำให้นางได้มีโอกาสเบียดชิดโลมไล้ไปตามเนื้อกายที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามน่าหลงใหลของสามี

นอกจากรอยแผลยาวกลางแผ่นหลังแล้ว นางยังพบว่าเขามีแผลนูนใหญ่ที่ต้นขา และมีรอยแผลเล็กๆ ตามขาอีกมากมาย

“ท่านพี่เคยเป็นทหารมาก่อนหรือเจ้าคะ”

“ใช่...ข้าเคยอยู่ในกองทัพ”

ชายหนุ่มตอบรับโดยเลี่ยงที่จะบอกตำแหน่งที่แท้จริงของตนออกไป

“เช่นนั้นเหตุใดท่านจึงมาอยู่ในที่ที่ห่างไกลผู้คนเช่นนี้”

อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความห่วงใย เป็นดั่งที่นางแอบคาดเดาไว้ไม่มีผิด ทั้งกิริยาท่าทาง น้ำหนักฝีเท้า น้ำเสียง จังหวะจะโคนในการพูดคุย ล้วนบ่งชัดว่าเขาหาใช่ชาวไร่ชาวนา แต่เป็นผู้ที่ผ่านการอบรมมาเป็นอย่างดีเยี่ยม

“หากข้าจะบอกว่าข้าเป็นนักโทษประหารหนีคดีอาญาบ้านเมืองมาหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ น้องหญิงจะว่าอย่างไร”

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจริงจังจนคนตัวเล็กสัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้พูดล้อเล่นเรื่อยเปื่อย นางนิ่งเงียบก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสที่ข้างแก้มของชายหนุ่ม จากนั้นจึงค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปแล้วบรรจงจรดปลายจมูกลงบนแก้มสากของสามีอย่างแผ่วเบา

“ข้ายินดีจะร่วมทุกข์ไปกับท่าน ไม่ว่าท่านจะหนีไปหลบซ่อนตัวที่ไหนข้าก็จะตามไปปรนนิบัติรับใช้ท่านอย่างภรรยาที่ซื่อสัตย์ต่อสามี ชั่วชีวิตของข้าจะมีเพียงท่านเท่านั้นเจ้าค่ะ”

มือหนาลูบลงที่ศีรษะแผ่วเบา รอยยิ้มจางๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าคมคร้ามของชายหนุ่ม ด้วยแผลใจที่เคยถูกคู่หมั้นคู่หมายทอดทิ้งในยามยากลำบาก เขาจึงอยากจะลองทดสอบดูว่าภรรยาตัวน้อยในอ้อมกอดของเขาในเวลานี้จะคิดเห็นเช่นไรหากรู้ว่าเขาเป็นนักโทษประหารหนีคดีอาญาบ้านเมือง