ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 25

Chapter 25 ชะตากรรมของหลงฉาย

“เจ้าหวังจะผูกมิตรกับข้า แต่กลับควักลูกตาของภรรยาข้างั้นหรือ มิตรเช่นนี้ข้ามิอาจรับไว้”

“แน่นอนข้าต้องการผูกมิตรกับท่าน เพราะภรรยาของท่านก็วางยาพิษจนภรรยาของข้าตาบอดทั้งสองข้าง ท่านไม่คิดหรือว่าเพราะข้าอยากเป็นมิตรด้วยจึงยังมีน้ำใจหลงเหลือดวงตาให้นางข้างหนึ่ง”

แม่ทัพจางตอบกลับอย่างยอกย้อน นอกจากต้องรบรากับข้าศึกศัตรูแล้ว หลายครั้งหลายคราเขาก็ต้องรบรากับคนด้วยริมฝีปาก และแน่นอนว่าคุณชายอ่อนหัดผู้ไม่เคยทำงานทำการท่านนี้ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเลยสักนิด

“จะ...เจ้าหมายความว่าอะไร”

เป็นประมุขหลี่ที่ร้อนรนถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะที่คุณชายเหยายืนอึ้งด้วยไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

“ยาพิษที่ซินเหมยดื่ม เป็นยาพิษที่สาวใช้คนสนิทของหลี่หลงฉายหาซื้อมาจากตลาดมืด พวกท่านนอกจากจะไม่คิดสืบสาวราวเรื่องว่าเหตุใดซินเหมยจึงตาบอดแล้ว ยังไม่คิดหาหนทางรักษานาง คนหนึ่งถอนตัวจากคู่หมาย อีกคนขับไล่นางออกจากจวนทั้งที่นางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขในอก ข้าซึ่งเป็นสามีคงไม่อาจใจดำดูดายเช่นท่านทั้งสอง จึงขอพิพากษาหลี่หลงฉายด้วยตนเอง หวังว่าพวกท่านทั้งสองคงไม่ขัดข้อง”

ในตอนท้ายของประโยคนั้นจางจ้าวถางกดเสียงลงต่ำเค้นไรฟันก่อนจะยกดาบขึ้นแล้วกระแทกลงไปบนผืนดิน ปลายดาบแหลมคมเสียบลงไปบนดินฟันต้นหญ้าจนขาดสะบั้นทันที

“ข้าจะกลับไปสืบสวนเรื่องนี้”

ประมุขหลี่กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ก่อนจะรีบปีนกลับขึ้นบนหลังม้าแล้วควบหายไปทันที ส่วนเหยาเสียอี้นั้นกัดฟันกรอดด้วยความโกรธหลี่หลงฉายเป็นกำลัง

แน่นอนว่าระหว่างหลี่ซินเหมยกับหลี่หลงฉาย เขาย่อมต้องชอบพอคนพี่มากกว่าคนน้อง ไม่ว่าจะเป็นความงาม กิริยามารยาท อีกทั้งยังมีศักดิ์เป็นถึงบุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอก แต่เพราะความริษยาของหลี่หลงฉายจึงทำให้เขาอดได้สาวงามปานจะล่มเมืองมาเป็นภรรยา

กลับกัน...

เขาได้หลี่หลงฉายหญิงที่แค่พอดูได้ดาษดื่นมาเป็นภรรยา สร้างความอับอายไม่น้อย เพื่อนฝูงในวงสุราต่างก็หยอกเย้าว่าภรรยาของเขางามไม่เทียบเท่าคณิกาในหอนางโลมด้วยซ้ำไป

“เจ็บใจนัก นางหลอกข้า!”

เหยาเสียอี้ควบม้ากลับไปยังจวนด้วยความกรุ่นโกรธ หมายจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการขอหย่าจากหลี่หลงฉาย หญิงไร้เสน่ห์ ฟันหลอ แล้วยังตาบอดโบ๋ไปข้างหนึ่งเขาไม่มีทางเก็บไว้เป็นเสนียดแก่ตระกูลอย่างแน่นอน

เสียงภายนอกเงียบจนคนที่เงี่ยหูฟังถึงกับรู้สึกใจคอไม่ดี นางกระสับกระส่ายจนเหงื่อหยดโตเกาะพราวที่ปลายจมูกและไรผมบริเวณหน้าผาก หายใจเข้าออกแรงด้วยความกังวลที่เกาะกุมหัวใจจนปวดแปลบ

รักมากห่วงมากเป็นเช่นไร หลี่ซินเหมยเพิ่งได้รู้ซึ้งก็วันนี้เอง หากเขาเป็นอะไรไปนางคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อ

กำปั้นเล็กๆ กำเข้าหากันแน่นจนปลายเล็บจิกลงกลางฝ่ามือเป็นรอยแดง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากลับเข้ามา

แอ๊ด…

“จำเอาไว้นะ ว่าไม่มีอะไรต้องกลัวเมื่ออยู่กับข้า ข้าจะปกป้องดูแลเจ้าด้วยหัวใจและชีวิตของข้า ข้าสัญญา....”

สิ้นสุดคำสัญญาที่เอื้อนเอ่ยแม่ทัพจางก็ประทับจูบลงบนเรียวปากนุ่มนิ่มอย่างเว้าวอน ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยริมฝีปากของนางให้เป็นอิสระอย่างแสนเสียดาย

“เล่าให้ข้าฟังได้มั้ยเจ้าคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าคิดว่าคนพวกนั้นคงพากันมาทำร้ายท่าน แต่เหตุใดข้าจึงไม่ได้ยินเสียงต่อสู้เลยสักนิด เหมือนจะได้ยินเสียงผู้ชายร้องเฮโลแค่เพียงตอนแรกแล้วก็เงียบหายไป”

หญิงสาวซักถามอย่างอยากรู้ จางจ้าวถางจึงเล่าคร่าวๆ ว่าเขาตัดศีรษะและบั่นมวยผมข่มขวัญพวกมันไป เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ

“กลัวข้างั้นหรือ”

หญิงสาวส่ายหน้างุดก่อนจะซุกหน้าเข้าหาอกกว้างอย่างออดอ้อน

“ข้าแค่ตกใจเจ้าค่ะ ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าท่านเคยเป็นทหารมาก่อน ย่อมต้องมีฝีมือเก่งกาจมากกว่าลูกน้องของบิดาข้าเป็นร้อยเท่าพันเท่า”

แม้นางจะรู้ว่าเขาเป็นทหาร แต่นางก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขามีตำแหน่งใดในกองทัพ สูงสุดในความคิดของนางอาจเป็นทหารเกี่ยวกับนักฆ่าหรือสายลับ เพราะฝีมือของเขาไม่ธรรมดา กล้าที่จะควักลูกตาหรือแม้แต่บั่นศีรษะของอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเล คงไม่ใช่ทหารปลายแถวเป็นแน่

“เช่นนี้ข้าคงยิ่งเบาใจว่าคนพวกนั้นจะไม่มาระรานเราอีก ข้าอยากใช้ชีวิตอยู่กับท่านพี่อย่างเงียบสงบ อยากมีความสุขกันเพียงแค่เราผัวเมียเท่านั้น”