ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 25

Chapter 25 ชะตากรรมของหลงฉาย

“เจ้าหวังจะผูกมิตรกับข้า แต่กลับควักลูกตาของภรรยาข้างั้นหรือ มิตรเช่นนี้ข้ามิอาจรับไว้”

“แน่นอนข้าต้องการผูกมิตรกับท่าน เพราะภรรยาของท่านก็วางยาพิษจนภรรยาของข้าตาบอดทั้งสองข้าง ท่านไม่คิดหรือว่าเพราะข้าอยากเป็นมิตรด้วยจึงยังมีน้ำใจหลงเหลือดวงตาให้นางข้างหนึ่ง”

แม่ทัพจางตอบกลับอย่างยอกย้อน นอกจากต้องรบรากับข้าศึกศัตรูแล้ว หลายครั้งหลายคราเขาก็ต้องรบรากับคนด้วยริมฝีปาก และแน่นอนว่าคุณชายอ่อนหัดผู้ไม่เคยทำงานทำการท่านนี้ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเลยสักนิด

“จะ...เจ้าหมายความว่าอะไร”

เป็นประมุขหลี่ที่ร้อนรนถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะที่คุณชายเหยายืนอึ้งด้วยไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

“ยาพิษที่ซินเหมยดื่ม เป็นยาพิษที่สาวใช้คนสนิทของหลี่หลงฉายหาซื้อมาจากตลาดมืด พวกท่านนอกจากจะไม่คิดสืบสาวราวเรื่องว่าเหตุใดซินเหมยจึงตาบอดแล้ว ยังไม่คิดหาหนทางรักษานาง คนหนึ่งถอนตัวจากคู่หมาย อีกคนขับไล่นางออกจากจวนทั้งที่นางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขในอก ข้าซึ่งเป็นสามีคงไม่อาจใจดำดูดายเช่นท่านทั้งสอง จึงขอพิพากษาหลี่หลงฉายด้วยตนเอง หวังว่าพวกท่านทั้งสองคงไม่ขัดข้อง”

ในตอนท้ายของประโยคนั้นจางจ้าวถางกดเสียงลงต่ำเค้นไรฟันก่อนจะยกดาบขึ้นแล้วกระแทกลงไปบนผืนดิน ปลายดาบแหลมคมเสียบลงไปบนดินฟันต้นหญ้าจนขาดสะบั้นทันที

“ข้าจะกลับไปสืบสวนเรื่องนี้”

ประมุขหลี่กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ก่อนจะรีบปีนกลับขึ้นบนหลังม้าแล้วควบหายไปทันที ส่วนเหยาเสียอี้นั้นกัดฟันกรอดด้วยความโกรธหลี่หลงฉายเป็นกำลัง

แน่นอนว่าระหว่างหลี่ซินเหมยกับหลี่หลงฉาย เขาย่อมต้องชอบพอคนพี่มากกว่าคนน้อง ไม่ว่าจะเป็นความงาม กิริยามารยาท อีกทั้งยังมีศักดิ์เป็นถึงบุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอก แต่เพราะความริษยาของหลี่หลงฉายจึงทำให้เขาอดได้สาวงามปานจะล่มเมืองมาเป็นภรรยา

กลับกัน...

เขาได้หลี่หลงฉายหญิงที่แค่พอดูได้ดาษดื่นมาเป็นภรรยา สร้างความอับอายไม่น้อย เพื่อนฝูงในวงสุราต่างก็หยอกเย้าว่าภรรยาของเขางามไม่เทียบเท่าคณิกาในหอนางโลมด้วยซ้ำไป

“เจ็บใจนัก นางหลอกข้า!”

เหยาเสียอี้ควบม้ากลับไปยังจวนด้วยความกรุ่นโกรธ หมายจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการขอหย่าจากหลี่หลงฉาย หญิงไร้เสน่ห์ ฟันหลอ แล้วยังตาบอดโบ๋ไปข้างหนึ่งเขาไม่มีทางเก็บไว้เป็นเสนียดแก่ตระกูลอย่างแน่นอน

เสียงภายนอกเงียบจนคนที่เงี่ยหูฟังถึงกับรู้สึกใจคอไม่ดี นางกระสับกระส่ายจนเหงื่อหยดโตเกาะพราวที่ปลายจมูกและไรผมบริเวณหน้าผาก หายใจเข้าออกแรงด้วยความกังวลที่เกาะกุมหัวใจจนปวดแปลบ

รักมากห่วงมากเป็นเช่นไร หลี่ซินเหมยเพิ่งได้รู้ซึ้งก็วันนี้เอง หากเขาเป็นอะไรไปนางคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อ

กำปั้นเล็กๆ กำเข้าหากันแน่นจนปลายเล็บจิกลงกลางฝ่ามือเป็นรอยแดง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากลับเข้ามา

แอ๊ด…