ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 31

Chapter 31 แสงสว่างในดวงตา

มือหนาหยาบอย่างชายที่กรำอาวุธมาทั้งชีวิตค่อยๆ แกะผ้าสีขาวที่พันปิดดวงตาของภรรยาออกอย่างเบามือ ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดเปลือกตาที่ปิดสนิท ความอุ่นทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายจนเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ

“ไหนลองลืมตาสิว่า วันนี้ดวงตาของน้องหญิงดีขึ้นมากน้อยเพียงใด”

หญิงสาวค่อยๆ ปรือเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วค่อยๆ เปิดเปลือกตาจนเบิกกว้าง

“ข้ามองเห็นเหมือนเป็นแสงสว่างเจ้าค่ะ แล้วก็เห็นเงาท่านพี่ชัดมากขึ้น เห็นสีเสื้อผ้าที่ท่านพี่สวมใส่รางๆ”

หลี่ซินเหมยบอกเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ริมฝีปากแย้มยิ้มจนแก้มอิ่มฟูพองเป็นพวงจนผู้เป็นสามีอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปสัมผัสแก้มนุ่มนิ่ม

“เรารักษาดวงตาของเจ้ามาได้เกินครึ่งทางแล้ว ต่อไปเจ้าก็ไม่ต้องปิดดวงตาด้วยผ้า สามารถลืมตาได้โดยปกติแต่ยังคงต้องหมั่นกินยาลูกกลอนทุกเช้าเย็นดังเดิม”

“ดีใจจังเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่กล้าคิดเลยว่าจะมีวันนี้”

หญิงสาวดีใจจนเสียงสั่น ยื่นมือไปจับแขนของสามีได้อย่างแม่นยำ ด้วยเห็นทุกอย่างแม้จะยังมัวเหมือนมีหมอกกั้นก็ตาม

“ต่อไปข้าจะได้เห็นดวงตาที่งดงามราวกับดวงดาวของเจ้าทุกเช้าค่ำ”

พูดพลางประคองใบหน้าหวานเข้ามาใกล้ ก่อนจะบรรจงจูบลงบนเปลือกตาทั้งสองข้าง ราวกับรับขวัญการกลับมามองเห็นแม้จะยังไม่สมบูรณ์ก็ตาม แต่นี่ย่อมหมายถึงนิมิตหมายอันดี ร่างกายของนางตอบสนองต่อยาและขับพิษร้ายออกไปอย่างต่อเนื่อง

เดาได้เลยว่าอีกไม่กี่วันต่อจากนี้ นางจะกลับมามองเห็นทุกอย่างเฉกเช่นคนปกติทั่วไป

“พรุ่งนี้เราจะได้ออกเดินทางกันเสียที”

“ดะ...เดินทางหรือเจ้าคะ”

ภรรยาตัวน้อยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกังวล ‘เดินทาง’ คงหมายถึงการหลบหนีโทษประหารใช่หรือไม่ กระท่อมที่อยู่ตอนนี้คงไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว

“ใช่แล้ว เดินทางไปยังแคว้นหู่เฉียง กลับจวนสกุลจาง”

ม้าฝีมือดี เกี้ยวลาก และทหารที่จะคุ้มกันการเดินทางเตรียมพร้อมสรรพไว้หมดแล้ว โดยทหารเหล่านั้นพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมในตลาดเพื่อรอจนกว่าร่างกายของภรรยาท่านแม่ทัพจะพร้อม จึงจะเร่งออกเดินทางในทันที

เพราะการเดินทางผ่านเทือกเขาฉิงลี่นั้นเต็มไปด้วยสัตว์ร้าย โจร และปีศาจ ดังนั้นจึงต้องเตรียมการให้พร้อมสำหรับการพาหญิงสาวที่มีร่างกายอ่อนแอรอนแรมจนเหนื่อยล้า

“แคว้นหู่เฉียง จวนสกุลจางหรือเจ้าคะ ข้าไม่เข้าใจเจ้าค่ะ”

หญิงสาวไม่อาจจับต้นชนปลายได้ นางเอียงศีรษะน้อยๆ ดวงตาของนางจ้องมองไปยังสามีฉายชัดว่าเต็มไปด้วยความสงสัย และนั่นทำให้จางจ้าวถางถึงกับมองภรรยาเพลิน

นางช่างน่ารักเหลือเกิน

ภรรยาของข้างามกว่าใคร

ได้ยินเช่นนั้นคนตัวเล็กก็ถึงกับร้องไห้โฮ เมื่อรู้ว่าสามีพ้นผิดไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ อีกต่อไป

“ดีเหลือเกินเจ้าค่ะ”

“เด็กน้อยเจ้านี่ช่างขี้แยเหลือเกิน”

เขายื่นปลายนิ้วไปเกลี่ยหยาดน้ำตาบนแก้มนุ่มให้อย่างเบามือ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งคลึงริมฝีปากอิ่มที่กำลังสะอื้นฮักด้วยความหลงใหล

“แล้วท่านพี่มีตำแหน่งใดในกองทัพเจ้าคะ ใช่ทหารสายสืบหรือไม่”

เมื่อคลายสะอื้นลงแล้วจึงเอ่ยถามสามีออกไปอย่างไม่ประสาด้วยไม่ค่อยรู้จักงานทางด้านทหาร เพราะแวดวงที่นางเติบโตขึ้นมาล้วนมีแต่พ่อค้าคหบดีซึ่งนับเป็นชาวบ้านทั่วไป อีกทั้งเมืองหนันหนิงก็ห่างไกลจากพระราชวัง เป็นเมืองเล็กๆ ที่เน้นการพึ่งพาตนเอง ปกครองโดยพ่อเมืองแม่เมืองสืบต่อกันมารุ่นต่อรุ่น

“ข้าเป็นแม่ทัพภาค”

ซินเหมยนิ่งอึ้งราวกับถูกสาปให้แข็งเป็นหินผา ดวงตาของนางเบิกโพลง ริมฝีปากเล็กอ้าค้าง ตกตะลึงเมื่อได้ยินว่าสามีของนางเป็นถึงแม่ทัพภาคหาใช่นายทหารทั่วไปอย่างที่นางเข้าใจมาโดยตลอด

“อื้อ...”

สติที่หลุดลอยกลับมาเมื่อนางถูกสามีประทับจูบแล้วแทรกลิ้นเข้ามาในเรียวปากที่อ้าค้าง หัวใจหวิวไหวเมื่อเขาบรรจงบดจูบเคลียเคล้าแล้วอุ้มนางให้ขึ้นมานั่งบนตัก มือหนาสากโลมไล้ไปตามแผ่นหลังและเอวคอดก่อนจะจัดการปลดเปลื้องเสื้อของนางออกอย่างรวดเร็ว