ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 32

Chapter 32 ข่าวลือ

“ทะ...ท่านพี่ คุ...คุยกันก่อนสิเจ้าคะ อะ...อื้อ”

หญิงสาวพยายามร้องประท้วง แต่ดูเหมือนสามีที่กลัดมันทุกชั่วยามจะหาได้สนใจ ซุกไซ้ไล้ปลายจมูกโด่งลงไปยังเนินอกอิ่ม ขณะที่มือหนากอบกุมสะโพกหนันแน่นของภรรยาแล้วบีบแรงๆ ก่อนจะยกมือฟาดเผียะเต็มแรง

“อื้อ”

คนตัวเล็กครางเสียงสั่น กลืนคำปฏิเสธไปเสียสิ้น ก่อนจะปล่อยตัวปล่อยใจให้สามีเชยชมด้วยความยินยอม นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นเงาของเขาเคลื่อนทับลงมาบนเรือนร่างของนาง

ได้เห็นจังหวะการเคลื่อนไหวที่แข็งแกร่ง ได้เห็นว่าบั้นเอวของเขานั้นขยับโยกกระแทกแรงได้รัวเร็วไม่หยุดพัก

ตับ! ตับ! ตับ!

“อื้อ อื้อ อะ...อาห์ สะเสียวจังเลยเจ้าค่ะท่านพี่ อื้อ อื้อ อะ...อื้อ”

หญิงสาวครวญเสียงกระสันกอดก่ายสามีเอาไว้แนบแน่น ปรนเปรอรสสวาทให้แก่กันราวกับหิวโหยอยู่ตลอดเวลาก็ไม่ปาน

จางจ้าวถางจูงมือภรรยาออกเดินจากกระท่อมหลังน้อยโดยมีสัมภาระแค่เพียงห่อผ้าผืนเดียวและดาบเล่มใหญ่ที่เขาเหน็บไว้ข้างเอว

“เสียดายจังเลยเจ้าค่ะ”

หญิงสาวหยุดเดินก่อนจะหันกลับไปมองกระท่อมหลังเล็ก ภาพเลือนรางเหมือนมีเงาตะคุ่มๆ ตรงนั้นคงเป็นกระท่อมที่นางใช้อาศัยนอน ส่วนที่โล่งๆ ตรงโน้นคงเป็นแปลงผักที่นางกับสามีเคยกกกอดเย้ยฟ้าท้าดิน

“เสียดายอะไรหรือ”

“ข้าอยากเห็นสถานที่ที่เป็นเรือนหอของข้ากับท่าน แต่กลับไม่มีโอกาส ข้าทำได้แค่เพียงเห็นทุกอย่างเป็นเงาดำ พอจะมีสีสันปะปนแต่ก็แทบไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร”

“เอาไว้เจ้าหายดีเมื่อไหร่ ข้าจะพาเจ้ากลับมาที่นี่ ให้เจ้าได้เห็นกระท่อมน้อยหลังนี้ด้วยดวงตาคู่นี้ของเจ้าดีหรือไม่”

“ได้หรือเจ้าคะ”

“ได้สิ”

“แต่ว่าการเดินทางค่อนข้างลำบาก ข้าไม่อยากรบกวน...”

เรียวปากเล็กถูกปิดด้วยนิ้วมือของชายหนุ่มเพื่อไม่ให้นางเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดออกมา

“หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้า ไม่เคยมีเรื่องไหนที่ข้าลำบาก ข้าเต็มใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า”

“ขอบคุณนะเจ้าคะท่านพี่”

หญิงสาวยิ้มกว้างเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของสามี ก่อนที่ทั้งสองจะออกเดินทางเข้าไปในตลาดเมืองหนันหนิงด้วยกันอย่างไม่เร่งรีบ จุดหมายปลายเท้าคือโรงเตี๊ยมในตลาดซึ่งเป็นจุดนัดพบของเหล่าทหารที่รอประจำการอยู่ก่อนแล้ว

“ดูนั่นสิ ใช้คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลี่หรือเปล่า”

“จริงด้วย! งามเช่นนี้คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคุณหนูหลี่ซินเหมย ผู้ที่มีดวงตางดงามราวกับมีเวทมนตร์สะกดให้หลงใหล ว่าแต่ชายที่นางยืนอยู่ข้างๆ ใช้เจ้าใบ้ที่อาศัยอยู่ที่กระท่อมชายป่าหรือเปล่า”

“ใช่แล้วข้าจำเขาได้”

“คารวะฮูหยินจางขอรับ”

นายทหารทั้งหมดหันไปคารวะภรรยาสาวแสนสวยของผู้เป็นนาย แอบตะลึงค้างด้วยความนิ่งอึ้งไปกับความงดงามของนางแทบจะลืมหายใจไปชั่วขณะจิต

“รีบเดินทางกันเถอะ”

“ขอรับท่านแม่ทัพ โปรดรอสักครู่ขอรับ”

นายทหารรีบวิ่งกลับไปจัดแจงจูงม้าและลากเกี้ยวออกมา ม้าลากเกี่ยวสองตัว และม้าอารักขาซ้ายขวาอีกสองตัว จากนั้นจางจ้าวถางจึงค่อยๆ ประคองภรรยาขึ้นนั่งบนเกี้ยวโดยมีเขานั่งไปข้างในกับนางด้วย

ม้าฝีเท้าดีทั้งสี่ควบจากไปแล้ว นักนินทาแห่งเมืองหนันหนิงก็ถึงกับออกมายืนชะเง้อมองด้วยท่าทางสอดรู้สอดเห็นเหลือกำลัง

จากนั้นข่าวลือก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหนันหนิง ว่าแท้จริงแล้วชายใบ้คือแม่ทัพจาง อีกทั้งคุณหนูใหญ่แห่งสกุลหลี่ก็มีวาสนาได้เป็นถึงภรรยาของท่านแม่ทัพ

แน่นอนว่าข่าวลือนี้ถึงหูอนุภรรยาหลี่ และบุตรสาวหลี่หลงฉายที่กำลังเก็บข้าวของเครื่องใช้เตรียมเดินทางไปยังเมืองซา

กรี๊ด!

หลี่หลงฉายกรีดร้องจนลงไปนั่งดึงทึ้งผมตัวเอง ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาลึกโบ๋ข้างหนึ่งยิ่งทำให้นางดูเป็นหญิงน่ากลัวไม่ต่างจากครึ่งคนครึ่งผี

“ทำไม! ทำไม! ทำไมมันถึงต้องได้ดีกว่าข้า ทุกๆ อย่างในชีวิตมันถึงดีกว่าข้ามาโดยตลอด ทำไม!”

หลงฉายสะอึกสะอื้นร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจตายลงเสียให้ได้ นางกัดฟันกรอดโกรธเกลียดในโชคชะตาที่นางได้รับ สวรรค์ไม่ยุติธรรม บิดาไม่ยุติธรรม ไม่มีสิ่งใดยุติธรรมต่อนางเลยแม้แต่อย่างเดียว