ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 33

Chapter 33 เกี้ยวเลี้ยวรัก

“สงบใจบ้างเถอะหลงเอ๋อร์ เดี๋ยวเจ้าจะล้มป่วยลงเสียก่อน”

ผู้เป็นมารดาปราดเข้ามาประคองบุตรสาว แต่นางกลับสะบัดกายแล้วผลักมารดาเต็มแรง

โครม!

อนุภรรยาหลี่ล้มคว่ำศีรษะกระแทกพื้นเต็มแรง ร้องโอดโอยแต่บุตรสาวหาได้ใส่ใจยังคงฟูมฟายตีอกชกตัวด้วยความริษยาที่กำลังเผาไหม้หัวใจของนางจนดำเป็นตอตะโก

“หากท่านแม่ไม่เป็นอนุ ข้าก็คงไม่ต้องโตมาโดยถูกตราหน้าว่าเป็นลูกอนุ ไม่ว่าอะไรท่านพ่อก็ต้องให้มันได้สิ่งที่ดีที่สุดก่อนข้าเสมอ ไม่ว่ามันเดินทางไปที่ไหนใครๆ ทุกคนก็ต่างมองไปที่มันเป็นตาเดียว ไม่มีใครสนใจข้าเลย ไม่มีเลย”

นางฟูมฟายแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้จนตัวโยน ร้องอยู่นานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้จนกระทั่งสาวใช้เดินเข้ามา

“เกวียนพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

“ยังดีที่ท่านพ่อยังมีน้ำใจ นึกว่าจะให้เราสองแม่ลูกเดินเท้าไปเสียอีก”

หลี่หลงฉายเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง ก่อนจะหันไปหามารดาที่เงียบงันไม่ปริปากพูดสิ่งใดเลย แล้วนางก็ได้เห็นว่ามารดายังคงนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม ท่าที่นางผลักจนล้มลงไปกระแทกโต๊ะ

ความผิดปกตินี้ทำให้หัวใจของหลงฉายหล่นวูบลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า มือเย็นเฉียบ หัวใจเต้นช้าคล้ายจะหยุดเต้นลงเสียให้ได้

“ทะ...ท่านแม่”

นางค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหามารดาจึงได้เห็นเลือดสีแดงชาดมากมายไหลออกจากศีรษะ หญิงสาวปราดเข้าไปเขย่าร่างมารดาทันที

“ท่านแม่! ท่านแม่!”

ไม่ว่าจะเขย่าแรงเท่าไหร่มารดากลับนอนนิ่งไม่ขยับกาย นางจึงตัดสินใจยื่นนิ้วไปอังที่ปลายจมูก

ไร้ซึ่งลมหายใจ

“ไม่! ไม่จริง! ไม่จริง!”

หลี่หลงฉายกรีดร้องคร่ำครวญราวกับผืนฟ้ากำลังจะถล่มลงมาเสียกระนั้น ชีวิตที่คิดว่าเลวร้ายจนถึงที่สุดแล้ว ก็ยังพบกับความเลวร้ายยิ่งกว่าเมื่อมารดาที่รักและคอยห่วงใยนางมาด่วนจากไปด้วยสองมือของนางเอก

“ท่านแม่!”

สติราวกับจะหลุดลอย นางกรีดร้องจนดวงตาแดงก่ำ ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะเลื่อนลอยราวกับไม่ต้องการรับรู้สิ่งใดอีกต่อไป

ม้าลากเกี้ยวออกจากเมืองหนันหนิงมุ่งสู่เทือกเขาฉิงลี่ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่ ป่าจึงยังคงเป็นป่าและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยสัตว์นานาชนิด

รอนแรมสามวันสองคืน นอนกลางดินกินกลางทราย กระนั้นหลี่ซินเหมยกลับรู้สึกมีความสุขที่ได้เดินทางไปพร้อมกับสามี ยินดีไปกับเขาที่ได้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนอีกทั้งยังพ้นคำครหาว่าเป็นกบฏต้องรับโทษอาญาแผ่นดิน