ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 36

Chapter 36 คืนสู่ยศศักดิ์

“ข้าเองก็ยินดีต้อนรับพวกเจ้ากลับมาอยู่กับข้าที่จวนสกุลจางอีกครั้ง”

แม่ทัพจางจ้าวถางมองไปยังเหล่าบริวารที่แสนซื่อสัตย์ด้วยความตื้นตันใจ คนเหล่านี้เฝ้ารอการกลับมาของเขาถึงสองปี บางคนต้องกลับไปยังถิ่นฐานบ้านเกิดอดมื้อกินมื้อรับจ้างรายวันแบกหามทั่วไป

แต่ไม่มีใครมีเจ้านายใหม่ ด้วยไม่มีใครเชื่อว่าคนอย่างแม่ทัพจางจะคิดการณ์เป็นกบฏต่อบ้านเมือง ทุกคนรัก เชื่อใจและเชื่อมั่นใจในตัวเขา

แต่ก็มีหลายคนที่ไม่ได้กลับมา บ้างป่วย บ้างล้มหายตายจาก แต่เขาก็ได้สั่งนายกองคนสนิทให้บอกแก่พ่อบ้านสกุลจางช่วยจัดการดูแลครอบครัวของพวกเขาเหล่านั้นอย่างดีที่สุด อีกทั้งยังรับน้องสาว หลานสาว หรือแม้แต่ญาติของคนเหล่านั้นเข้ามาทำงานในจวนแทน

“พวกเราดีใจเหลือเกินขอรับคุณชาย ดีใจเหลือเกินที่ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งหนึ่ง”

พ่อบ้านสูงวัยที่ใกล้ปลดระวางเต็มทีถึงกับยืนน้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน ก่อนจะเหลือบไปมองสาวงามที่เจ้านายกุมมือเอาไว้ไม่ยอมปล่อยด้วยความสงสัย

“ว่าแต่สตรีที่งดงามผู้นี้คือ...”

“นางคือภรรยาของข้าเอง นายหญิงของพวกเจ้า ‘หลี่ซินเหมย’ ปฏิบัติต่อข้าเช่นไรก็ให้ปฏิบัติต่อนางเช่นนั้น นางคือหัวใจของข้า หวังว่าทุกคนคงเข้าใจ”

“เข้าใจขอรับ/เจ้าค่ะ”

“ยินดีต้อนรับสู่สกุลจางเจ้าค่ะนายหญิง”

เหล่าสาวใช้พากันเปล่งเสียงต้อนรับนายหญิงคนใหม่ด้วยเสียงดังลั่น ซินเหมยยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น และรอยยิ้มของนางก็ทำให้เหล่าบ่าวไพร่ถึงกับเผลอเคลิ้มไปตามๆ กัน

“ขอบคุณพวกเจ้ามาก ข้าขอฝากตัวด้วย”

“ภรรยาของข้าไม่ค่อยสบาย ดวงตาของนางมองเห็นได้ไม่ดีนัก ดังนั้นพวกเจ้าต้องเอาใจใส่นางให้มาก รบกวนพ่อบ้านช่วยจัดหาสาวใช้ที่ทำงานคล่องแคล่วสักสองคนให้มาคอยรับใช้ภรรยาของข้าด้วย”

“ขอรับนายท่าน”

คำว่า ‘ภรรยาของข้า’ แทบทุกคำทำให้บ่าวไพร่ถึงกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีใจที่เจ้านายคลายจากความเศร้าโศกที่ถูกหญิงคนรักประกาศถอนหมั้นเพราะหวาดเกรงอาญา หญิงสาวงดงามผู้นี้นับว่าเป็นคู่ทุกข์คู่ยากโดยแท้ ที่อดทนอยู่กับแม่ทัพจางตั้งแต่ยังเป็นนักโทษที่ถูกตามไล่ล่า

“มาเถอะน้องหญิง ข้าจะพาเจ้าไปคารวะท่านพ่อท่านแม่ของข้า”

“เจ้าค่ะท่านพี่”

จางจ้าวถางจับจูงมือภรรยาให้เดินเข้าไปในจวน โดยมีพ่อบ้านสูงวัยและสาวใช้อีกสองนางเดินตามติดคอยดูแลอย่างใกล้ชิด

“คารวะท่านพ่อ คารวะท่านแม่ ลูกอกตัญญูนักปล่อยให้พวกท่านลำบากอยู่ในคุกหลวงถึงสองปี”

ทันทีที่พบหน้าบิดามารดา แม่ทัพจางจ้าวถางก็คุกเข่าลงคำนับกระแทกหน้าผากจดพื้นจนผู้ให้กำเนิดรีบปราดเข้ามาประคองบุตรชายเพียงคนเดียวเอาไว้

“คือลูกสะใภ้ของข้า”

“ขอรับท่านพ่อ นางคือภรรยาของข้า ลูกสะใภ้ของท่านพ่อท่านแม่”

“ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลจางนะซินเหมย”

ชายสูงวัยรูปร่างสูง สัดส่วนความสูงพอๆ กับจางจ้าวถางผู้เป็นสามี แม้นางจะมองเห็นไม่ชัด ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสที่มีศักดิ์เป็น ‘บิดาสามี’ มีหน้าตาเช่นไร แต่สิ่งที่รับรู้ได้ก็คือท่วงท่าที่สง่าผ่าเผยและน้ำเสียงทุ้มนุ่มเต็มไปด้วยความเมตตา

“หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะซินเหมย ต่อจากนี้ ‘ท่านพี่’ ของเจ้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี เชื่อใจและมั่นใจในตัวบุตรชายของแม่ แม่เลี้ยงมากับมือฟูมฟักสั่งสอนให้เป็นสุภาพบุรุษ เสี่ยวจ้าวจะไม่มีวันทำให้เจ้าเสียใจอย่างแน่นอน”

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่ ข้าขอฝากตัวด้วย นับจากนี้ลมหายใจของข้าจะดำรงไว้เพื่อสกุลจางเจ้าค่ะ”

“แม่หนูช่างเข้าใจพูด”

สองเฒ่าพากันหัวเราะชอบใจ ก่อนที่ผู้เป็นมารดาจะเดินเข้าไปโอบกอดลูกสะใภ้ราวกับรับขวัญ

“ไท่หัวคงเล่าเรื่องราวของนางให้พวกท่านฟังหมดแล้ว”

ผู้เป็นลูกถึงกับยิ้มขัน เขาแทบไม่ต้องแนะนำตัวภรรยาแก่ผู้ให้กำเนิด ท่านดูเหมือนจะรู้เรื่องที่นางตาบอด และรู้เรื่องที่บิดาขับไล่นางออกจากเรือน แม้จะรู้ว่านางเป็นลูกสะใภ้ที่มีแต่ตัวหาได้มีสินเดิมติดตัวมา กระนั้นท่านทั้งสองกลับไม่มีท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์