ภรรยาตาหวาน (คลั่งหื่น) นิยาย บท 37

Chapter 37 อดีตคู่หมั้น

“เสี่ยวไท่เล่าให้พ่อกับแม่ฟังหมดแล้ว เขาหมั่นไปเยี่ยมพ่อกับแม่แทนเจ้า นำผลหมากรากไม้และยาบำรุงต่างๆ เข้าไปฝากอยู่เนืองๆ”

หญิงชราเอื้อนเอ่ยด้วยความเอ็นดูนายกองหวงไท่หัวราวกับเป็นบุตรชายอีกคนหนึ่ง

“พวกเจ้าทั้งสองเดินทางกันมาเหนื่อยๆ รีบไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแม่จะเข้าไปดูในครัวเสียหน่อย เห็นทีว่าเย็นนี้ต้องเลี้ยงฉลองที่เราได้กลับมาอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง”

“ข้าเองก็ว่าจะไปดูสุราเสียหน่อย สั่งให้พ่อบ้านไปซื้อมาไม่รู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง เปรี้ยวปากอยากจะดื่มเสียเหลือเกิน คืนนี้คงได้ดื่มกับบุตรชายและลูกสะใภ้จนถึงเช้า”

สองผู้เฒ่าหัวเราะร่าเริงอย่างมีความสุข คนหนึ่งเดินไปกับพ่อบ้าน คนหนึ่งเดินไปหาแม่ครัว เหลือไว้เพียงสองสามีภรรยา

เมื่อบิดามารดาเดินออกไปหมดแล้ว คนตัวเล็กก็ถึงกับน้ำตาร่วงเผาะอาบแก้มอิ่ม

“เป็นอะไรไป เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้”

ผู้เป็นสามีรีบใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยาดน้ำตาให้ภรรยาอย่างเบามือ แต่นั่นยิ่งทำให้นางปล่อยโฮจนใบหน้าแดงก่ำ สะอื้นฮักจนไหล่บางสั่นเทา คนตัวโตไม่รู้จะปลอบเช่นไรจึงได้ดึงภรรยาสาวเข้ามากอดเอาไว้แน่น

รออยู่เพียงครู่นางก็ค่อยๆ ขยับกายออกจากอ้อมกอด ใบหน้าของนางดูเคอะเขินที่ตนร้องไห้ราวกับเด็กเล็กๆ

“ข้าขอโทษเจ้าค่ะ”

“น้องหญิงขอโทษข้าด้วยเรื่องอันใด”

“ก็เรื่องที่ข้าร้องไห้จนทำให้ท่านอาจเป็นกังวลใจ”

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงร้องไห้เล่า”

“ข้าดีใจที่ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับข้า ดีใจที่ทุกคนดีต่อข้า ข้ารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งในอ้อมกอดของท่านพี่ ฮึก ฮึก...”

อธิบายพลางสะอื้นฮักจนตัวโยน ทำให้สามีถึงกับยิ้มกว้างแล้วโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตหน้าผากของภรรยาขี้แยอย่างอดใจไม่ไหว

“เด็กโง่... เจ้านี่ช่างน่ารักเสียจริง”

พูดพลางหัวเราะร่วนก่อนจะยีผมสลวยของภรรยาสาวไปมา จากนั้นจึงจับจูงนางเดินไปรอบๆ จวนเพื่ออธิบายว่าอะไรอยู่ตรงไหน จากนั้นจึงพานางไปพักผ่อนในห้องนอนที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างสะอาดสะอ้าน

โต๊ะอาหารครื้นเครง เสียงตะเกียบกระทบชามข้าว เสียงพูดคุยอย่างเป็นกันเอง เสียงหัวเราะสรวลเสดังก้องไปทั่วสวนหินใจกลางจวนสกุลจาง

“ข้าขอดื่มให้ฮูหยินของท่านแม่ทัพจางขอรับ”

นายกองไท่หัวก็มาร่วมกินดื่มครื้นเครง อีกทั้งยังมีนายกองคนสนิทอีกสามนาย ซึ่งทั้งหมดล้วนเคยร่วมหัวจมท้าย เฉียดเป็นเฉียดตาย ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับสามีของนางทั้งสิ้น

“แม่นางซินเหมยมาทางนี้เถอะ ข้าจะพาไปแนะนำให้รู้จักกับภรรยาของข้า”

โจวจือหยวนเห็นว่า ‘อู่ฉานอิง’ ภรรยาสุดที่รักของเขาเพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับบุตรสาวและบุตรชาย ฉานอิงนั้นเคยล้มป่วยหนักเดินไม่ได้ถึงห้าปี เขาจึงคิดว่าหญิงสาวทั้งสองคนน่าจะเป็นกำลังใจให้กันและกันได้เป็นอย่างดี และถือโอกาสพาภรรยาของสหายรักหลบออกไปจากวงสุราเมรัยก่อนที่นางจะถูกเจ้าพวกดิบห่ามมอมจนเมาเสียก่อน

“ไปเถอะ เจ้ากับฉานอิงน่าจะเป็นสหายที่ดีต่อกันได้ไม่ยาก อีกอย่างเจ้าจะได้เรียนรู้การเป็นมารดาจากนาง ข้าอยากมีบุตรชายหญิงให้มากกว่าจือหยวนจะแย่แล้ว”

ผู้เป็นสามีโน้มใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหู ส่งผลให้ภรรยาสาวหน้าแดงก่ำ ก่อนจะรีบลุกเดินตามจือหยวนไป โดยที่นางยังต้องใช้ไม้เท้าอยู่เพราะช่วงเวลากลางคืนเช่นนี้ ทำให้การมองเห็นของนางแย่ลงกว่าตอนกลางวันที่พอจะมองเห็นแสงสว่างเลือนรางได้บ้าง

“เจ้าค่ะ”

จังหวะนั้นเองนางก็รู้สึกได้ว่าเสียงหัวเราะเสียงพูดคุยหยุดกึกลงพร้อมๆ กัน ราวกับทุกคนกำลังตกใจกับอะไรบางอย่าง

‘เกิดอะไรขึ้น’

หญิงสาวผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ยังคงยืนอึ้ง ในขณะที่โจวจือหยวนและหวงไท่หัวเดินมายืนขนาบนางไว้ ราวกับกำลังปกป้องนางจากอะไรบางอย่าง

“ยินดีต้อนรับกลับแคว้นหู่เฉียงเจ้าค่ะท่านพี่”

น้ำเสียงหวานราวกับเสียงนกจิบน้ำค้างยามเช้า ทำให้ซินเหมยอดคิดไม่ได้ว่าหญิงผู้นี้คงงดงามทั้งหน้าตาและกิริยามารยาทอย่างที่หญิงสาวในเมืองหลวงได้รับการอบรมขัดเกลา