ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 13

บทที่ 13 แม่คุณเป็นคนบังคับ ผมไม่ได้เป็นคนบังคับ

หลังเลิกงานตอนค่ำ

เฉินตงก็รีบกลับบ้านอย่างรีบเร่ง หลังจากต้มน้ำซุปเสร็จ ก็รีบกลับไปยังโรงพยาบาลลี่จิง

พ่อเขาเดินไปถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วย ก็เจอกับคุณหมอจางกับหมอท่านอื่นออกมาจากห้องตรวจพอดี

เมื่อเห็นเฉินตง คุณหมอจางก็โบกมือให้เพื่อนว่างงานออกไปก่อน จากนั้นก็เดินก้าวใหญ่เข้ามา ยิ้มกล่าวว่า：“คุณเฉินช่างกตัญญูจริงๆ ทำกับข้าวมันต้มน้ำซุปให้แม่ของคุณทุกวันเลย”

เฉินตงยิ้ม กล่าว：“คุณหมอจาง อาการแม่ผมเป็นยังไงบ้างครับ？”

“ท่านฟื้นสภาพได้ดีมาก อีกไม่กี่วันก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่ว่าการปลูกถ่ายตับจะมีช่วงอันตรายที่ต้องระวังเป็นพิเศษ ในระยะสั้นก็ครึ่งปี ถ้าระยะยาวก็เป็นปี ถ้าผ่านพ้นไปด้วยดีซึ่งนับได้ว่าหายดีแล้ว”

คำพูดของคุณหมอจาง ทำให้เฉินตงรู้สึกเจ็บที่หัวใจ ทันใดนั้นคุณหมอจางก็ยิ้มกล่าวอีกว่า：“แต่ว่าคุณเฉินสบายใจได้เลย ท่านหลงได้กำชับไว้แล้ว ทางโรงพยาบาลจะช่วยรักษาแม่ของคุณให้หายดีอย่างสุดความสามารถ”

“ขอบคุณคุณหมอจากมากเลยนะครับ”เฉินตงกล่าวขอบคุณ

ถึงแม้ถ้าไม่มีท่านหลง เขาก็นับถือในคุณธรรมจริยธรรมของคุณหมอเฉินมาก กับการรักษาคุณแม่เมื่อไหร่ปีมานี้

“คุณเฉินเกรงใจเกินไปแล้ว แต่ว่าอาการของท่านในตอนนี้ ต้องห้ามได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจแม้แต่น้อย อารมณ์ต้องอย่าโมโหมาก สิ่งนี้ก็เคยพูดกับคุณเฉินไว้แล้วเมื่อครั้งก่อน ขอให้คุณเฉินระวังเรื่องพวกนี้ให้มากๆนะครับ”

คุณหมอจางยิ้มโบกมือ มองไปที่ห้องผู้ป่วยถ้าที่จะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดที่จะเอ่ยพูด สุดท้ายก็ยิ้มกับเฉินตงอย่างแปลกๆ：“งั้นผมขอตัวไปตรวจห้องก่อนนะครับ”

เฉินตงมองคุณหมอจางที่เดินออกไปทีนึงอย่างรู้สึกสงสัย

เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย เฉินตงหยุดชะงัก

จู่ๆเขาก็เข้าใจว่าที่คุณหมอจางกำลังจะพูดอะไรแต่ก็หยุดลงไม่พูดนั่นเพราะอะไร

ในสายตาที่มองไป เห็นคุณแม่กำลังนอนบนเตียงผู้ป่วยใบหน้าที่พร้อมวางยังคงมีรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น

นั่นข้างเตียงผู้ป่วย มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่ง ก้มหน้าปอกเปลือกลูกแอปเปิล

“หลินเสว่เอ๋อ คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”เฉินตงเลิกคิ้ว

“คุณเฉิน คุณมาแล้วเหรอ？”

หลินเสว่เอ๋อเงยหน้าขึ้นมองเฉินตง ยิ้มอย่างสวยงาม ：“ฉันเห็นคุณบอกว่าคุณป้าป่วยไงล่ะ？ก็เลยมาเยี่ยมคุณป้าหลังเลิกงานสักหน่อย”

พูดจบ ยังหั่นแอปเปิลให้คุณแม่ของเฉินตงอย่างสนิทสนม

เฉินตงมองกระติกข้าวเก็บความร้อนที่วางด้านบนตู้ที่อยู่ด้านข้างทีนึง ก็มีความเย็นชาเล็กน้อย

เขาไม่คิดเลยว่าหลินเสว่เอ๋อจะเล่นแบบนี้

ด้านหนึ่งคอยวางแผนเรื่องหวางเห้า อีกด้านก็วิ่งมา เยี่ยมแม่ของเขาถึงที่นี่ นี่มันอยู่ในสถานการณ์อะไรกัน？

“เสี่ยวตง คุณหลินดีมากเลยนะ”คุณแม่หลี่หลานมองเฉินตง สายตามองไปด้านหลังแล้วกล่าว：“หนันหนันล่ะ？”

เนื่องจากเพิ่งจะตื่นจากการผ่าตัดเสร็จไม่นาน น้ำเสียงของคุณแม่ยังคงไม่มีแรงเหมือนเดิม และสีหน้าก็ดูซีดเซียวมากด้วย

ใจเฉินตงเจ็บปวดมาก อาการของคุณแม่ในตอนนี้ คงทนไม่ไหวกับการสะเทือนอารมณ์แบบนี้ไม่ได้แน่ๆ

เพราะฉะนั้นตั้งแต่ที่คุณแม่ฟื้นมา เขาก็ปิดบังเรื่องหย่าเอาไว้ คิดว่ารอให้อาการของคุณแม่ดีแล้วค่อยบอกเรื่องนี้

แต่ว่า เฉินตงไม่ได้ตอบกลับไปทันที แต่กลับมองหลินเสว่เอ๋อทีนึงอย่างเยือกเย็น

หลินเสว่เอ๋อเต้นถึงสะใภ้ที่กำลังจะแต่งงานกับคนในตระกูลหวาง เธอยังวิ่งมาเยี่ยมแม่ของเขาในโรงพยาบาลได้เลย แล้วยังจะพูดอะไรมากอีกล่ะ？

หลินเสว่เอ๋อเหมือนจะรู้ถึงความคิดของเฉินตง จึงยิ้มใส่หน้าเล็กน้อย

เฉินตงวางใจแล้ว ถึงยิ้มกล่าวอธิบาย

“แม่ครับ ช่วงนี้หนันหนันยุ่งมากหน่อย ก็เลยไม่มีเวลาว่างสักที รอให้อาการของคุณแม่ดีขึ้นสามารถกลับบ้านได้แล้ว ก็จะได้เจอกันแล้วใช่ไหมล่ะ？”

“ก็ได้”หลี่หลานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย กัดแอปเปิลกินเบาๆ

“ แม่ครับ แม่พักผ่อนก่อนนะครับ ผมมีอะไรจะคุยกับคุณหลิน”

เฉินตงเดินไปด้านหน้าหลินเสว่เอ๋ออย่างรวดเร็ว เรื่องคานของเธอกระชากให้ลุกขึ้น：“รบกวนคุณออกมากับผมหน่อย”

“โอ๊ย คุณทำฉันเจ็บแล้วนะ”หลินเสว่เอ๋อสำออยแกล้งทำเป็นเจ็บ

หลี่หลานขมวดคิ้ว：“เสี่ยวตง คุณหลินมาเยี่ยมแม่ เป็นแขกนะ ลูกทำแบบนี้มันไม่เหมาะ พี่ขอโทษซะ

“อิอิ ขอบคุณค่ะคุณป้า”หลินเสว่เอ๋อยิ้มพูดกับหลี่หลาน สีหน้าเอาใจมาก

พอหันหน้าไปอีกฝั่ง ในขณะที่เธอเห็นใบหน้าที่กำลังควบคุมความโมโหไว้ของเฉินตง เธอแลบลิ้นทีนึง：“เอาล่ะๆ ฉันเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง ไม่ถือสาอะไรคุณก็ได้”

พูดจบ เธอหันหน้าไปกำชับหลี่หลาน：“คุณป้าคะ คุณป้าต้องพักผ่อนให้ดีๆ แล้วหนูจะมาเยี่ยมคุณป้าใหม่นะคะ”

จากนั้นจึงค่อยเดินตามเฉินตงออกจากห้องผู้ป่วย

“หมายความว่ายังไง？”

ยืนอยู่หน้าระเบียง เฉินตงกล่าวไถ่ถามไปตรงๆ

“ฉันก็แค่รู้ว่าคุณป้าไม่สบาย ก็เลยมาเยี่ยมคุณป้าไม่ได้หรือไง？”หลินเสว่เอ๋อที่ยิ้มเล่นเมื่อกี้นี้จู่ๆก็แสดงสีหน้าที่ดูน่าสงสาร ถึงขั้นดวงตาประกายไปด้วยน้ำตา：“ทำไม？ฉันทำดีคุณกลับไม่เห็นค่า？งั้นคุณมาแหย่ฉันทำไม？”