ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 14

บทที่ 14 เฉินตง ฉันต้องการคุณ

ค่ำคืนที่มีลมเย็นเล็กน้อย

บนท้องฟ้ามีฝนตกลงมาปรอยๆ

หวางหนันหนันมองโทรศัพท์อย่างใจลอย ข้อความตอบกลับของเฉินตงราวกับมีดที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ

“พี่ เข้าไปเถอะ คนเขากำลังคอยอยู่นะ ”หวางเห้าไม่รู้เรื่องที่คุยวีแชท กล่าวเร่ง

หวางหนันหนันยกมือขึ้น ปาดน้ำตาที่คลอเบ้าหน้า เดินไปทิศทางร้านอาหาร ค่อยเงยหน้าขึ้นมองฝนที่ตกลงมาจากฟ้า ยิ้มอย่างสิ้นหวัง：“สุดท้ายแล้ว ฉันต้องเป็นคนแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างเองคนเดียวเหรอ？”

ภายในร้านอาหารมืดหน่อย

แสงไฟสลัวๆ บวกกับเสียงดนตรีที่ผ่อนคลาย ทำให้ร้านอาหารกลายเป็นสถานที่ที่เหมาะและดีมากในการนัดเจอกันของคู่รักต่างๆ

ตรงมุมห้อง เจ้าหลี่นั่งบนโซฟาอย่างเนือยๆ คอยจัดเส้นผมบนศีรษะที่ล้าน มองรูปถ่ายหวางหนันหนัน และปลีกรอยยิ้มหื่นๆออกมา

อายุเขาก็ขนาดนี้แล้ว แต่งงานตอนนี้ถือว่าเป็นแต่งงานตอนสูงวัยที่ช้าสุดแล้ว

แต่เขาไม่ถือสาเรื่องนี้ และไม่อยากแต่งงานด้วย เพราะเขายังเล่นสนุกไม่พอเลย

พี่สาวของเขาแต่งงานกับพี่เขยที่ร่ำรวย การช่วยเหลือของพี่สาวและพี่เขย ทำให้เขาได้ใช้ชีวิตที่สุขสบายมาก

เมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ในไท่ติ่ง เขาใช้อำนาจตรงนี้ มีความสัมพันธ์ลับๆกับผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาหญิงจำนวนไม่น้อยเลย ถึงแม้ไท่ติ่งจะถูกที่เคยขายไปแล้ว เขาก็ปิดบังเรื่องสัญญาราคาสูงกับพี่เขยเขา ต่อมาวันนึงก็ไปเป็นตำแหน่งระดับผู้ดูแลในอีกบริษัทของพี่เขยอีก

การแต่งงานก็หมายถึงต้องมีภาระหน้าที่ความรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งๆเขาสามารถเล่นสนุกกับผู้หญิงได้โดยไม่ต้องคิดอะไร แล้วทำไมต้องหยุดที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว แล้วเสียโอกาสที่จะได้เล่นกับผู้หญิงหลายคนล่ะ？

ที่รับปากมานัดดูตัวในคืนนี้ ก็เป็นเพราะว่าเขาเห็นผู้หญิงในรูปสวยเร้าใจมากพอ ก็เลยคิดแผนอะไรบางอย่าง

ถ้าสามารถใช้เงิน สนุกได้คืนนึง ทำไมเขาจะไม่ทำล่ะ？

“สวัสดี ไม่ทราบว่าคุณคือคุณหลี่หรือเปล่า？”

หวางหนันหนันเลิกคิ้วมองเจ้าหลี่ที่อยู่ด้านหน้า ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกขยะแขยง

อายุมาก ศีรษะล้าน รูปร่างหน้าตาห่วยสุดๆ เมื่อกี้เธอยังเห็นกับตาว่าเจ้าหลี่มองรูปภาพของเธอด้วยท่าทีและรอยยิ้มแบบนั้น

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ชายแก่ที่อยู่ตรงหน้า เป็นหัวหน้าที่อยู่เบื้องบนของเฉินตง

ที่กล่าวมาทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นอะไรที่เธอปฏิเสธทั้งนั้นเลย

“คุณคือหวางหนันหนันเหรอครับ？”เจ้าหลี่เห็นหวางหนันหนัน ก็เบิกตากว้างคิดอะไรเพ้อเจ้อในทันที

หวางหนันหนันช่างสวยจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาดูอายุ ล้วนแล้วเป็นอะไรที่ดีเยี่ยมสุดๆไปเลย

แต่ว่า เจ้าหลี่ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว และเก้าอี้ออกมาให้หวางหนันหนันอย่างสุภาพ：“คุณหวางเชิญนั่งครับ”

ใบหน้าสวยๆของหวางหนันหนันเย็นชา นั่งลงและตอบกลับไปเบาๆว่า“ขอบคุณ”

กับจุดนี้ เจ้าหลี่ไม่ถือสาเลยสักนิด หลังจากนั่งลงพร้อมกับรอยยิ้ม：“ผมแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อหลี่ต้าเป่า ตัวจริงคุณหวางสวยกว่าในรูปเยอะเลยนะครับ”

หวางหนันหนันยิ้มตามมารยาท

ปั้ง！

เจ้าหลี่ดีดนิ้ว：“พนักงานครับ สั่งอาหาร”

หลังจากรับเมนูอาหารจากมือของพนักงานเสิร์ฟ เขาก็นำเมนูอาหารยื่นให้ตรงหน้ากับหวางหนันหนัน จากนั้นก็ให้พนักงานถอยก่อน

“คุณหวางชอบทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ ผมเลี้ยง”

หวางหนันหนันถือเมนูอาหารขึ้นมา ไม่มีกระจัดกระจายในการสั่งอาหาร เพียงแค่ดูไปงั้นๆ เธอแค่ไม่อยากมองใบหน้าที่ทั้งแก่ทั้งเลี่ยนทั้งหื่นกามของเจ้าหลี่ ในขณะเดียวกันก็กำลังคิดแผนการว่าจะเอาตัวรอดยังไงดี

ทันใดนั้น เบอร์ใหญ่ข้างนึงสัมผัสมาที่หลังมือของหวางหนันหนัน

หวางหนันหนันตัวสั่น ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน รีบถอยพิงด้านหลัง：“คุณหลี่ นี่คุณจะทำอะไรคะ？”

“มือของคุณหวางนี่ ทั้งขาวนุ่มและเรียบเนียนจริงๆเลยนะครับ”เจ้าหลี่ยิ้มแบบหื่นกามและเอามือขวากลับ และยังเอามาดมดูตรงปลายจมูกอีกด้วย ไม่สนใจในเสียงร้องที่ตกใจของหวางหนันหนัน ตั้งแต่กลับยักคิ้ว แล้วพูดว่า：“ว่ามาสิ จะเอาเท่าไหร่？”

“อะไรนะ？！”

หวางหนันหนันตกตะลึง

“บอกราคามาเลย！”เจ้าหลี่ขี้เกียจจะแกล้งอีกต่อไปแล้ว“คืนนี้ผมต้องได้ตัวคุณ！”

บูม！

หวางหนันหนันสีหน้าซีดเซียว ราวกับถูกฟ้าผ่า

นี่เป็นการนัดดูตัวไม่ใช่เหรอ？

มีความรู้สึกที่โดนดูถูกอย่างรุนแรง

เธอนำเมนูอาหารฟาดลงบนโต๊ะ“ปั้ง” กล่าวอย่างเย็นเยือก：“คุณหลี่ คุณกำลังดูถูกเหยียดหยามฉันเหรอคะ？ถ้าคุณมาเพื่อสิ่งนี้ ฉันคิดว่าการนัดดูตัวในครั้งนี้ก็ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้อีก”

“อย่าแกล้งเป็นผู้ดีไปหน่อยเลยนะ แกคิดว่าที่กูเรียกมึงว่าคุณหวาง นั่นเป็นเพราะมารยาทงั้นหรอ？”เจ้าหลี่ยิ้มแปลกแปลก ไม่ปิดบังสายตาที่รุกรานร่างกายหวางหนันหนันเลยสักนิด

หวางหนันหนันนึกอะไรออกมาได้ทันที คำว่าคุณในคุณหวาง........ยังมีอีกความหมายนึง!(คำว่าคุณสำหรับผู้หญิงในภาษาจีนยังมีอีกความหมายหนึ่งคือหญิงขายบริการ)！

หวางหนันหนันร้องไห้ใหญ่ วิ่งออกจากโรงแรม ภายใต้การมองของผู้คน

ภายในรถออดี้ หวางเห้าที่กำลังเล่น ROV อยู่เลยหน้าขึ้นก็เห็นหวางหนันหนันวิ่งร้องไห้ออกมา ก็ตะลึงทันที

เขารีบลงจากรถ พุ่งเข้าไปหา：“พี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”

“อย่ามาเดินตามฉัน！”

หวางหนันหนันร้องอย่างเจ็บปวดๆเสียงดัง แล้ววิ่งจากไป เหลือเพียงหวางเห้าที่สีหน้างุนงง

ฝนตกหนักขึ้น และมีเสียงฟ้าร้องเป็นพักไม่หยุด

หวางหนันหนันวิ่งพร้อมกับร้องไห้ตลอดทาง ถึงแม้ทั้งตัวจะเปียกไปหมด มอมแมมมาก

เรื่องทุกอย่างในคืนนี้ ทำให้เธอถูกเหยียดหยาม ทำลายความมั่นใจและความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเธอ ทำให้เธอสิ้นหวังจนอยากฆ่าตัวตาย

ในที่สุด เธอวิ่งจนเหนื่อย แล้วนั่งลงริมถนน

แลมองถนนที่ว่างเปล่า จู่ๆเธอก็ไม่รู้จะไปไหนดี เรากลับว่าได้ถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง

ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับฝันร้ายเมื่อกี้นี้ผุดขึ้นมาในสมอง คำพูดของหลี่ต้าเป่า ราวกับมือใหญ่ ที่กระชากเสื้อภายนอกที่เย่อหยิ่งเธอออก แล้วนำตัวเธอมาโชว์ท่ามกลางผู้คนมากมาย

ทันใดนั้น แววตาของเธอก็มีชีวิตชีวาขึ้นนักน้อย

รีบพักผ่อนโทรศัพท์ออกมา โทรหาเฉินตง

ตื้ด……

เสียงโทรศัพท์เพิ่งจะดังขึ้น กลับถูกอีกฝ่ายตัดสายทิ้ง

หวางหนันหนันให้ตายใจ ยังคงโทรศัพท์ไปอีก แต่พอดังได้แค่ครั้งเดียวก็ถูกตัดสายอีกครั้ง

เมื่อโทรซ้ำไปหลายครั้ง หวางหนันหนันที่น้ำตาเต็มเบ้าลูกตาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว หาวีแชทของเฉินตง ส่งข้อความไป

“เฉินตง！คุณจะใจร้ายใจดำขนาดนี้เลยเหรอ？ยังไงเราก็เคยเป็นสามีภรรยากันครั้งหนึ่ง คุณไม่มีความกล้าในการรับสายของฉันเลยหรือไง？ฉันต้องการคุณ ฉันอยากให้คุณช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย！”

หลังจากรอประมาณ 5 นาที ยังคงไม่มีข้อความตอบกลับในวีแชท

หวางหนันหนันสะอื้นร้องไห้ไม่หยุด ร่างกายหนาวสั่น ข่มขืนสุดๆ เริ่มมองหน้าจอโทรศัพท์ กัดฟันส่งข้อความไปอีกครั้ง

“มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม？รับสายฉันหน่อยก็ได้นะ คุณรู้ไหมว่าคนที่นัดดูตัวกับฉันคือใคร? เป็นหลี่ต้าเป่าผู้จัดการใหญ่บริษัทคุณ เขาหยามใจฉัน เขาคิดว่าฉันเป็นหญิงสาวที่บริการทางเพศ！”

“ฉันขอร้องคุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม ตอนนี้ฉันอยู่บนถนนใหญ่ ไม่รู้จะไปไหนดีแล้ว ฉันรู้ว่าคุณยังรักฉันอยู่ คุณจะไม่ยอมทนให้ฉันถูกลมที่หนาวเย็นพัดตัวใช่ไหม？ฉันต้องการคุณ ขอเพียงแค่คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน คืนนี้ฉันยังเป็นของคุณ”