ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 14

บทที่ 14 เฉินตง ฉันต้องการคุณ

ค่ำคืนที่มีลมเย็นเล็กน้อย

บนท้องฟ้ามีฝนตกลงมาปรอยๆ

หวางหนันหนันมองโทรศัพท์อย่างใจลอย ข้อความตอบกลับของเฉินตงราวกับมีดที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ

“พี่ เข้าไปเถอะ คนเขากำลังคอยอยู่นะ ”หวางเห้าไม่รู้เรื่องที่คุยวีแชท กล่าวเร่ง

หวางหนันหนันยกมือขึ้น ปาดน้ำตาที่คลอเบ้าหน้า เดินไปทิศทางร้านอาหาร ค่อยเงยหน้าขึ้นมองฝนที่ตกลงมาจากฟ้า ยิ้มอย่างสิ้นหวัง：“สุดท้ายแล้ว ฉันต้องเป็นคนแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างเองคนเดียวเหรอ？”

ภายในร้านอาหารมืดหน่อย

แสงไฟสลัวๆ บวกกับเสียงดนตรีที่ผ่อนคลาย ทำให้ร้านอาหารกลายเป็นสถานที่ที่เหมาะและดีมากในการนัดเจอกันของคู่รักต่างๆ

ตรงมุมห้อง เจ้าหลี่นั่งบนโซฟาอย่างเนือยๆ คอยจัดเส้นผมบนศีรษะที่ล้าน มองรูปถ่ายหวางหนันหนัน และปลีกรอยยิ้มหื่นๆออกมา

อายุเขาก็ขนาดนี้แล้ว แต่งงานตอนนี้ถือว่าเป็นแต่งงานตอนสูงวัยที่ช้าสุดแล้ว

แต่เขาไม่ถือสาเรื่องนี้ และไม่อยากแต่งงานด้วย เพราะเขายังเล่นสนุกไม่พอเลย

พี่สาวของเขาแต่งงานกับพี่เขยที่ร่ำรวย การช่วยเหลือของพี่สาวและพี่เขย ทำให้เขาได้ใช้ชีวิตที่สุขสบายมาก

เมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ในไท่ติ่ง เขาใช้อำนาจตรงนี้ มีความสัมพันธ์ลับๆกับผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาหญิงจำนวนไม่น้อยเลย ถึงแม้ไท่ติ่งจะถูกที่เคยขายไปแล้ว เขาก็ปิดบังเรื่องสัญญาราคาสูงกับพี่เขยเขา ต่อมาวันนึงก็ไปเป็นตำแหน่งระดับผู้ดูแลในอีกบริษัทของพี่เขยอีก

การแต่งงานก็หมายถึงต้องมีภาระหน้าที่ความรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งๆเขาสามารถเล่นสนุกกับผู้หญิงได้โดยไม่ต้องคิดอะไร แล้วทำไมต้องหยุดที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว แล้วเสียโอกาสที่จะได้เล่นกับผู้หญิงหลายคนล่ะ？

ที่รับปากมานัดดูตัวในคืนนี้ ก็เป็นเพราะว่าเขาเห็นผู้หญิงในรูปสวยเร้าใจมากพอ ก็เลยคิดแผนอะไรบางอย่าง

ถ้าสามารถใช้เงิน สนุกได้คืนนึง ทำไมเขาจะไม่ทำล่ะ？

“สวัสดี ไม่ทราบว่าคุณคือคุณหลี่หรือเปล่า？”

หวางหนันหนันเลิกคิ้วมองเจ้าหลี่ที่อยู่ด้านหน้า ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกขยะแขยง

อายุมาก ศีรษะล้าน รูปร่างหน้าตาห่วยสุดๆ เมื่อกี้เธอยังเห็นกับตาว่าเจ้าหลี่มองรูปภาพของเธอด้วยท่าทีและรอยยิ้มแบบนั้น

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ชายแก่ที่อยู่ตรงหน้า เป็นหัวหน้าที่อยู่เบื้องบนของเฉินตง

ที่กล่าวมาทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นอะไรที่เธอปฏิเสธทั้งนั้นเลย

“คุณคือหวางหนันหนันเหรอครับ？”เจ้าหลี่เห็นหวางหนันหนัน ก็เบิกตากว้างคิดอะไรเพ้อเจ้อในทันที

หวางหนันหนันช่างสวยจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาดูอายุ ล้วนแล้วเป็นอะไรที่ดีเยี่ยมสุดๆไปเลย

แต่ว่า เจ้าหลี่ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว และเก้าอี้ออกมาให้หวางหนันหนันอย่างสุภาพ：“คุณหวางเชิญนั่งครับ”

ใบหน้าสวยๆของหวางหนันหนันเย็นชา นั่งลงและตอบกลับไปเบาๆว่า“ขอบคุณ”

กับจุดนี้ เจ้าหลี่ไม่ถือสาเลยสักนิด หลังจากนั่งลงพร้อมกับรอยยิ้ม：“ผมแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อหลี่ต้าเป่า ตัวจริงคุณหวางสวยกว่าในรูปเยอะเลยนะครับ”

หวางหนันหนันยิ้มตามมารยาท

ปั้ง！

เจ้าหลี่ดีดนิ้ว：“พนักงานครับ สั่งอาหาร”

หลังจากรับเมนูอาหารจากมือของพนักงานเสิร์ฟ เขาก็นำเมนูอาหารยื่นให้ตรงหน้ากับหวางหนันหนัน จากนั้นก็ให้พนักงานถอยก่อน

“คุณหวางชอบทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ ผมเลี้ยง”

หวางหนันหนันถือเมนูอาหารขึ้นมา ไม่มีกระจัดกระจายในการสั่งอาหาร เพียงแค่ดูไปงั้นๆ เธอแค่ไม่อยากมองใบหน้าที่ทั้งแก่ทั้งเลี่ยนทั้งหื่นกามของเจ้าหลี่ ในขณะเดียวกันก็กำลังคิดแผนการว่าจะเอาตัวรอดยังไงดี

ทันใดนั้น เบอร์ใหญ่ข้างนึงสัมผัสมาที่หลังมือของหวางหนันหนัน

หวางหนันหนันตัวสั่น ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน รีบถอยพิงด้านหลัง：“คุณหลี่ นี่คุณจะทำอะไรคะ？”

“มือของคุณหวางนี่ ทั้งขาวนุ่มและเรียบเนียนจริงๆเลยนะครับ”เจ้าหลี่ยิ้มแบบหื่นกามและเอามือขวากลับ และยังเอามาดมดูตรงปลายจมูกอีกด้วย ไม่สนใจในเสียงร้องที่ตกใจของหวางหนันหนัน ตั้งแต่กลับยักคิ้ว แล้วพูดว่า：“ว่ามาสิ จะเอาเท่าไหร่？”

“อะไรนะ？！”

หวางหนันหนันตกตะลึง

“บอกราคามาเลย！”เจ้าหลี่ขี้เกียจจะแกล้งอีกต่อไปแล้ว“คืนนี้ผมต้องได้ตัวคุณ！”

บูม！

หวางหนันหนันสีหน้าซีดเซียว ราวกับถูกฟ้าผ่า

นี่เป็นการนัดดูตัวไม่ใช่เหรอ？

มีความรู้สึกที่โดนดูถูกอย่างรุนแรง

เธอนำเมนูอาหารฟาดลงบนโต๊ะ“ปั้ง” กล่าวอย่างเย็นเยือก：“คุณหลี่ คุณกำลังดูถูกเหยียดหยามฉันเหรอคะ？ถ้าคุณมาเพื่อสิ่งนี้ ฉันคิดว่าการนัดดูตัวในครั้งนี้ก็ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้อีก”

“อย่าแกล้งเป็นผู้ดีไปหน่อยเลยนะ แกคิดว่าที่กูเรียกมึงว่าคุณหวาง นั่นเป็นเพราะมารยาทงั้นหรอ？”เจ้าหลี่ยิ้มแปลกแปลก ไม่ปิดบังสายตาที่รุกรานร่างกายหวางหนันหนันเลยสักนิด

หวางหนันหนันนึกอะไรออกมาได้ทันที คำว่าคุณในคุณหวาง........ยังมีอีกความหมายนึง!(คำว่าคุณสำหรับผู้หญิงในภาษาจีนยังมีอีกความหมายหนึ่งคือหญิงขายบริการ)！