ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 30

บทที่ 30 ความสงสัยของหวางเห้า

หวางหนันหนันรู้สึกหายใจไม่ออก

พลางมองจางซิ่วจือด้วยความอึ้งไป

“แม่ เรื่องในงานหมั้น ฉันคุยกับหลินเสว่เอ๋อดีแล้วจริงๆ ！” หวางหนันหนันรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

งานหมั้นทำให้ตระกูลหวางเสียหน้า ช่วงนี้โดนจางซิ่วจือว่าประจำ จนเธออธิบายไปไม่รู้กี่รอบแล้ว

“คุณยังจะมาโกหกอีก！”

จางซิ่วจือโกรธจนด่าออกมาว่า： “เสว่เอ๋อมีพื้นเพดีขนาดนั้น คุณกำลังจะบอกว่าเธอหลอกตบตาพวกเรา เพื่อก่อเรื่องในงานหมั้นงั้นเหรอ？”

“พี่ คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่？” หวางเห้าเองก็ร้อนใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน： “เสว่เอ๋อเป็นคนแบบไหน ฉันรู้ดี เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน”

หวางหนันหนันโกรธตัวสั่น พลางน้อยใจจนน้ำตาแทบไหลออกมา

เธอร้องไห้พลางพูดว่า： “ทำไมพวกคุณไม่เชื่อฉันเลย？แม่ ใครเป็นลูกสาวแม่กันแน่เนี่ย？”

จางซิ่วจือหน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะเอามือกุมหน้าอก： “ฉันดูที่เรื่องไม่ได้ดูที่คน คุณเป็นลูกสาวฉัน เสว่เอ๋อก็เป็นสะใภ้ที่จะแต่งเข้ามา คุณยังจะมาท้าทายกันอีกเหรอ？”

“ฉัน……” หวางหนันหนันกำลังจะเปิดปากพูด

หวางเต๋อพูดออกมาด้วยความเหลืออด： “พอแล้วหวางหนันหนัน คุณยังอยากจะทำให้แม่อาการกำเริบอีกเหรอ？”

ประโยคเดียว ทำให้หวางหนันหนันเลิกเถียง

“แม่ คุณพักผ่อนให้มากๆ ฉันจะไปทำงาน” หวางหนันหนันวางกระติกเก็บความร้อนลง ก่อนจะปิดตาแล้ววิ่งออกไป

“ทำงานๆ เอาแต่สนใจเงินเดือนเท่าขี้มด มันพอใช้ไหมน่ะ？ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของคุณ ตอนนี้ป่วยอยู่ ยังจะไม่สนใจกันอีกเหรอ？”

ด้านหลัง มีเสียงของจางซิ่วจือพูดด้วยความโกรธ

เมื่อได้ยิน หวางหนันหนันก็แทบบ้า เลยเดินจากทางเดิน เข้าไปที่ตรงบันไดตึก ก่อนจะทนไม่ไหว แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ทำไมทุกคนถึงโทษฉัน？ฉันทำอะไรผิด？ทำไมถึงให้ฉันแบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียว？”

เมื่อถามเองตอบเอง และร้องไห้ไปด้วย ความกดดันในช่วงนี้ ก็ถูกปลดปล่อยออกมาหมด

แม่ป่วยอยู่โรงพยาบาล เธอมีแรงกดดันสูงมาก วิ่งวุ่นไปหมด ไม่เพียงแค่ส่งข้าวส่งน้ำให้แม่กับน้องชาย แต่ยังต้องไปทำงานอีก

แต่สิ่งที่ได้รับ กลับเป็นคำถามที่ไร้เยื่อไงและไม่เข้าใจจากแม่

เธออยากจะถามหลินเสว่เอ๋อเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้นในงานหมั้น

แต่เธอก็อดทนไว้

เพราะว่าเธอรู้ ว่าหลินเสว่เอ๋อไม่มีทางพูดความจริง ในสถานการณ์แบบนี้ตอนนี้ทุกคนกำลังอยู่ข้างหลินเสว่เอ๋อ จนเธอต้องอธิบายแก้ต่างมากมาย

ตอนที่ตกอยู่ในภวังค์ หวางหนันหนันก็มองไปที่ด้านหน้าอย่างเหม่อลอย ก่อนจะพึมพำ： “เฉินตง……”

แต่งงานมาสามปี ความน้อยใจแบบนี้ เธอเองก็เคยได้รับ

แต่ทุกครั้งจะมีเฉินตงคอยปลอบ ช่วยเธอแก้ไข

ตอนที่กำลังพึมพำ หวางหนันหนันก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะส่งข้อความให้เฉินตง

“เฉินตง ฉันเหนื่อยจังเลย”

รอมานาน แต่ก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับ

หวางหนันหนันร้องไห้อยู่แบบนั้นด้วยความเจ็บปวด และดูไม่มีหวังอะไรแล้ว

ในห้องพักผู้ป่วย

หวางเต๋อมองจางซิ่วจืออย่างไร้ทางเลือก： “คุณดูแลตัวเองดีๆ นะ ช่วงนี้ เห็นลูกสาวก็โกรธขึ้นมาแล้ว จะไม่รักษาร่างกายแล้วเหรอ？”

“คุณโทษฉันเหรอ？”

จางซิ่วจือเลิกคิ้วขึ้น พลางมองหวางเต๋อตาขวาง： “เธอเป็นคนสัญญาว่าทำเรื่องกับเสว่เอ๋อเรียบร้อยแล้วแท้ๆ แต่งานหมั้นล่ะ？เพื่อนพี่น้องกว่าสามสิบโต๊ะ ฉันต้องมาเสียหน้าไปหมดเลย！”

หวางเต๋อพึมพำ กำลังจะแก้ต่าง จางซิ่วจือก็พูดต่อ： “ตระกูลหวางของพวกเราเสียหน้าไปหมดแล้ว！ถ้าเกิดมันทำให้เสว่เอ๋อไม่พอใจแล้ว เลิกกับเสี่ยวเห้าไป ตระกูลหวางยังจะมีคนสืบทอดตระกูลได้อีกเหรอ？คุณฝันไปเถอะ！”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หวางเต๋อนิ่งไป

เขารู้ ว่าลูกไร้ประโยชน์นั้น ได้มาเจอหลินเสว่เอ๋อที่การศึกษาดี มีตระกูลที่ดี งานก็ดี มันถือว่าเหลือเชื่อเกินพอแล้ว

หลินเสว่เอ๋อจะเลิกกับหวางเห้าจริงๆ หวางเห้าจะไปหาผู้หญิงแบบนี้อีก คงจะไม่มีใครชอบหวางเห้าได้

จางซิ่วจือเหมือนจะคิดอะไรออก เลยมองหวางเห้า： “จริงสิลูกชาย งานหมั้นน่ะเสว่เอ๋อไม่พอในมาก คุณ คุณได้ไปอธิบายให้เธอฟังหรือยัง？”