ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 47

บทที่ 47 ท่าเดียวก็พอ

ใบหน้ากูหลังย่นยับ กระตุกหางตารอยแผลตะขาบหนึ่งครั้ง

เป็นเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจริงๆเหรอ？

ชั่วเวลาอันสั้นๆ การเปลี่ยนแปลงของเฉินตงในสายตาของเขา ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ทำให้กูหลังประหลาดใจเหลือเกิน

ท่ามกลางความมืดมิด คุนหลุนเบิกตากลมโต เต็มไปด้วยความตกตะลึง “ดี เร็วดี！”

เขาพาเฉินตงมาที่โรงยิมมวยใต้ดินบอกว่าให้เฉินตงเก็บเกี่ยวประสบการณ์การต่อสู้ในสนามจริง แต่ความจริงแล้วเพื่อเป็นการขัดเกลาจิตใจของเฉินตงต่างหาก

ประสบการณ์ต่อสู้ก็คือทักษะการต่อสู้ผสมผสานกับสภาพจิตใจที่หนักแน่นและสงบเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ถึงจะนำมาใช้ในสนามจริงได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เพราะเฉินตงทำฟิตเนสเป็นกิจวัตรประจำวัน บวกกับร่างกายมีคุณสมบัติมาแต่เกิด ฉะนั้นหลังคุนหลุนฝึกฝนเขาอย่างหนักหน่วงและทารุณมาหลายวัน ร่างกายจึงมีความพร้อมเต็มที่แล้ว

ขาดก็แต่สภาพจิตใจเท่านั้น

หากสภาพจิตใจของคนเราไม่ค่อยแข็งแกร่ง ถึงแม้จะมีร่างกายกำยำ แต่เมื่อต้องเผชิญกับคู่ต่อสู้ก็จะเป็นอย่างเฉินตงตอนปะทะกับกูหลังใหม่ๆ มึนงงไร้ทิศทางคล้ายกับไม้แกะสลักรูปไก่ที่อยู่นิ่งให้คนอื่นทุบตี

สำหรับสภาพจิตใจของเฉินตงที่เปลี่ยนแปลง ทำให้คุนหลุนตกตะลึงจนหน้าเปลี่ยนสี

เขาคาดไม่ถึงว่าแค่ประลองฝีมือไม่นาน เฉินตงก็พัฒนาขึ้นมาเร็วขนาดนี้！

“สายตาของนายท่านแม่นยำเสมอมา”คุนหลุนพูดเองเอยเอง

บนอัฒจันทร์ผู้ชม บัดนี้ยังคงส่งเสียงร้องอยู่เหมือนเดิม

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกรงเหล็กใช้เวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น

อาจจะเป็นเพราะระยะห่าง ผู้ชมจึงไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเฉินตงเลย

“ฮู้……”

กูหลังหายใจออกแรงๆหนึ่งครับ นัยน์ตาประกายแวววาว“น่าสนใจแฮะ”

เพิ่งสิ้นเสียง กูหลังก็เกิดอารมณ์บ้าบิ่นขึ้นมาทันที

ร่างกายราวกับหมาป่า ความเร็วดั่งสายฟ้า

การเปลี่ยนแปลงของเฉินตงทำให้เขาจุกที่ลำคอ โดยไม่คิดจะเล่นอีกต่อไป อยากจะรีบจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด

ใต้แสงไฟที่แรงเจิดจ้า

เฉินตงยืนขึ้นอย่างมั่นคงโดยไม่โซเซเลย ดวงตาใต้หน้ากากจับจ้องการเข้าโจมตีของกูหลังอยู่

สงบเข้าไป

ต้องสงบเข้าไว้

เขาปรับการหายใจของตัวเองตลอด

วิ้ว！

เสียงแหวกลมกลางอากาศดังขึ้นมา

กูหลังปล่อยหมัดมายังใบหน้าของเฉินตง

และในเวลานี้

เฉินตงเลิกคิ้ว รีบขยับเอวหมุนหน้าไปอีกทาง

วิ้ว！

ข้างหูมีเสียงลมพาดผ่าน

“หลบได้เหรอ？”

สีหน้ากูหลังเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน

แต่ด้วยประสบการณ์ต่อสู้ที่โชกโชนทำให้เขาปรับอารมณ์กลับมามั่นคงได้เหมือนเดิมในช่วงเวลาสั้นๆ เขาอยากใช้ประโยชน์จากแรงที่กระโจนเข้าใส่ โดยใช้ข้อศอกขวาตรงไปยังใบหน้าของเฉินตง และในเสี้ยววินาทีนั้นเขาจะหักข้อศอกแล้วโจมตีขมับของเฉินตงแรงๆ

นี่เป็นท่าไม้ตาย！

หากตรงเป้าเมื่อไหร่ กูหลังรับประกันได้เลยว่าเฉินตงไม่ตายก็ต้องพิการอย่างแน่นอน

ปัง！

เฉินตงยกมือซ้ายขึ้นบังข้อศอกของกูหลังด้วยความเร็วแสง

การจู่โจมที่ทรงพลัง ถึงแม้จะสามารถกดมือที่บังอยู่ของเขาจนโดนหัวในที่สุด แต่ก็สามารถลดแรงกระแทกที่อาจถึงตายได้ให้น้อยลงไปมาก

“หลบได้อีกแล้วเหรอ？”

ในใจกูหลังเกิดคลื่นยักษ์ที่โหมกระหน่ำขึ้นมา

เขาไม่เคยเห็นเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะปรับตัวได้เร็วหลังจากเข้ามาอยู่ในกรงเหล็กนี้แล้วเลย！

เพียงแต่ระยะเวลาตกตะลึงตาค้างเท่านั้น

เสียงอันเยือกเย็นก็ดังขึ้นข้างหูกะทันหัน

“ท่าเดียวก็เพียงพอแล้ว”

เฉินตงโค้งตัวลง ประดุจดั่งเสือที่รอคอยสถานการณ์เอื้ออำนวยอยู่เสียอย่างนั้น เขากำหมัดมือซ้าย ใช้แรงโน้มถ่วงจากการโค้งตัวของเอว

ปัง！

หมัดเดียวก็โดนรักแร้ด้านซ้ายของกูหลังเข้าอย่างจัง

“อา！”