ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 58

บทที่ 58 หมื่นคนรอคอย เธอมาแล้ว!

หลงถิงฮัวหยวน

คืออาคารชุดภาคตะวันออกของเมืองที่จะเปิดจองในวันนี้

ตั้งแต่เช้าตรู่ ด้านหน้าสำนักงานขายที่ตกแต่งหรูหรานั่นก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว ล้นหลามมากจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านเข้าไปไม่ได้

ในความจริงแล้ว มีหลายคนมากที่ซื้อห้องเพื่อ “ทำเงิน” ถึงขนาดที่ว่าต่อแถวกันยาวเหยียดที่หน้าสำนักงานขายตั้งแต่ตอนเย็นของเมื่อคืน

ใครจะคิดไปว่า ภาคตะวันตกของเมือง สถานที่ที่สกปรกและสภาพแวดล้อมแย่ที่คนในเมืองนี้ต่างก็ละทิ้งไปราวกับรองเท้าเก่าที่ขาดลุ่ยก็จะมีวันที่เป็นที่สนใจของคนทั้งเมืองแบบนี้

แถวยาวเหยียดจนมองไม่เห็นหัวท้าย แม้จำนวนคนที่ต่อแถวจะเยอะเกินกว่าจำนวนห้องของตึกแล้ว แต่ก็ไม่สามารถต้านทานความกระตือรือร้นของคนที่ต้องการจะซื้อห้องได้

แถวยิ่งอยู่ยิ่งยาวขึ้นเรื่อยๆ

พื้นที่ข้างหน้าสำนักงานขายเต็มไปด้วยผู้คนหนาแน่น รถยนต์ก็ถูกให้ไปจอดอยู่ที่ห่างจากนี่อีกหนึ่งกิโลเมตร

ถึงขนาดที่ว่าเพื่อรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยของสถานที่ไม่ให้เกิดอันตรายจากการรวมตัวกัน หน่วยงานรักษาความปลอดภัยของเมืองนี้ถึงกับต้องตั้งใจส่งคนมาดูแลสถานที่กันเลนทีเดียว

สื่อต่างๆของเมืองนี้ต่างก็มาตั้งหลักที่เขตเฉพาะแล้ว กล้องก็ตั้งไว้พร้อมแล้ว เตรียมพร้อมลุยทุกเมื่อ

ฉากแบบนี้ ใหญ่โตอลังการเป็นประวัติการณ์!

ต่อให้เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์สิบอันดับแรกของเมืองนี้ก็ไม่เคยมีผลลัพธ์ที่สั่นสะท้านขนาดนี้มาก่อน

“พี่ต้าเป่าครับ วันนี้ต้องยุ่งมากแน่นอนสินะครับ”

ข้างในสำนักงานขาย มีพนักงานขายวัยรุ่นคนหนึ่งมองผู้คนล้นหลามข้างนอกนั่นและพูดกับหลี่ต้าเป่าอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย “พี่ว่า แต่เดี๋ยวคนพวกนี้พุ่งเข้ามาจะเหยียบผมตายรึเปล่าครับเนี่ย?”

“ดูแกซิ ฉันพาแกมาให้ช่วยขายห้อง ให้โอกาสแกได้ทำเงินฟรีๆ แกยังจะกลัวจะโดนเหยียบตายอีก?”

หลี่ต้าเป่ามองเด็กหนุ่มด้วยสายตาดูถูกแวบหนึ่งแล้วมองผู้คนล้นหลามข้างนอกนั่น ในใจรู้สึกซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก

ที่เขามาอยู่ที่นี่ เหตุผลหลักก็เพราะว่าจำนวนเปิดขายของไท่ติ่งมีไม่มากพอกับสถานการณ์ในวันนี้ เพราะฉะนั้นเฉินตงจึงยืมคนมาช่วยจากโจวเย่นชิวมาล่วงหน้า

นึกย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ไท่ติ่งตอนนั้นยังอยู่ในมือเขา

แต่ตอนนี้ แค่เวลาหนึ่งเดือนสั้นๆ สถานะของเขากับเฉินตงก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ไม่เพียงเท่านี้ เฉินตงยังสามารถพาไท่ติ่งที่ถูกเขาทำให้เสียหายมาก่อนหน้า ให้พัฒนาขึ้นมาอย่างรวดเร็วได้เท่าสภาพในวันนี้

นึกถึงเรื่องราวเก่าๆ หลี่ต้าเป่าก็อายจนหน้าแดงซ่านออกมามากและก็หัวเราะเยาะตัวเอง

เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆไม่ได้สังเกตเห็นถึงความแปลกไปของหลี่ต้าเป่า จึงพับแขนเสื้อขึ้นและยิ้ม “พี่ต้าเป่าพูดถูก ห้องพวกนี้ วันนี้พวกเราไม่ต้องพูดอะไรมากเลย แค่สนเรื่องเซ็นสัญญาก็พอ ยิ่งเซ็นได้เยอะเท่าไรค่าคอมมิชชั่นก็ยิ่งได้เยอะสินะครับ”

สิ้นเสียงที่พูด เสี่ยวหม่าที่ดูแลการขายในครั้งนี้ ก็รีบพาคนวิ่งออกไปข้างนอก

“เร็วเข้า เถ้าแก่มาแล้ว!”

หลี่ต้าเป่าดึงสติกลับมาและเลิกคิ้วขึ้น รีบพาเด็กหนุ่มตามพวกพนักงานขายวิ่งออกไปข้างนอกอย่างเร็ว

ถนนกว้างขวางที่อยู่ข้างนอกสำนักงานขาย ตอนนี้กลับแน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านเข้าไปไม่ได้

แต่พอหน่วยงานรักษาความปลอดภัยมารักษาความเรียบร้อย บนถนนกว้างเส้นเดิมนั่นก็แยกทางที่สามารถให้รถหนึ่งคันขับผ่านออกมาได้

มาแล้ว!

พวกสื่อที่มีประสาทรับรู้ที่ว่องไวต่างก็พากันเล็งกล้องไปที่ทางผ่านนั่น

ส่วนบรรดาผู้ซื้อห้องที่ต่อแถวรอคอยอยู่ก็จ้องมองมาด้วย

จากนั้น

รถแท็กซี่สีเหลืองสลับเขียวคันหนึ่งก็ขับมาอย่างช้าๆ

ฉากนี้ทำให้คนดูถึงกับคิ้วขมวดแน่น

ทำไมถึงมีรถแท็กซี่บุกเข้ามาได้?

เอี๊ยด!

รถแท็กซี่จอดลงด้านหน้าพวกเสี่ยวหม่าที่มาต่อแถวรอคอย

เสี่ยวหม่ารีบเดินขึ้นหน้าไปเปิดประตูฝั่งหลังของรถ

“พี่ตงครับ ทุกอย่างเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว หัวหน้าทุกท่านก็มาถึงแล้วครับ”

เฉินตงที่สวมใส่เสื้อสูทและรองเท้าหนังลงจากรถ มองดูผู้คนหนาแน่นด้วยสีหน้าสดใสและพลังงานเต็มเปี่ยม

สถานการณ์แบบนี้ทำให้เขารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

ไม่ใช่เพราะเขาชอบอานุภาพใหญ่โตแบบนี้ แต่เพราะสถานการณ์แบบนี้คุ้มค่าแล้วกับที่เขาและเหล่าพนักงานทำงานหนักกันอย่างไม่รู้วันไม่รู้คืนในตลอดหนึ่งเดือนนี้

“ไปกันเถอะ”

เฉินตงเดินนำไปที่สำนักงานขายก่อนเลย

เสี่ยวหม่าและเหล่าพนักงานขายเดินตามไปติดๆ แบ่งเป็นสองแถวคล้ายกับมังกรยาวสีดำสนิทสองตัว

ภาพนี้ ทำให้พวกสื่อและผู้ซื้อบ้านต่างก็ทำหน้าตะลึงงันกันอยู่กับที่

หลังจากที่เฉินตงพาพวกพนักงานขายเข้าไปในสำนักงานขายแล้ว