ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 64

บทที่64 หน้าของคนตระกูลหวาง

ภายใต้การปกคลุมของพระอาทิตย์ตก

เฉินตงและกู้ชิงหยิ่งค่อยๆเข้าใกล้กันอย่างช้าๆ พระอาทิตย์ตกปกคลุมบนตัวพวกเขาทั้งสอง

ทำให้ฉากนี้ราวกับเป็นภาพม้วน

ในเวลานั้นเอง

มีเสียงที่ไม่สอดคล้องกับช่วงเวลาดังขึ้น

“ผม…ต้องหลบไปก่อนหรือเปล่า?”

ภาพที่สวยงามถูกทำลายไปในชั่วพริบตา

ร่างบอบบางของกู้ชิงหยิ่งสั่นสะท้านและกระโดดลุกขึ้นราวกับกวางน้อยที่ตื่นตกใจ เธอก้มใบหน้าแดงก่ำลงแล้วรีบเดินกลับไปที่ชิงช้า หลังจากที่นั่งลงไปแล้ว ลมหายใจยังคงดังกระชั้น ไม่กล้ามองไปยังทิศทางของเสียงที่ดังขึ้น

นี่มัน…น่าอายจริงๆเลย

เฉินตงขมวดคิ้วแล้วหันไปมองคุนหลุนที่ยืนอยู่ตรงหัวบันไดอย่างไม่พอใจ

เมื่อกี้นี้เดินรอบวิลล่าอยู่เป็นนานก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเจ้าหมอนี่

ทำไมตอนนี้ถึงได้โผล่ออกมาแล้ว?

“นายทายสิ?”

คุนหลุนเกาหัวอย่างขวยเขินและพูดอย่างอ่อนแรงว่า : “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณทำต่อไปเลยครับ ผมจะหลบไปก่อน”

พูดจบก็หันหลังกลับจะเดินไป

“กลับมา!”

เฉินตงเรียกคุนหลุนให้หยุด ไม่ง่ายเลยที่จะสะสมบรรยากาศทางอารมณ์ขึ้นมาได้แต่กลับถูกเขาทำลายด้วยคำพูดประโยคเดียว

หลบไปตอนนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?

ถึงแม้ว่าเขาเต็มใจจะสานต่อ กู้ชิงหยิ่งก็ไม่เต็มใจแล้ว

เฉินตงถามด้วยจิตใจที่แห้งเหี่ยวว่า : “เมื่อกี้นี้นายไปที่ไหนมา?”

ใบหน้าของคุนหลุนแดงขึ้นมาเล็กน้อย เกิดความรู้สึกผิดอยู่ในใจ เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าจะทำลายเรื่องดีๆของคุณชาย ถ้ารู้ว่าคุณชายกำลังมีเรื่องดีๆอยู่ล่ะก็ ตีเขาให้ตายก็ไม่มีทางรีบขึ้นมา

ไม่ว่ายังไงก็จะรออีกครึ่งชั่วโมง

แต่ทว่า เนื่องจากเขาถูกเฉินตงเรียกให้หยุดเอาไว้ เขายังเอ่ยตอบกลับไปว่า : “ยังขาดเก้าอี้นวดอีกหนึ่งตัวครับ เมื่อกี้นี้ผมออกไปซื้อมาแล้ว”

เขาจดจำคำสั่งของเฉินตงได้ ว่าตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่ต้องเรียกเขาว่าคุณชาย โทนเสียงที่พูดให้เป็นวิธีที่เข้ากับการพูดกับเพื่อน

“เก้า อี้ นวด!”

เฉินตงหรี่ตาแล้วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนแทบแหลก เป็นเพราะเก้าอี้นวดตัวเดียวทิ่มแทงเรื่องดีๆจนไม่เหลือแล้ว?

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเย็นชาขึ้นมา : “เมื่อกี๊นี้ฉันเห็นในสวนดอกไม้ยังมีอิฐอยู่หลายก้อน นายว่างขนาดนี้ ไปย้ายหน่อยไหม?”

“ไม่มีนี่ครับ” คุนหลุนส่ายหัวอย่างงงงวย ทั้งด้านหน้าและด้านหลังสวนดอกไม้ของวิลล่าได้รับการจัดวางตำแหน่งอย่างพิถีพิถันจากนักตกแต่งภายใน แล้วยังมีก้อนอิฐอยู่ได้ยังไง

เฉินตงกลอกตา : “ฉันบอกว่ามีไง!”

คุนหลุน “….”

หลังจากที่คุนหลุนไปแล้ว

บรรยากาศบนระเบียงเปลี่ยนไปเป็นแปลกประหลาด และอากาศเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ

โดยแรกเริ่มพระอาทิตย์ตกพอดี วิวก็สวยคนก็งาม ทุกอย่างพอเหมาะพอดีเพียงแค่รอให้มันเกิดขึ้น

แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าคุนหลุนจะมาอย่างกะทันหัน

เฉินตงลูบขมับอย่างจนปัญญา รู้สึกปวดกะโหลกขึ้นมาจริงๆ

สายตาเฉมองไปที่กู้ชิงหยิ่งที่ระเบิดความอับอายออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน

ในเวลานี้กู้ชิงหยิ่งที่นั่งอยู่บนชิงช้าก้มศรีษะลงด้วยความละอายและมองดูพระอาทิตย์ตกที่อยู่ไกลออกไป แล้วแกว่งชิงช้าเบาๆและเท้าก็แกว่งไปมาด้วยในเวลาเดียวกัน

“แค่กแค่ก…” เฉินตงไอออกมาเบาๆสองครั้งเพื่อทำลายความเงียบงัน “ไม่งั้นก็…ต่อมั๊ย?”

ร่างบอบบางของกู้ชิงหยิ่งสั่นสะท้านราวกับถูกฟ้าผ่า

เธอหันศรีษะไปทันทีแล้วจ้องมองเฉินตงอย่างโกรธเคือง : “คุณมันร้ายกาจ!”

หลังจากพูดจบก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง

เฉินตงยิ้มอย่างจนใจ คุนหลุนนายมันโง่ชะมัดเลย!

เพราะว่าความอับอายเมื่อกี้นี้ หลังจากที่กู้ชิงหยิ่งวิ่งลงมาชั้นล่างอายเกินกว่าที่จะอยู่จึงขับรถปอร์เช่911จากไปเลย

สิ่งนี้ทำให้เฉินตงหมดอาลัยตายอยากจากการสูญเสีย

คุนหลุนพูดด้วยความละอายใจเล็กน้อยว่า : “คุณชาย ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับ”

“ดีร้ายยังไงก็ควรจะกินมื้อเย็นก่อนไปนะ” เฉินตงพูดอย่างไม่มีทางเลือก แต่เขาก็ไม่ได้โทษคุนหลุน ทำได้เพียงแค่โทษตัวเขาและกู้ชิงหยิ่งที่เดินไปไม่ถึงขั้นตอนแห่งพรหมลิขิต