ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 72

บทที่ 72 อดีตของคุนหลุน

เป็นมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ

ค่ำคืนที่เงียบสงบ

เฉินตงยังไม่ได้เข้านอน

เขานั่งรับลมเย็นยามค่ำคืนบนระเบียงคนเดียว

“คุณชาย ไม่สบายเหรอ?”

เสียงของคุนหลุนดังมาจากด้านหลัง

เฉินตงมองไปที่ไกลสุดลูกหูลูกตา จากตำแหน่งของระเบียง เขาสามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองทั้งเมืองภายใต้ภูเขาเทียนซานได้

เขาไม่ได้ตอบคำถามของคุนหลุน

จนกระทั่งคุนหลุนนั่งลงข้างเขา

“มีบุหรี่ไหม?” เฉินตงถาม

คุนหลุนพยักหน้าแล้วหยิบบุหรี่ออกมาจากซองหนึ่งม้วนแล้วยื่นให้เขา

เฉินตงเป็นคนไม่สูบบุหรี่ แต่ ณ ตอนนี้เขาอยากลองจริงๆ

เขารับไฟแช็กจากคุนหลุนแล้วจุดบุหรี่ม้วนนั้น

ทันใดที่สูบ ควันฉุนก็พวยพุ่งเข้าปอด ทำให้เขาสำลักไออย่างรุนแรงและมีน้ำตาไหลออกมา

เมื่อมองไปที่บุหรี่ เฉินตงก็โยนมันลงบนพื้นและยิ้มพูดอย่างขมขื่น “ผมไม่สูบดีกว่า”

“มันไม่จำเป็นหรอกนะ ที่จริงคุณบอกผมได้”

คุนหลุนส่ายหัว เขารู้ว่าเฉินตงมีความในใจอยู่

จากนั้นเฉินตงนอนเอนลงไปที่เก้าอี้พับแล้วสองมือวางไว้ข้างหลังศีรษะและมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า “จู่ ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจะคิดยังไงกับพ่อดี”

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าพ่อของเขานั้นเป็นคนที่ทอดทิ้งครอบครัวเพื่อแสวงหาความมั่งคั่งมาตลอด

กระทั่งการปรากฏตัวของท่านหลงทำให้สถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไป

สำหรับพ่อที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน นอกจากความขุ่นเคืองแล้วไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเขาอีกเลย

แต่สิ่งที่แม่พูดมันทำให้เขาเริ่มรู้สึกหวั่นไหว

ถ้าการจากไปของพ่อเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพื่อไม่ให้ทุกคนต้องตาย

แล้ว......เกิดอะไรขั้นกับตระกูลเฉินในวันนั้น?

เขาอยากรู้เรื่องในอดีตมาก

แต่น่าเสียดายที่แม่รู้ไม่มาก ถ้าอยากจะรู้มากกว่านี้ เห็นทีว่าต้องไปเจอพ่ออย่างเดียวแล้ว

“อันที่จริง คุณท่านดีมากเลยนะครับ”

คุนหลุนถอนหายใจ ดวงตาของเขาเปล่งประกายแวววาว “เขาเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกเท่าที่ผมเคยเห็นเลยนะครับ”

เฉินตงเลิกคิ้วแล้วยิ้มถามเขา “จริงสิ คุณเคยเป็นทหารรับจ้าง ทำไมคุณถึงเลือกที่จะติดตามเขา?”

คุนหลุนจุดบุหรี่ให้ตัวเองแล้วสูบมัน “ตอนนั้นผมรุ่งเรืองในวงการทหารรับจ้าง ผมมีลูกน้องมากกว่าร้อยคน ถ้าอยู่ในสนามรบเราก็เสมือนปลาได้น้ำ”

“นั่นมันไม่ดีเหรอ?” เฉินตงยิ้มถาม

“ดี?” คุนหลุนส่ายหัวแล้วพูดต่อ “ทุกวันเราต้องผูกติดกับหัวเข็มขัด วิ่งอยู่ท่ามกลางห่ากระสุน อันที่จริงผมเบื่อมันมานานแล้ว”

“ดังนั้น ถึงได้มาติดตามพ่อของผมเหรอ?”

“พ่อของคุณช่วยชีวิตผมไว้”

คุนหลุนส่ายหัว ดวงตาที่ลึกซึ้งดูเหมือนกำลังนึกถึงอดีต

“ตอนนั้นผมปฏิบัติภารกิจหนึ่ง เป็นภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากคุณพ่อของคุณเพื่อช่วยตัวประกันที่สนามรบทะเลทรายในประเทศแห่งหนึ่ง”

“น่าเสียดายที่ภารกิจครั้งนั้นเราล้มเหลว พี่น้องของเรา 100 กว่าคนต้องเสียชีวิตไปถึง 90 กว่าคน ส่วนคนที่เหลือก็ถูกจับไปพร้อมกับผมด้วย”

“ในวันประหารนั้น เป็นวันที่ผมไม่มีวันลืมมันได้ตลอดไป”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ คุนหลุนมองไปที่เฉินตงแล้วพูดอย่างซาบซึ้ง “คุณชายครับ นักธุรกิจตัวจริง เขาย่อมให้ความสำคัญกับลูกจ้างมากกว่าผลกำไร คุณรู้อยู่ใช่ไหมครับ?”

เฉินตงพยักหน้า

“ผมจำได้ว่าวันนั้นแดดแรงมาก ตอนนั้นผมคุกเข่าอยู่บนเวทีประหารที่มีคนดูนับหมื่นคน”

“แต่คุณชายครับ คุณท่านไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะครับ”

เมื่อเห็นเฉินตงเงียบไป คุนหลุนก็พูดต่อ “เรื่องบางอย่าง เราที่เป็นคนรับใช้ไม่ควรพูดมากเกินไป แต่คุณท่านส่งผมมาหาคุณชายแบบนี้ เรียกได้ว่าคุณท่านให้ความสำคัญกับคุณชายมากกว่าตัวเขาเองนะครับ”

“หมายถึงอะไร?” เฉินตงถาม

“ผมเป็นบอดี้การ์ดติดตัวของคุณท่าน และเป็นบอดี้การ์ดคนเดียวที่ใกล้ชิดที่สุดของเขา”

ดวงตาของคุนหลุนมีแววสังหารอย่างคลุมเครือ “ตั้งแต่ติดตามคุณท่านมา โดยเฉลี่ยแล้วผมต้องช่วยแกแก้ไขปัญหาการลอบสังหารอย่างน้อยสิบครั้งต่อปีนะครับ”

“ลอบสังหารสิบครั้ง?”

เฉินตงอดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในความคิดของตนอีกครั้ง

คุนหลุนยืนขึ้นแล้วตบไหล่เฉินตงเบาๆ และพูดว่า “ที่คุณท่านให้ผมมาหาคุณ นั่นคือการทำให้ตัวเองตกเป็นเป้าในการถูกลอบสังหารทั้งสิบครั้งนั้นเลยนะครับ”

หลังจากที่เฉินตงตั้งสติได้ คุนหลุนก็จากไปแล้ว

เฉินตงได้แต่เงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความงุนงง

และในเวลาเดียวกัน

ณ บ้านตระกูลหวาง

“เขตวิลล่าเขาเทียนซานจริงๆ เหรอ?” จาวซิ่วจือรู้สึกตกใจมาก จากนั้นวางสายลงด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวจาง ป้าไม่เสียแรงที่เป็นห่วงเธอเลย”

หวางเต๋อที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกตกใจ “เฉินตงพักอยู่ที่เขตวิลล่าเขาเทียนซานจริงๆ เหรอ? ไม่มีทางหรอก ราคาบ้านที่นั่นสูงเสียดฟ้าเลยนะ!”

“หลานชายของฉันทำงานขายบ้านมือสองเชียวนะ เขาจะมั่วได้ไง?”

จาวซิ่วจือเหลือบมองไปที่หวางเต๋อแล้วพูดอย่างมีเลศนัย “พระเจ้า ลูกเขยที่ดีของฉันรวยขนาดนี้ ถ้าฉันได้อยู่วิลล่าเขาเทียนซานราคา 130 ล้านแล้วล่ะก็......”

“คุณคิดจะทำอะไร?” หวางเต๋อถามอย่างเป็นห่วง “ผมจะบอกคุณนะว่า บ้านของเราถูกคนทั้งเมืองดูถูกมามากพอแล้ว คุณอย่าทำให้มันแย่กว่านี้อีกเลย”

“คุณถึงสมควรที่จะยากจนไปตลอดชีวิตไงล่ะ”

จาวซิ่วจือจ้องหน้าหวางเต๋อแล้วพูดต่อ “ลูกเขยที่ดีคนนั้นร่ำรวยขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาต้องแต่งงานใหม่กับหนันหนันสิ ถ้าเป็นแบบนี้เราก็จะสามารถเข้าไปอยู่ในเขตวิลล่าเขาเทียนซาน ลองคิดดูสิว่ามันจะมีความสุขมากแค่ไหน?”

จากนั้นสีหน้าของจาวซิ่วจือเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแล้วบ่นว่า “เพราะยัยซื่อบื้อหนันหนันคนเดียว ไม่รู้จักดิ้นรนทั้ง ๆ ที่เกิดอยู่ในครอบครัวลำบาก แค่ให้เธอไปหาลูกเขยดีๆ ก็ทำไม่ได้ ยังต้องให้ฉันช่วยอีก”