บทที่ 73 ฉันมาดูลูกเขยที่รักของฉัน
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
ท้องฟ้าเริ่มสว่าง
เฉินตงตื่นแต่เช้าเพื่อไปออกกำลังกายพร้อมกับคุนหลุน
เพราะอาการบาดเจ็บของร่างกาย เขาทำให้เพียงฝึกร่างกายขั้นพื้นฐานและการฝึกระบบฝึกปีศาจก็ต้องหยุดพักไปก่อน
หลังจากออกกำลังกายเสร็จ
เฉินตงก็เหงื่อท่วมตัวเช่นกัน
เมื่อเห็นคุนหลุนถอดเสื้อด้วยร่างกายที่ท่วมด้วยเหงื่อ เฉินตงปาดเหงื่อที่หน้าผากแล้วพูดกับเขาว่า “คุนหลุน นายจะโหดร้ายกับตัวเองเกินไปหรือเปล่า?”
แม้การฝึกฝนวิชาของคุนหลุนอาจไม่เข้มข้นเท่าการฝึกระบบฝึกปีศาจของเขา
แต่ที่น่ากลัวคือเขาฝึกซ้อมอย่างสม่ำเสมอ
การฝึกฝนเช่นนี้มันไม่ง่ายอย่างที่พูด
ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของเฉินเทียนหย่างที่ทำให้เฉินตงรู้สึกถึงภัยคุกคามแห่งความเป็นความตายแล้ว เขาคงไม่เข้มงวดกับตัวเองขนาดนี้
คุนหลุนที่มีกล้ามเนื้อสีบรอนซ์ ในขณะที่เหงื่อออกภายใต้แสงอาทิตย์ จึงทำให้ผิวทุกตารางนิ้วของเขาเจิดจรัสดั่งทองสัมฤทธิ์
คุนหลุนเช็ดเหงื่อกลางอกแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “การฝึกวิชาก็เหมือนการแล่นเรือไปตามกระแสน้ำ ถ้าเราหยุดก็คือถอยนะครับ”
ทั้งสองพูดคุยหัวเราะจนกระทั่งกลับถึงบ้าน
บังเอิญว่าฟ่านลู่กำลังทำความสะอาดห้องรับแขกอยู่
ทันทีที่เห็นคุนหลุนเปลือยกายท่อนบนอยู่ ฟ่านลู่ก็ต้องกรีดร้องด้วยความเขินอายและก้มหน้าลงทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
คุนหลุนรู้สึกงงงวย
จากนั้นเฉินตงเลิกคิ้วแล้วตบไปที่กลางหน้าอกของคุนหลุนเบาๆ แล้วกระซิบพูดว่า “เขาเป็นผู้หญิงนะ หัดเกรงใจบ้างสิ”
คุนหลุนเหมือนตื่นขึ้นมาจากความฝันทันที จากนั้นก็รีบหยิบเสื้อมาคลุมตัวแล้วอธิบายว่า “เสี่ยวลู่ ผมขอโทษครับ ผม ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ”
แม้ฟ่านลู่จะทำตัวลำบาก แต่เธอก็ยังพูดอย่างใจเย็น “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ พี่คุนหลุน แต่ แต่หน้าอกพี่ใหญ่มากเลยนะคะ......”
คุนหลุนเลิกคิ้วแล้วเกาหัวด้วยรอยยิ้ม “ก็ปกตินะครับ แต่ของคุณก็เช่นกันนะ”
เฉินตงหมดคำบรรยาย
คุนหลุนจะซื่อเกินไปแล้ว หน้าอกของผู้ชายกับผู้หญิงจะเทียบกันได้ไง?
ฟ่านลู่เขินจนหน้าแดงก่ำ จากนั้นเฉินตงเตะตูดคุนหลุนแล้วพูดกับเขาว่า “ยังไม่รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดอีก?”
ใบหน้าของคุนหลุนมีเพียงความสับสน แม้เขาจะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของเฉินตง เขาจึงกลับไปที่หห้องด้วยความมึนงง
เฉินตงเดินเข้าไปปลอบฟ่านลู่ว่า “เสี่ยวลู่ เธออย่าถือสาคุนหลุนนะ เขาเป็นผู้ชายใสซื่อ ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก”
“ค่ะ คุณเฉิน”
ฟ่านลู่ได้แต่ก้มหน้าตอบด้วยเสียงเบาๆ
เมื่อเห็นเฉินตงกำลังจะเดินจากไป ฟ่านลู่ก็รีบพูดกับเขาว่า “เออ คือว่า คุณเฉินคะ วันนี้หนูขอหยุดสักวันได้ไหมคะ?”
“หยุด? มีเรื่องสำคัญเหรอ?”
เฉินตงขมวดคิ้วถาม เขายังไม่อยากให้ฟ่านลู่ลา เพราะแม่ของเขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน
สำหรับคุนหลุนแล้ว เขาไม่มีความละเอียดอ่อนที่จะดูแลแม่ของเขาได้
“ค่ะ ค่อนข้างสำคัญเลยค่ะ”
ฟ่านลู่ก็รู้สถานการณ์ปัจจุบันดี แต่เธอได้แต่กำมือแน่นๆ แล้วกัดฟันพูดกับเขา “แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะคะ”
เพราะงานที่นี่สำหรับเธอแล้วมันดีมาก อีกอย่างหลี่หลานก็ดีกับเธอมากด้วยเช่นกัน
ดังนั้นฟ่านลู่จึงให้ความสำคัญกับงานนี้มาก
เมื่อเฉินตงสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอ
เฉินตงก็ยิ้มพูดกับเธอ “ไปสิ รีบไปรีบกลับนะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกผมล่ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณเฉิน” ฟ่านลู่รู้สึกดีใจมาก
......
ช่วงเช้าสิบโมงกว่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้ชนะเลศคือราชา