ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1025

บทที่ 1025 เป็นผู้มากฝีมือด้านการแสดงโดยแท้

………………..

เพียงคำพูดเดียว ทำให้คนทั้งสามตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าพลังแห่งคำพูดของเอ้อร์หนิวนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

ถึงอย่างไรคนอื่นๆ ก็ฝึกปรือฝีปากเพียงชาติเดียว แต่เอ้อร์หนิวฝึกมาแล้วทุกชาติ พลังฝีปากแข็งแกร่งถึงขีดสุดมานานแล้ว

น่ากลัวว่าหากมีระบบฝึกบำเพ็ญปาก เอ้อร์หนิวคงเข้าใกล้ขั้นสูงสุดของระบบนี้อย่างขาดลอย

แม้แต่สวี่ชิงที่ในตอนนี้ยึดความเป็นเทพเป็นหลัก ก็ยังเหลือบมองเอ้อร์หนิวที่อยู่ข้างกายผาดหนึ่ง

เอ้อร์หนิวภาคภูมิใจ ยืดอกขึ้น สีหน้าทะนงตน

เขาทันใดนั้นก็ค้นพบความท้าทายใหม่จากสวี่ชิง

“การทำให้สวี่ชิงน้อยที่เป็นปกติชื่นชมข้า เรื่องนี้มิได้ยากเย็นอะไรเลย ออกจะง่ายเกินไปด้วยซ้ำ สิ่งที่ข้าต้องทำคือการทำให้สวี่ชิงน้อยที่ถูกชี้นำโดยความเป็นเทพ ชื่นชมข้าด้วยเหตุผลเช่นกัน นี่สิถึงจะเป็นความสามารถที่แท้จริง!”

เอ้อร์หนิวกระแอมไอ เตรียมที่จะกล่าวต่อไป

แต่ในขณะนั้นเอง นอกเจดีย์ บนซากดินแดนธารน้ำแข็ง การแสดงของพวกเยวี่ยตง ก็มาถึงจุดแตกหักแรกแล้วเช่นกัน

ขณะที่เยวี่ยตงยกนิ้วขึ้นชี้ หลานเหยาที่ฟื้นคืนสติ อารมณ์ก็พลันผันผวนรุนแรงอีกครั้ง

เจ็ดอารมณ์หกปรารถนา ปะทุขึ้นจากร่างหลานเหยาอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นเส้นใยที่พวยพุ่งออกจากร่างกาย แผ่ขยายไปยังหลี่ว์หลิงจื่อ

ร่างของหลานเหยาสั่นสะท้าน สีหน้าเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวด ต้องการที่จะดิ้นรน แต่ในมิช้าแม้แต่ความคิดที่จะดิ้นรนก็กำลังถูกอารมณ์กลืนกิน

เยวี่ยตงที่อยู่ข้างๆ เพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของหลานเหยา ทอดสายตามองไปยังหลี่ว์หลิงจื่อ

“หลี่ว์หลาง ก่อนหน้านี้ข้าได้ทำให้เจ็ดอารมณ์หกปรารถนาของหลานเหยาปั่นป่วน จนมีคุณสมบัติเป็นเรือนบ่มเพาะแล้ว หากตอนนี้ข้าทำให้อารมณ์ของนางระเบิดออกมา เงื่อนไขทั้งหมดพร้อมแล้ว”

“หวังว่าหลังจากเจ้าประสบความสำเร็จ เจ้าจะมิลืมข้อตกลงระหว่างเจ้ากับข้า ข้าต้องการวิชาสืบทอดของเฟิงหลินเทา เพื่อที่จะประทับตราวิชาเซียนของข้าให้กลายเป็นอำนาจ ส่วนเจ้า…นับแต่นี้เป็นต้นไปก็จะบรรลุเป็นเจ้าเหนือหัวอย่างราบรื่น!”

แววตาของหลี่ว์หลิงจื่ออ่อนโยน จ้องมองเยวี่ยตง พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม สีหน้าจริงใจ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“มิมีทางลืมเลือน วิถีมหามรรคาในอนาคต เจ้ากับข้าจะร่วมทางไปด้วยกัน”

เมื่อเยวี่ยตงได้ยินดังนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าแน่วแน่ ประสานปางมืออีกครั้งและชี้ไป ทันใดนั้นสติสัมปชัญญะสุดท้ายในดวงตาของหลานเหยา ก็มลายหายไป

สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความว่างเปล่าและความสับสน

สามารถหลอมรวมได้แล้ว!

หลี่ว์หลิงจื่อสูดลมหายใจเข้าลึก แววตาก็เผยให้เห็นถึงความคาดหวัง ก้าวเดินไปหาหลานเหยา ในขณะที่ยกมือขวาขึ้น ก็สัมผัสกับเส้นใยเจ็ดอารมณ์หกปรารถนาที่แผ่ออกมาจากร่างของหลานเหยา

ทันทีที่สัมผัส เส้นใยเหล่านี้ก็หลอมรวมเข้าไปในนิ้วมือของหลี่ว์หลิงจื่ออย่างรวดเร็ว หลอมรวมกับเลือดเนื้อ เชื่อมโยงกับจิตวิญญาณของเขา

ในเสี้ยววินาทีต่อมา ร่างของหลานเหยาก็สั่นสะท้านรุนแรงยิ่งขึ้น กลิ่นอายของนางค่อยๆ อ่อนแอลง เส้นใยแห่งโชคชะตาที่ก่อตัวขึ้นจากเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา ก็หลั่งไหลเข้าสู่ร่างของหลี่ว์หลิงจื่ออย่างต่อเนื่อง

พร้อมกับเลือดเนื้อของหลานเหยา

ร่างของนางผ่ายผอมลงอย่างรวดเร็ว!

ยิ่งไปกว่านั้นพลังบำเพ็ญของนางยังไหลไปตามเส้นใยเจ็ดอารมณ์หกปรารถนาสู่ร่างของหลี่ว์หลิงจื่อ

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สายโลหิตบริสุทธิ์จักรพรรดิของหลานเหยา ก็เริ่มถ่ายโอนเช่นกัน

ความว่างเปล่าในดวงตาของหลานเหยา ยิ่งหยั่งลึกมากขึ้น ความสับสนของนางยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ บางทีอาจเป็นความโศกศัลย์ลึกลับที่รวบตัวอยู่ที่หางตาของนาง ก่อนจะกลั่นตัวเป็นหยดน้ำไหลอาบแก้มซูบตอบของนาง

หลี่ว์หลิงจื่อมองเห็นน้ำตาหยาดนี้ ในระหว่างการหลอมรวม เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ หยุดชะงักลง

เยวี่ยตงที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้เห็นฉากนี้ พลันเอ่ยปากพูด

“ตัดใจมิลงหรือ?”

หลี่ว์หลิงจื่อส่ายศีรษะ

“มิได้ตัดใจมิลง ข้าเพียงแค่กำลังคิดว่า การแสดงของพวกเจ้าทั้งสอง จะพลิกผันเมื่อใดกันแน่”

“แม้แต่น้ำตาก็ยังปรากฏออกมา ดูสมจริงอย่างหาที่เปรียบมิได้”

“หรือว่าจะเป็นตอนที่ข้าหลอมรวมนางจนหมดสิ้น?”

“เยวี่ยตง”

“วิธีการตอบโต้ที่เจ้าซ่อนไว้ในเจ็ดอารมณ์หกปรารถนาของหลานเหยา แม้ว่าจะแยบยล แต่… ข้าก็ยังคงรับรู้ได้”

หลี่ว์หลิงจื่อยิ้ม มองไปยังเยวี่ยตง

บนท้องฟ้า ภายในเจดีย์ สวี่ชิงจ้องมองฉากนี้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จุดสำคัญคือการสังเกตหลี่ว์หลิงจื่อ

เอ้อร์หนิวที่อยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่ามุ่งความสนใจไปที่เนื้อเรื่อง เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาก็พลันเป็นประกายขึ้น ตะโกนเสียงดัง

“กำลังจะพลิกผันแล้ว!!”

“ข้าว่าแล้วเชียวว่าทั้งสามคนนี้เล่นละครกันได้เร้าใจจริงๆ”

“เยวี่ยตง แผนการของเจ้าถูกมองทะลุแล้ว เร่งโต้กลับเร็วเข้า มิฉะนั้นโอกาสจะหลุดลอย หากปรารถนาจะประสบความสำเร็จอีกครั้ง อุปสรรคย่อมเพิ่มพูนมหาศาล”

เมื่อคำพูดของเขาหลุดออกมา เยวี่ยตงก็ขมวดคิ้ว มิสนใจเอ้อร์หนิว แต่กลับทอดสายตามองหลี่ว์หลิงจื่อ

“หลี่ว์หลิงจื่อ เจ้าหมายความว่าอย่างไร!”

หลี่ว์หลิงจื่อหัวเราะ แววตาเผยให้เห็นถึงประกายแสงประหลาด

“เจ้ามิได้ยินสิ่งที่สหายเต๋าในเจดีย์กล่าวหรือ?”

“แม้ว่าเจ้าอยากจะแสดงต่อไป แต่ข้าหมดความสนใจแล้ว ข้าหมายถึงข้ามิต้องการการหลอมรวมครั้งนี้แล้ว”

กล่าวจบ หลี่ว์หลิงจื่อก็ยกมือขวาขึ้นคว้าร่างหลานเหยา พลังเตรียมสู่เทวะเก้าเขตขั้นปะทุขึ้นดังกึกก้อง ก่อตัวเป็นการโจมตีร้ายแรง ดึงดูดลมจากแปดทิศให้โหยหวน พุ่งตรงไปยังหลานเหยา

ต้องการจะบดขยี้หลานเหยาที่ไร้สติในขณะนี้ให้แหลกละเอียด

สีหน้าของเยวี่ยตงแปรเปลี่ยนไปในทันที นางสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหารของหลี่ว์หลิงจื่อ นั่นคือเจตนาสังหารที่แท้จริง มิใช่การหยั่งเชิง ดังนั้นสองมือจึงเร่งประสานปางมือและชี้ไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน