ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 1055

บทที่ 1055 หันหลังไป

เสียงคำรามเลื่อนลั่นของฟ้าดินตอนนี้ยังคงมีเสียงแว่วสะท้อน

ไม่ว่าเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่มีกำลังโต้ตอบ ในด้านความเข้าใจในอำนาจของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดคนนี้ด้อยกว่าหลี่ว์หลิงจื่อมาก

โดยเฉพาะบาดแผลของเขาก็ยังคงปะทุอย่างต่อเนื่อง เลือดสดทะลักจากบาดแผลนับไม่ถ้วน อากาศจากในรัศมีสิบล้านลี้แทรกซึมเข้ามาทุกทิศทาง ราวกับจะอัดแน่นเข้าไปในทุกช่องว่างของร่างกายและจิตวิญญาณของเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ด

ทันทีที่กระบวนท่านี้สำเร็จ เจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดจะร่างและจิตสูญสลาย

และความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นจากภาพนี้ก็น่าตื่นตะลึงนัก ดังนั้น ในฟ้าดินที่ห่างออกไปสิบล้านลี้ มีเงาร่างอันกว้างใหญ่ไพศาลมากมายปรากฏทันที บ้างเป็นร่างจริง บ้างเป็นจิตเทพ ต่างลงมาเยือน

บ้างสีหน้าเคร่งขรึม บ้างแววตาสงสัยตกตะลึง บ้างคล้ายครุ่นคิด ท่าทีจะแตกต่างกันไป ทว่าคลื่นอารมณ์ในใจกลับสั่นสะเทือนไม่ต่างกัน!

“หลี่ว์หลิงจื่อคนนี้ ความเข้าในในอำนาจของเขาถึงระดับนี้เชียวหรือ!”

“มิน่าเล่ามหาจักรพรรดิหมิงเหยียนถึงให้ความสำคัญกับเขา และไม่น่าแปลกใจเช่นกันที่ตระกูลหลันต้องพ่ายแพ้อย่างยับเยินต่อแผนการที่วางขึ้นกับเขา!”

“แล้วยังมีเสี่ยเฉินจื่อคนนั้น…ไม่ธรรมดาเลยเหมือนกัน เพียงแต่บนตัวเขานอกจากวิชาลับเพลิงนรกานต์แล้ว จะต้องมีความลับอื่นซ่อนอยู่อีกแน่นอน น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้การต่อสู้ระหว่างเขากับซีหมัวจื่อถูกหลี่หลิงจื่อบดบังอำพรางไว้”

“แต่ว่า จากร่องรอยการหลบหนีของมารฟ้าที่แปรเปลี่ยนมาจากอำนาจอำนาจของซีหมัวจื่อ ก็ยังพอคาดเดาได้ว่าคงใช้วิชาการลึกลับบางอย่างทำให้มารฟ้าหักหลัง”

“อำนาจมารฟ้า แม้พลังสังหารจะน่าตะลึง ทำให้ผู้ที่สัมผัสรับรู้ก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดด แต่ข้อเสียก็ยากจะแก้ไขเช่นกัน มีความเสี่ยงที่จะถูกหักหลังและสะท้อนกลับกัดกินอยู่ตลอดเวลา”

ในขณะที่ฝ่ายต่างๆ ตกตะลึง ในใจสวี่ชิงก็เกิดความคิดเช่นกัน

การมาถึงของจักรพรรดินีในขณะที่ทำให้เขาโล่งใจ ก็รู้ว่าการคาดเดาของตัวเองเมื่อก่อนหน้านี้ถูกต้อง จักรพรรดินีมายังเผ่าปีกมารฝั่งประจิมเช่นนี้ก็เพื่อชิงความได้เปรียบมาไว้ในมือ

และตอนนี้ ความได้เปรียบเห็นได้ชัดว่าคว้าเอามาได้แล้ว ดังนั้น จึงมีภาพที่ขณะยกมือก็รวมอากาศสิบล้านลี้ซัดมาที่ร่างของเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ด

นี่คือการประกาศอำนาจ

และเป็นการแสดงท่าทีด้วยเช่นกัน

สวี่ชิงในใจเข้าใจกระจ่างแจ้ง จากเรื่องนี้ เขาเรียนรู้ถึงวิธีจัดการเรื่องราวบางอย่างแล้ว

นี่เป็นความรู้ที่เขาไม่เคยเรียนรู้จากนายท่านเจ็ดทางนั้น

จากนั้นสายตาก็จับจ้องไปยังร่างของเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ด มองเขาดิ้นรน มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขา สวี่ชิงจินตนาการได้ว่าความหนักของน้ำหนักที่กดไปบนร่างของอีกฝ่ายน่าสะพรึงเพียงใด

ส่วนจักรพรรดินี องค์ท่านสีหน้าสงบนิ่งมาโดยตลอด ไม่ได้เลือกที่จะสังหาร แต่ในเสี้ยวพริบตาที่เจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดใกล้จะทนรับไม่ไหวอีกต่อไปเนตรโลหิตที่หว่างคิ้วก็ปิดลง

เก็บอำนาจลงไป

ดวงอาทิตย์ดวงโตที่ปรากฏออกมาเพราะองค์ท่าน ในเสี้ยวพริบตาที่ปิดลง สุดท้ายก็เลือนหายไป

อากาศที่กดอัดมาบนร่างเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดก็สลายไปตามสายลม กลับไปยังทุกสารทิศ

และหลังจากที่ไม่มีน้ำหนัก บาดแผลบนร่างของเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดก็ฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ร่างของเงารางเลือนไปทันที หายไปจากที่ตรงนั้น ในยามที่ปรากฏขึ้นก็มาอยู่กลางท้องฟ้าแล้ว มองไปทางจักรพรรดินีด้วยสายตาซับซ้อน ไม่พูดอะไรแม้แต่น้อย

ไม่ใช่แค่เขา แต่เจ้าเหนือหัวฝ่ายต่างๆ ที่จับตามองการต่อสู้นี้ ตอนนี้ต่างเงียบนิ่ง

เพราะการลงมือที่รุนแรง แต่แล้วก็ผ่อนมืออย่างเมตตาเช่นนี้ ไม่เพียงเผยให้เห็นถึงความเข้าใจในอำนาจ แต่ยิ่งเป็นการแสดงออกถึงท่าทีของผู้แข็งแกร่งอย่างชัดเจน

“ยังขยับได้หรือไม่”

จักรพรรดินีหันมา มองสวี่ชิงผาดหนึ่ง เอ่ยเสียงราบเรียบ

สวี่ชิงรีบพยักหน้า

“เช่นนั้นก็ไปเถิด พวกเรากลับเผ่าปีกมารฝั่งบูรพาเถอะ”

จักรพรรดินีพูดจบก็ก้าวเท้าไปทางปลายขอบฟ้า

สวี่ชิงไม่กล้าลังเล ลอยขึ้นฟ้า ตามติดอยู่ข้างหลัง

เช่นนี้เอง ท่ามกลางสายตาของเจ้าเหนือหัวฝ่ายต่างๆ ของเผ่าปีกมารฝ่ายประจิม จักรพรรดินีพาสวี่ชิงเดินไปในท้องฟ้าอย่างสุขุมเยือกเย็น ค่อยๆ หายลับไปยังปลายขอบฟ้า

ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีฝ่ายใดปรากฏตัวขึ้นขัดขวางทั้งนั้น

ส่วนซีหมัวจื่อ เหมือนว่าถูกลืมไปแล้ว

ตายแล้วก็ตายไป

มีเพียงเจ้าเหนือหัวที่สิบเจ็ดที่สีหน้าซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม มองไปทางซากศพแห้งเหี่ยวของซีหมัวจื่อที่ถูกมารฟ้าย้อนกัดกิน

สุดท้ายก็ถอนหายใจ เก็บเขาลงไป หันหลังจากไป

การเดินทางไปฝั่งตะวันตกก็สิ้นสุดเพียงเท่านี้

สายลมกำลังพัดหวนคืน พัดผ่านแผ่นดินนับสิบล้านลี้ สายตาที่ล่องลอยมากับสายลมนั้น ก็เริ่มหวนกลับคืนไปเช่นกัน

……

เผ่าปีกมารฝั่งประจิม ในแท่นเต๋าที่คล้ายปีก มหาจักรพรรดิปีกมารที่นั่งขัดสมาธิดังสายตากลับมา

“น่าสนใจ”

“มั่นใจเพียงนั้นเชียวหรือ ว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าทำตามอำเภอใจตัว”

มหาจักรพรรดิปีกมาร ในดวงตามีแววล้ำลึก เอ่ยพึมพำกับตัวเอง

จากคำพูดของเขาที่ดังออกมา เหนือศีรษะเขาก็มีเสียงหัวเราะแหลมสูงชั่วร้าย

เสียงหัวเราะมาจากคนชุดคุมยาวสีดำที่ถูกโซ่เหล็กมัดคอยแผดเผาอยู่ตลอดเวลาที่กลางอากาศนั่น

“องค์ท่านย่อมมั่นใจอยู่แล้ว!”

มหาจักรพรรดิปีกมารได้ยินก็เงยหน้า มองไปทางคนชุดคลุมยาวสีดำ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก็พลันหัวเราะออกมา

……

ตอนนี้ ที่บริเวณรอยต่อระหว่างเผ่าปีกปีกมารฝั่งบูรพาและประจิม จักรพรรดินีเดินทอดน่องอยู่ข้างหน้า ส่วนสวี่ชิงติดตามอยู่ข้างหลัง

ตลอดเส้นทางมา จักรพรรดินีไม่เอ่ยปากพูดสวี่ชิงเองก็ไม่สะดวกจะพูดอะไร

เขากำลังนึกย้อนถึงการเดินทางไปฝั่งบูรพาครั้งนี้ ลองหาประเด็นความรู้เพิ่มเติมเพื่อไปศึกษาเรียนรู้

“นับจากที่จักรพรรดินีมาถึงเผ่าปีกมารประจิม อันดับแรกคือมหาจักรพรรดิปีกมารก็มีโองการเพียงหนึ่งคำ กำหนดทิศทางโดยรวมเอาไว้”

“และหลังจากนั้น เจ้าเหนือหัวฝ่ายต่างๆ ไม่มากก็น้อยก็ต่างแผ่จิตท้าประลองออกมา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน