ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 228

บทที่ 228 สั่นสะเทือนสรรพชีวิตด้วยพิษ ทำลายล้างโลกด้วยสิ่งต้องห้าม

สวี่ชิงจ้องกล่องปรารถนาเขม็ง ดวงตามีประกายประหลาด

ก่อนหน้านี้เขาได้ยินอู๋เจี้ยนอูพูดไว้ว่าด้านในกล่องปรารถนาจะปรากฏอะไรออกมาก็ได้ทั้งนั้น ถ้าดีหน่อยอาจจะเปิดได้สิ่งสืบทอดระดับจักรพรรดิ ถ้าแย่หน่อยก็อาจจะเป็นของอย่างใบไม้แห้งๆ ใบหนึ่ง

จะเปิดได้อะไรก็อยู่ที่ดวง

และการเปิดครั้งแรกก็มียาลูกกลอนและแผ่นหยก นี่ถือว่าดวงดีมากแล้วจากความเข้าใจของสวี่ชิงก่อนหน้านี้

เวลานี้เขาสงบใจตนเอง เตรียมจะหยิบแผ่นหยกขึ้นมาตรวจสอบ

แต่ตอนนี้เอง สวี่ชิงจู่ๆ ก็หน้าเปลี่ยนสี เขารีบยกมือปิดกล่องปรารถนาลงฉับพลันเสียงดังแกร๊ก ขณะที่ปิดกั้นกลิ่นอายด้านในของมัน ทั่วร่างของเขาก็เริ่มดำคล้ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ด้วยตาเปล่า

“พิษ?” สวี่ชิงดวงตาแข็งค้าง

ไม่เพียงในร่างกายเท่านั้น กระทั่งอวัยวะภายในทั้งห้าเองก็ราวกับกำลังเน่าสลายเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะสิ่งที่ทำให้สวี่ชิงตกตะลึงก็คือ เขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดเลย

ไม่ว่าจะในร่างกายหรือเลือดเนื้อก็ไม่มีสิ่งผิดปกติใดแม้แต่น้อย ราวกับว่าความดำคล้ำและการแห้งเหี่ยวในตอนนี้ เป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น กระทั่งสัญชาตญาณรวมถึงพลังเวทในร่างกายของเขา ก็ยังไม่สังเกตเห็นอะไรทั้งสิ้น

แต่ไม่ว่าตาที่มองเห็น หรือว่าความเข้าใจต่อวิถีพิษของสวี่ชิง ก็ยิ่งทำให้เขายืนยันว่าพิษที่ตนเองติดไม่ธรรมดา

“นี่มันพิษอะไรกัน…” สวี่ชิงงึมงำ เนื้อบนใบหน้าเริ่มหลุดติดเลือดร่วงลงมาทีละก้อน ไม่เพียงแค่บนใบหน้า เวลานี้ทั่วร่างเขาก็เป็นเช่นเดียวกัน

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ เขาก็ยังคงไม่มีความรู้สึกใด

สวี่ชิงครุ่นคิด ก้มหน้าลงใช้ตาเปล่าสำรวจร่างกาย ขั้นตอนทั้งหมดคงอยู่ไปถึงหนึ่งชั่วก้านธูปเต็ม สวี่ชิงแม้จะเปื่อยไปทั้งตัว แต่ก็ฟื้นฟูกลับมาอย่างรวดเร็วเช่นกันภายใต้การฟื้นฟูของผลึกวารีสีม่วง

เมื่อพ้นหนึ่งชั่วก้านธูปการเปื่อยย่อยก็หายไปเช่นนี้ และพอผ่านไปอีกหนึ่งชั่วก้านธูป ทั่วร่างสวี่ชิงก็มีแสงม่วงโอบล้อม เริ่มฟื้นฟูขึ้นมาทีละน้อย จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วยาม ร่างกายของเขาก็ฟื้นฟูกลับมาดังเดิม

สวี่ชิงกลั้นลมหายใจ ก้มหน้าลงมองกล่องปรารถนา ในดวงตาเผยประกายเลือนลาง

‘นี่เป็นลูกลอนพิษหรือ

‘ลูกกลอนพิษที่ปิดผนึกมาหลายปี แค่กลิ่นอายที่แผ่ออกมา ก็ทำลายร่างและจิตวิญญาณคนได้…’ หลังจากสวี่ชิงครุ่นคิดก็เปิดกล่องปรารถนาขึ้นอีกครั้ง

ต่อให้มีผลึกวารีสีม่วงอยู่ แต่ผลของพิษนี้น่าตกตะลึงเหลือเกิน สวี่ชิงไม่กล้าทดสอบหยิบลูกกลอนพิษขึ้นมาตรวจสอบตรงๆ ด้วยกังวลว่าถ้าไปสัมผัสเข้า เกรงว่าถ้าการฟื้นฟูของผลึกวารีสีม่วงช้าจนตามความเร็วการกำเริบของพิษไม่ทัน ถึงตอนนั้นคงวิกฤตเป็นแน่

แต่ความรู้วิถีพิษของเขาก็ไม่ได้ตื้นเขินนัก รู้ว่าควรจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร หลังจากครุ่นคิด เขาก็ก้มหน้ามองกล่องปรารถนาที่เปิดอยู่ พอผ่านไปครู่หนึ่งก็ปิด และการเปื่อยย่อยก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

“ปกติแล้ว พอติดพิษไปหลายๆ ครั้ง ก็จะเกิดปฏิกิริยาต้านพิษระดับหนึ่งขึ้นมา”

สวี่ชิงพึมพำ ไม่สนใจการเปื่อยย่อยของร่างกาย ยกมือขึ้นคว้าหญ้าสมุนไพรมากมายจากโต๊ะยาข้างๆ เริ่มจัดสรรยาลูกกลอนที่ลบล้างอาการพิษตามสภาพร่างกายของตนเวลานี้

สวี่ชิงไม่รู้ตัวยาหลักของพิษชนิดนี้ ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดเรื่องยาแก้พิษ สิ่งที่เขาทำคือใช้ยาตามอาการ ในเมื่อพิษนี้คือการเปื่อยย่อย เช่นนั้นก็หลอมยาพลังเลือดลมขึ้นมาบรรเทาเสีย

ไม่นานนัก ตัวยาเหลวก็เป็นรูปเป็นร่าง สวี่ชิงกลืนลงไป จนกระทั่งอาการพิษกำเริบรอบนี้สิ้นฤทธิ์ เขาถึงทำตามวิธีการปรุงยา จัดการเปิดกล่องปรารถนาอีกหลายครั้ง ท้ายสุดก็ผ่านไปหนึ่งคืน ช่วงรุ่งสาง ในที่สุดสวี่ชิงก็ต้านทานพิษได้เล็กน้อย

เขาจึงสวมถุงมือ ล้วงแผ่นหยกออกมาอย่างระมัดระวัง ถ่ายพลังเวทเข้าไปแล้วอ่าน เพียงไม่นานเสียงที่ผ่านโลกมาโชกโชนแต่มีความอ่อนแรงเสียงหนึ่งก็ดังก้องในจิตวิญญาณของสวี่ชิงออกมาจากแผ่นหยก

“วิถีอันใด

“สามพันวิถี มุ่งสู่การบรรลุได้ ในนี้อาจมีวิถีแห่งพิษอยู่ก็เป็นได้กระมัง

“เหล่ามนุษย์รังเกียจความมืดมิด รังเกียจพิษที่ชั่วร้าย หากใช้มันเป็นหลักของวิถีย่อย จักกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มิได้หรือ

“ตัวข้าก็เคยเข้าใจเช่นนี้ ละทิ้งวิถีพิษที่ชั่วร้าย จนกระทั่งวันหนึ่งสังหารต่างเผ่าที่ย่างออกมาจากแผ่นดินเทวะ คนผู้นี้พลังบำเพ็ญสูงส่ง วิถีชั่วร้ายที่ฝึกบำเพ็ญมายอดเยี่ยม เขาจ้องมองมาด้วยเนตรพิษก่อนที่จะตาย ทำให้ข้าฝึกหนึ่งวันก็ร่วงลงมาหนึ่งระดับขั้นใหญ่ เพียงสิบวันก็กลายเป็นมนุษย์ปุถุชน ใช้ชีวิตผ่านวันคืนในโลกมนุษย์ไปหกสิบปี ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส สิ้นเปลืองสิ่งล้ำค่าไปมหาศาล สุดท้ายในชีวิตที่เอาตัวรอดไปวันๆ ก็นำพิษนี้หลอมกับร่างกายจนออกมาเป็นลูกกลอนเม็ดหนึ่ง

“นับจากนั้น ข้าก็ค้นคว้าลูกกลอนนี้ จนกระทั่งภัยพิบัติมาถึงก็ยังไม่บังเกิดผล จึงเหลือไว้ครึ่งหนึ่งแด่คนรุ่นหลัง

“ลูกกลอนนี้คือพิษ และเป็นสิ่งต้องห้ามด้วยเช่นกัน! หากผู้บำเพ็ญระดับสูงได้รับไป ห้ามใช้งานกับตนเอง มันคือหายนะที่มิอาจฟื้นฟู จักต้องพานพบกับความตายอย่างแน่นอน จำต้องค้นหาผู้บำเพ็ญระดับแก่นลมปราณวังสวรรค์ ให้เขาใช้ลูกกลอนพิษนี้ฝึกบำเพ็ญแทนที่แก่นลมปราณในวังสวรรค์ จนกลายเป็นการฝึกบำเพ็ญลูกกลอนพิษที่ไม่เหมือนใคร

“มีเพียงสิ่งนี้จึงจะสามารถเปลี่ยนแปลงจิตวิญญาณ ทำให้ตนเองก้าวเดินในวิถีแห่งลูกกลอนต้องห้าม!

“ด้วยการอนุมานของข้า วิถีแห่งลูกกลอนต้องห้ามคือการสั่นสะเทือนสรรพชีวิตด้วยพิษ ทำลายล้างโลกด้วยสิ่งต้องห้าม น่าหวาดหวั่นพรั่นสะพรึง มันอาจเป็นวิชาแห่งแผ่นดินเทวะที่ยากจะคาดเดา และแผ่นดินเทวะท้ายสุดจะกลายเป็นมหาวายร้ายของเผ่าทั้งหมดอย่างแน่นอน!”

จิตวิญญาณสวี่ชิงโหมคลื่นขนาดยักษ์ขึ้นมา จ้องแผ่นหยกในมือเขม็ง ม่านตาหดเล็กลง ร่างกายเขาปรากฏการเปื่อนย่อยอีกครั้ง

สวี่ชิงหลับตาลงแล้วระลึกถึงเนื้อหาในแผ่นหยกเงียบๆ ขณะเดียวกันผลึกวารีสีม่วงก็กำลังเปล่งแสงจ้า ต่อต้านพิษในร่างกาย

ชช่วงกลางวันไหลผ่านไปเช่นนี้ ราตรีมาเยือน ขณะที่จันทร์ลอยกระจ่างฟ้า สวี่ชิงก็ลืมตาทั้งสองขึ้น

ขณะที่ร่างกายเขากำลังต้านทานกับพิษประหลาดในกล่องปรารถนาอย่างต่อเนื่อง ความสามารถต้านทานพิษก็ยกระดับขึ้นอีกเล็กน้อย เขาจึงเปิดกล่องปรารถนาอีกครั้งอย่างระมัดระวัง จ้องไปที่ลูกกลอนดำเม็ดนั้น

ต่อให้สวมถุงมืออยู่ สวี่ชิงก็ยังไม่กล้าไปสัมผัส

’นี่เป็นลูกกลอนพิษเม็ดหนึ่งที่มาจากยุคสมัยที่แล้ว ไม่ใช่เอาไว้ให้คนกิน แต่ให้ทำการหลอมมันจนกลายเป็นแก่นลมปราณในร่างกายตนเอง’

ดวงตาสวี่ชิงเผยประกายวูบหนึ่ง ทำการตรวจสอบอย่างละเอียด จัดการปิดมันไปหลายครั้ง จนกระทั่งร่างกายฟื้นฟูและพอจะปรับตัวได้แล้ว จึงเปิดมันออกแล้วค้นคว้าต่อ

จนฟ้าสว่าง หลังจากผ่านการค้นคว้าหลายครั้งตลอดคืน ในที่สุดสวี่ชิงก็เห็นเบาะแสบางอย่าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน