ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 432

บทที่ 432 คนที่กล้าใช้ชื่อเด็กน้อย ต้องตาย!

สวี่ชิงไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

ถังหูลู่อร่อยมาก รสชาติที่คุ้นเคยใกล้เคียง แฝงความทรงจำของเขาในเมืองเป็นเอกไว้ ตลอดทางนี้เขาจึงค่อยๆ ลิ้มรส ละเมียดเคี้ยวทุกคำ

แต่พิษตามลมวูบนั้น ทำให้ถังหูลู่เปลี่ยนเป็นสีดำส่งกลิ่นเน่าเหม็นออกมา

เมื่อสังหารเสร็จ สวี่ชิงก็มองชิงชิวที่เดินมาอย่างเย็นชา ถึงแม้ในใจเขาจะไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับหญิงสาวคนนี้นัก แต่อย่างไรอีกฝ่ายก็กำลังทำภารกิจ จึงเอ่ยเสียงเย็นชา

“ข้าไม่แย่งแต้มกองทัพของเจ้าหรอก”

ระหว่างที่พูด สวี่ชิงก็หันหลังเดินจากไป และเสียงของชิงชิวก็ดังมาอย่างเย็นชาทันที

“ใครสนใจแต้มกองทัพกัน!”

ชิงชิวสาวเท้าเดินมาพร้อมเสียงที่ดังก้อง ไม่สนใจสวี่ชิง นางเดินไม่กี่ก้าวก็มาอยู่เบื้องหน้าคนชุดดำ

ไม่ได้หยิบถุงเก็บของเป็นลำดับแรก แต่ใช้เท้าเหยียบศีรษะของศพก่อน

ไม้ไผ่ไม่ได้เพียงทะลุแทงศีรษะเท่านั้น แต่มีเสียงศีรษะที่ถูกเหยียบจนแตกดังโพละใต้เท้าของชิงชิว

เสียงดังออกมา สวี่ชิงที่เดินไปไกลแล้วยังได้ยิน หันหน้ามามองผาดหนึ่ง

ชิงชิวที่ยืนอยู่ใกล้ศพเหมือนจะยังไม่สาแก่ใจ ยกเท้าขึ้นเหยียบต่อจนเละเทะ

ภาพที่โหดร้ายนี้ สวี่ชิงรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ เดาว่าคนผู้นี้น่าจะไปผิดใจอะไรกับชิงชิว และจะต้องฝังลึกมาก จึงถอนสายตากลับมา ออกจากเมืองหลวงเขตปกครอง ไปยังหอกระบี่

ชิงชิวไม่หันไปมองสวี่ชิงเลยตั้งแต่ต้นจนจบ หลังจากที่เหยียบศพคนชุดดำจนเละ นางก็หยิบถุงเก็บของจากกองเลือดเนื้อขึ้นมา จ้องเศษเนื้อเละๆ บนพื้นเขม็ง ดวงตาเผยความรังเกียจออกมา

‘อย่างเจ้าน่ะคู่ควรกับชื่อเด็กน้อยหรือ กล้ามาทำให้คำนี้แปดเปื้อน ข้าจะทำให้เจ้าตายไม่เหลือซากเลย!’ ชิงชิวแค่นเสียงเย็นชาในใจ

คนร้ายประกาศจับคนนี้ เดิมไม่ใช่เป้าหมายภารกิจของนาง แต่หลังจากที่นางเห็นรายชื่อประกาศจับที่อีกฝ่ายใช้ชื่อว่าเด็กน้อย นางก็จับจ้องมาที่คนผู้นี้ คิดจะจัดการเขาทิ้งเสีย

ชื่อเด็กน้อยนี้ศักดิ์สิทธิ์อย่างมากในใจชิงชิว เป็นตัวแทนของความดีงาม นางจึงไม่อนุญาตให้ใครทำให้แปดเปื้อน

‘ใช่เลยๆ เล่นงานเขาให้ตายเสีย ตายตกตามเขาไปเลย!’ หลังจากที่ผีร้ายไม่เห็นเงาของสวี่ชิงแล้ว ถึงกล้าพูดออกมา ร้องเอะอะในสมองชิงชิว

‘เอาล่ะ เรื่องที่ให้เจ้าไปตรวจสอบ ได้เรื่องหรือยัง!’ ชิงชิวเอ่ยเย็นชาในจิตเทพ

‘ได้เรื่องแล้ว อีกสี่เดือน เป็นไปได้มากว่าขบวนสินค้าของเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ที่มาซื้อหินเมฆมารดรจะกลับเผ่าของพวกเขาผ่านหุบเขานภาจันทรา แต่ตำแหน่งนั้นไม่เหมาะกับการซุ่มดักปล้น เจ้าแน่ใจหรือว่าจะทำ’

ผีร้ายเอ่ยรวดเร็ว

ชิงชิวไม่พูดจา หันหลังเดินจากไปไกลใต้แสงจันทร์

‘ถ้าเจ้าจะทำจริงๆ ข้าคิดว่าเราต้องเตรียมพร้อมที่จะตายตกตามพวกเขาไป ถึงแม้ว่าข้าจะรอวันนี้มานาน แต่ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะต้องพิจารณานานกว่านี้สักหน่อย’

ผีร้ายค่อนข้างลังเล

‘ข้าต้องการแต้มกองทัพเพียงพอที่จะลดเวลาทำหน้าที่ได้ ต้องไปแย่งของของพวกเขาเพื่อมาแลกแต้มกองทัพ!’ ชิงชิวส่งเสียงในใจอย่างเรียบนิ่ง

‘คุ้มค่าหรือ ไม่ใช่ว่าแค่สามปีหรือไร ตอนนี้ผ่านไปครึ่งปีแล้ว” ผีร้ายถอนหายใจ มันคิดจะตายตกตามกัน แต่กลับไม่อยากตายพร้อมกับพวกสามัญ

‘อันที่จริงๆ ที่เหมาะจะตายตกตามไปคือเจ้าหมาบ้านั่น…’

ชิงชิวมองข้ามคำพูดเหล่านั้นของผีร้าย เอ่ยเสียงราบเรียบ

‘ข้ารอถึงสามปีไม่ไหว ในหนึ่งปีข้าจะไปทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ’

‘ไม่เช่นนั้นเจ้าน่าก็ครุ่นคิดอีกหน่อยเถอะ อันที่สามปีก็สามปีสิ นานถึงเพียงนี้แล้ว ไม่ต่างกับสามปีหรอก’ ผีร้ายยังไม่ยอมแพ้ เอ่ยแนะนำต่อ

‘ไม่ได้!

‘ช่วงนี้ข้าใจโหวงบ่อยๆ รู้สึกว่าพี่เด็กน้อยกำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตเป็นตายอยู่ในทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ ข้ารอไม่ไหว

‘ตอนนี้ข้าปกป้องเขาได้แล้ว ข้าจะไปหาเขา ข้าติดค้างหนี้ชีวิตเขา!’

ส่วนสวี่ชิงตอนนี้กลับมาถึงหอกระบี่แล้ว

หลังจากนั่งลงขัดสมาธิเขาก็หยิบแผ่นหยกของปลัดเขตปกครองออกมาศึกษาอย่างละเอียด

เวลาไหลผ่านไป ตอนที่ฟ้าเกือบจะสว่าง สวี่ชิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาเผยแววครุ่นคิด

‘หุ่นเชิดเซียนต้องหลอมคนที่มีชีวิต อีกทั้งต้องยินยอมพร้อมใจด้วย…’

เขาอ่านเนื้อหาด้านในแผ่นหยกไปแล้วหลายรอบ และศึกษาอย่างละเอียดรอบหนึ่ง เข้าใจการสร้างหุ่นเชิดเซียนของเผ่าเคียงเซียนมากขึ้น

เพียงแต่อย่างไรนี่ก็เป็นความลับสุดยอดของเผ่าเคียงเซียน ปลัดเขตปกครองจึงไม่อาจศึกษาแก่นที่แท้จริงได้

แต่เนื้อหาที่บันทึกไว้ในแผ่นหยก ก็เพียงพอสำหรับสวี่ชิงแล้ว

‘ไม่ว่าจะเคล็ดวิชาลับ หรือวิธีการแปรสภาพ รวมถึงเก้าหลอมเคียงเซียนที่พูดถึงในนั้น ที่จริงสิ่งเหล่านี้ไม่ได้สำคัญ…ที่สำคัญคือเผ่าเคียงเซียนเลือกคนในเผ่ามาเป็นวัตถุดิบได้อย่างไร’

สวี่ชิงหรี่ตา ในหัวสมองปรากฏภาพเผ่าเคียงเซียนในคุกเหล่านั้นขึ้นมา

‘เป็นไปได้หรือไม่ว่าพันธสัญญาส่งตัวนักโทษเมื่อครบสิบปีของทั้งสามเผ่า สำหรับเผ่าเคียงเซียนแล้วยังมีจุดประสงค์และเจตนาอื่นอีก เช่น…

‘นำนักโทษที่ส่งกลับไปหลอมเป็นหุ่นเชิดเซียน?

‘และปกตินักโทษจะผ่านการตายหลายครั้งในคุกจนสูญเสียความทรงจำทั้งหมด เช่นนี้ในบางระดับ ก็ถือว่าเติมเต็มเงื่อนไขเรื่องยินยอมพร้อมใจด้วย’

ดวงตาสวี่ชิงเปล่งแสงวาบ เขานึกถึงเรื่องที่ผู้อาวุโสมือผีพูดถึงคำสั่งเมื่อสามร้อยปีก่อนของเจ้าเขตปกครอง

“เพื่อที่จะไม่ให้ส่งผลกระทบกับความสัมพันธ์ระหว่างเผ่าเคียงเซียง จึงออกคำสั่งว่าไม่ลบความทรงจำของนักโทษเผ่าเคียงเซียนอีกต่อไปเช่นนั้นหรือ เรื่องนี้…”

สวี่ชิงครุ่นคิด เรื่องนี้ดูเหมือนเจ้าเขตปกครองจะมีเมตตา แต่จากข้อมูลที่สวี่ชิงรู้ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าเขตปกครองรู้กระบวนการการสร้างหุ่นเชิดเซียน จึงมีคำสั่งนี้ออกมา

เพียงกล่าวให้นุ่มนวล ทั้งหมดก็เพื่อมิตรภาพของทั้งสองเผ่า เรื่องนี้ทำให้เผ่าเคียงเซียนต้องยอมรับโดยปริยาย

‘เรื่องใดก็ตามล้วนห้ามมองเพียงแค่ผิวเผิน’

สวี่ชิงทอดถอนใจ ตอนอยู่ในเจ็ดเนตรโลหิตเขาก็สัมผัสได้บ้างแล้ว ตอนอยู่พันธมิตรแปดสำนักดีกว่าเล็กน้อย แต่เมื่อมาเมืองหลวงเขตปกครอง ความรู้สึกนี้ก็รุนแรงขึ้น

‘เช่นนี้ ข้าสามารถคิดหาวิธีที่จะทิ้งบางอย่างเอาไว้ที่ตัวนักโทษเผ่าเคียงเซียนที่กำลังจะถูกส่งตัวกลับไปได้…’

สวี่ชิงคิดว่าทำเรื่องนี้ได้

ส่วนท้องฟ้าด้านนอกก็สว่างแล้ว ดวงตาสวี่ชิงเผยประกายหม่น ลุกขึ้นตรงไปยังกรมราชทัณฑ์ แต่ไม่ได้ไปที่เขตติงหนึ่งสามสอง และไม่ได้ไปที่เขตปิ่ง แต่ไปที่ชั้นเก้าก่อน

ที่นั่นใช้สถานะและอำนาจพัศดีเขตปิ่งของตน ตรวจสอบข้อมูลนักโทษทั้งหมดของเขตติง ในที่สุดก็หาเบาะแสจากในนี้เจอ

เผ่าเคียงเซียนทั้งหมดไม่ได้ถูกขังอยู่แค่ในเขตปิ่ง

ในเขตติงก็มีนักโทษเผ่าเคียงเซียนด้วยเช่นกัน จำนวนอยู่ที่ประมาณสามร้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน