ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 490

บทที่ 490 ได้มาเปล่าๆ อย่างน่าละอาย!

ในหุบเหวสมุทร สถานที่ยึดครองร่างของนิ้วเทพเจ้าเงียบสงัดไปทั่วทั้งบริเวณ

ไอพลังประหลาดที่นี่เข้มข้นเป็นอย่างมาก ความรู้สึกรางเลือนและบิดม้วนรุนแรงทำให้พื้นที่แถบนี้ค่อยๆ กลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามขึ้นมา

และต้นกำเนิดของพื้นที่ต้องห้ามแถบนี้คือร่างยิ่งใหญ่ที่ยืนตระหง่านอยู่ในที่ลึก

ร่างนี้สูงสามร้อยจั้ง ประดุจเทพมาร

บนร่างของเขาไม่มีเสื้อผ้าใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งคนยืนเนื้อตัวเปล่าเปลือย เมฆหมอกลอยไหลเวียนอยู่รอบๆ ประดุจวัตถุไร้ชีวิต มีเพียงอักขระรางเลือนกะพริบแสงวูบวาบบนผิวที่แผ่กลิ่นอายโบราณเป็นระลอกๆ และสร้างความมีชีวิตให้กับร่างนี้ขึ้นมาเล็กน้อย

และทะลุผ่านหมอกก็จะเห็นร่างแข็งแกร่งกำยำอย่างรางเลือน ทำให้คนรู้สึกเหมือนเผชิญหน้ากับภูเขาลูกยักษ์ ไหล่กว้างใหญ่ปานแบกผืนฟ้าได้ สัดส่วนอันสมบูรณ์แบบตลอดจนกลิ่นอายมหาศาลยิ่งใหญ่ อีกทั้งใบหน้าที่งดงามปานปีศาจ ทุกอย่างนี้อยู่ในหมอกคลุมเครือที่แปรเปลี่ยนมาจากไอพลังประหลาดเต็มไปด้วยความชั่วร้ายแปลกประหลาด

ยิ่งแฝงด้วยแรงดึงดูดอันสุดแสนอันตราย

โดยเฉพาะจากเวลาที่หมุนผ่านไป ร่างที่ประดุจเทพมารร่างนี้ก็ค่อยๆ แผ่ประกายแสงพรายรุ้งออกมา

แสงนี้ในทีแรกยังริบหรี่ แต่ค่อยๆ สว่างพร่างพรายขึ้นเรื่อยๆ จวบจนสุดท้าย แสงประกายรุ้งแผ่ไปทั่วสารทิศ ทำให้เงาร่างเทพมารร่างนี้เกิดความศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมา

ทุกอย่างนี้ทำให้ร่างนี้ผสานความชั่วร้ายแปลกประหลาดและความศักดิ์สิทธิ์ผสมผสานกันอย่างลงตัวสมบูรณ์แบบ

จวบจนนานหลังจากนั้น ร่างมหึมาร่างนี้ก็สะท้านเบาๆ เริ่มแยกส่วนออกช้าๆ

เป็นส่วนศีรษะก่อน จากนั้นก็เป็นคอ แล้วเป็นลำตัวและแขนขา คล้ายกับถอดเกราะเช่นนั้น แปรเปลี่ยนเป็นเส้นเนื้อชุ่มเลือดจำนวนนับไม่ถ้วน แล้วกลับมายังภายในร่างนี้ มายังบนร่างของสวี่ชิง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เส้นเนื้อชุ่มเลือดทั้งหมดหลังจากที่ผสานเข้าไปในร่างของสวี่ชิง ร่างเทพมารสามร้อยจั้งก็หายไป สวี่ชิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นดวงตาทั้งสองพลันลืนขึ้น ฉายความงุนงงสับสนออกมา ทุกอย่างก่อนหน้านี้ล้วนเกิดขึ้นในทะเลความรู้สึก ตอนนี้กลับสู่สภาพเดิม คล้ายตื่นจากฝัน

ในพริบตาที่ดวงตาทั้งสองลืมขึ้น ก็กระอักเลือดสีดำออกมาจากปาก

แต่กลับไม่มีร่องรอยได้รับบาดเจ็บใดๆ กลับมีความรู้สึกทั่วทั้งร่างโปร่งโล่ง แผ่ซ่านไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ยิ่งมีพลังกายเนื้อที่แข็งแกร่งก่อนหน้านี้อย่างมหาศาลเป็นระลอกๆ ไหลเวียนไปทั้งร่างสวี่ชิงในเสี้ยวขณะนี้

ภายใต้การปะทุอย่างไม่หยุด สวี่ชิงลมหายใจหอบถี่เล็กน้อย ความสับสนงุนงงในดวงตาก็แปรเปลี่ยนมากระจ่างแจ้งอย่างรวดเร็ว

“ร่างของข้า…” สวี่ชิงก้มหน้า หลังจากสัมผัสร่างกายอยู่ครู่หนึ่ง จิตใจของเขาก็สะท้านเล็กน้อย

ร่างนี้ทำให้เขารู้สึกในความคุ้นเคยมีความแปลกใหม่ ตอนนี้เงียบนิ่งไปสามสี่อึดใจ ในดวงตาของเขาฉายประกายวาววาบ พลันไหวตัววูบพุ่งไปข้างหน้า ทะยานไปจากที่เดิม เกิดเป็นเสียงแหวกอากาศกรีดหวีด เพียงพริบตาก็มาปรากฏตัวห่างออกไปหลายร้อยจั้ง

ความเร็วเช่นนี้น่าตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก

และบริเวณที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ยังมีรอยเงาอีกทางหนึ่งกำลังสลายไปอย่างช้าๆ

“ความเร็วของข้า…” สวี่ชิงสูดลมหายใจลึก ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

เขาสัมผัสได้ว่าความเร็วของกายเนื้อเพิ่มขึ้นกว่าในอดีตสามเท่า

สวี่ชิงดวงตาฉายประกายประหลาด มือขวากำหมัดชกไปข้างหน้า

หมัดนี้ซัดลงมา ทั้งๆ ที่ไม่มีระลอกคลื่นวิชาเวทใดๆ เป็นเพียงแค่พลังกายเนื้อเท่านั้นก็ทำให้อากาศข้างหน้าเกิดเป็นคลื่นวน ท่ามกลางเสียงครืนครันที่ปะทุขึ้น ลมพายุกลุ่มหนึ่งก็ระเบิดออกไปรอบๆ ข้างหน้าของเขา ทุกที่ที่พัดกวาดผ่าน ทุกอย่างรอบๆ ล้วนพังถล่มทลาย

รูม่านตาสวี่ชิงหดเล็ก ในใจเกิดระลอกคลื่นลูกมหึมา เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าร่างของตัวเองแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้อย่างมหาศาล

ไม่ใช่แค่ความเร็วกับพลังยกระดับขึ้นอย่างมาก แม้แต่ระดับความแข็งแกร่งก็เช่นกัน ความสามารถในการต้านทานการโจมตีเทียบกับก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะแตกต่างเช่นกัน

เหมือนว่าในช่วงระยะเวลาเพียงสั้นๆ ร่างนี้ได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งใหญ่พลิกฟ้าพลิกปฐพี

นั่นเป็นการเปลี่ยนแปลงระดับกายเนื้อ

สวี่ชิงหัวใจเต้นรัว เสียงตุบๆ เป็นระยะๆ ดังมาจากหน้าอกของเขา ในขณะที่ดังก้องไปทั่งทุกสารทิศ เขาก็แผ่ลูกกลอนพิษต้องห้ามของตัวเองให้มันแผ่ไปทั้งร่าง ทดลองระดับการทนรับต่อพลังเทพของร่างนี้

ไม่นานนักสวี่ชิงก็พบว่าพิษต้องห้ามกับร่างของตนร่างนี้ไหลเวียนไม่ติดขัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่ก่อนในยามที่เขาสำแดงพิษต้องห้าม ในร่างของเขาความจริงแล้วก็จะถูกกัดกินด้วย เพียงแต่อาศัยการต้านทานและการควบคุม ทำให้การกัดกินนี้ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น รวมกับการฟื้นฟูของผลึกวารีสีม่วงก็เกิดการสมดุล

แต่ตอนนี้เขาสัมผัสร่างนี้ของเขา ก็รับรู้อย่างชัดเจนว่าเรื่องนี้แทบจะหายไปหมดแล้ว

ร่างในตอนนี้เหมาะกับการที่เขาสำแดงพลังพิษต้องห้ามยิ่งกว่าเดิม

สวี่ชิงจิตใจเกิดระลอกคลื่น ทดลองพระจันทร์สีม่วงด้วย พบว่าร่างนี้ในด้านการสำแดงพระจันทร์สีม่วงการแบกรับก็ได้มากขึ้นเช่นกัน

เหมือนว่าร่างนี้ เดิมก็เตรียมมาเพื่อรองรับพลังเทพเจ้า

“ร่างเทพ…” สวี่ชิงพึมพำ ในสมองมีคำนี้ผุดขึ้นมา

จากนั้นเขาก็ทยอยสำแดงเคล็ดวิชาอื่นๆ หลังจากพิสูจน์แต่ละวิชาแล้ว สุดท้ายสวี่ชิงก็มั่นใจว่า การเปลี่ยนแปลงกายเนื้อของตัวเองครั้งนี้ เป็นการเปลี่ยนแปลงทุกด้าน

การเปลี่ยนแปลงประเภทนี้ ทำให้จิตใจของเขาตื่นเต้นลิงโลดเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็รู้สึกเหมือนได้มาเปล่าๆ นิดๆ แต่ไม่นานนักเขาก็โยนความคิดนี้ทิ้ง เอ่ยพึมพำเบาๆ

“นี่เป็นสิ่งที่ข้าเสี่ยงอันตรายอย่างใหญ่หลวงคว้าเอามา!

“อีกทั้งสภาวะนี้ น่าจะยังไม่ใช่ร่างเทพเจ้าที่แท้จริง…” สวี่ชิงนึกย้อนถึงร่างเปลือกนอกขนาดสามร้อยจั้งในความจำสัมผัสรับรู้ก่อนที่ตนจะตื่นขึ้น แล้วมองภายในร่างตอนนี้ เขาสัมผัสได้ว่าในเลือดเนื้อมีเส้นสีทองจำนวนมหาศาล

เส้นสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนเหล่านี้แผ่ลามไปทั่วทุกที่ในร่างกายเขา ทุกเส้นล้วนแฝงไว้ซึ่งความศักดิ์สิทธิ์ ภายใต้การสัมผัสรับรู้ของสวี่ชิง พวกมันไม่มีอันตรายอีกทั้งยังสามารถควบคุมได้

เพียงแต่แหล่งกำเนิดการควบคุมไม่ใช่พลังเวทและพลังบำเพ็ญ มีเพียงพลังพิษต้องห้ามและพลังต้นกำเนิดเทพพระจันทร์สีม่วงเท่านั้นถึงจะสามารถควบคุมมันได้

แต่กลับทำไม่ถึงขั้นให้เส้นสีทองเหล่านี้ออกไปจากร่างกาย ประกอบเป็นเปลือกนอกอย่างก่อนหน้านี้ไม่ได้

‘ดูจากเช่นนี้แล้ว ร่างเปลือกนอกสามร้อยจั้งก่อนหน้านี้ถึงจะเป็นร่างเทพที่แท้จริง แต่น่าเสียดายข้าในตอนนี้ไม่สามารถทำได้ถึงขั้นให้มันประกอบขึ้นมาได้…” สวี่ชิงพึมพำในใจ เขารู้ว่านี่เป็นเพราะพลังเทพในร่างของตัวเองยังไม่เพียงพอ

‘นี่คือร่างที่นิ้วเทพเจ้าเตรียมไว้ให้ตัวเอง’ จิตเทพของสวี่ชิงกวาดไปในวังสวรรค์วังที่สิบในทะเลความรู้สึก

ในห้องขังติงหนึ่งสามสอง นิ้วสีเลือดอยู่ตรงนั้นอย่างโดดเดี่ยว กำลังหลับใหล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน