ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 504

บทที่ 504 โลกใบนี้มันกินคน (2)

……….

ข่งเสียงหลงคว้าไหล่ของสวี่ชิงเอาไว้ด้วยร่างเทา ดวงตาแดงก่ำ มือสั่นรัว

“สวี่ชิง ข้าเสียใจ”

ข่งเสียงหลงพูดด้วยตาแดงก่ำ ท้ายสุดก็หลับตาลง

สวี่ชิงเงียบนิ่ง ยอมให้ข่งเสียงหลงบีบหัวไหล่ของตนเอง

เขาเผชิญหน้ากับการเกิดการตายการพลัดพรากจากกันมาแล้วหลายครั้ง เขาจึงเข้าใจความรู้สึกนี้ นั่นคือความรู้สึกที่เหมือนไม่ใช่เรื่องจริง ไม่อาจทำใจให้คุ้นชินได้ และจะชินกับมันไม่ได้ด้วย

สิ่งที่เขาทำได้ คือทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ข้างๆ ข่งเสียงหลง ขณะที่ข่งเสียงหลงตัวสั่นเทาก็ยื่นสุรากาหนึ่งให้กับเขา

ข่งเสียงหลงรับกาสุรา หลังดื่มลงไปอึกใหญ่ ก็พึมพำเสียงต่ำ

“ที่แท้สุรา ก็มีช่วงเวลาที่ไร้รสชาติด้วย”

ข่งเสียงหลงคลายมือที่หัวไหล่สวี่ชิง ตบลงเบาๆ หันหลังจากไป

เขามาที่นี่ เพราะอัดอั้นตันใจ ได้ยินว่าสวี่ชิงมา จึงตามมาดู

สวี่ชิงเงียบนิ่ง

เบื้องหน้ามีวังครองกระบี่ในตอนนั้นปรากฏขึ้น ภาพแรกที่พบกับเย่หลิง

เด็กสาวที่กำลังกินเม็ดแตงเลือดเนื้อคนนั้น เด็กสาวที่บอกเขาว่าไปเรียนเคล็ดจำแลงปีศาจที่สำนักมายาจำแลงปีศาจได้ เด็กสาวที่ไม่ว่าจะตอนใด ในสายตาในดวงใจมีแค่ข่งเสียงหลงคนนั้น

ผ่านไปนาน สวี่ชิงถอนหายใจแผ่วเบา

“โลกใบนี้ มันกินคน” สวี่ชิงพึมพำ อารมณ์ซับซ้อน

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีหวนสู่อนัตตาทยอยเดินออกมาจากกระโจม ขณะที่เสี่ยเลี่ยนจื่อกับผู้อาวุโสใหญ่ลานครองกระบี่ทั้งสองทยอยจากไป ในกระโจมก็มีเสียงของเจ้าวังลอดออกมา

“สวี่ชิง เจ้าเข้ามา”

ตอนที่เดินเข้าไป เขาเห็นเจ้าวังนั่งอยู่ด้านหน้าสุด และเห็นว่าในกระโจมมีแผนที่จำลองที่ทำจากทรายขนาดยักษ์ที่ก่อร่างจากวิชาเวท

แผนที่จำลองจากทรายนี้วาดโครงร่างแนวหน้าทั้งฝั่งตะวันตกได้สมบูรณ์แบบมาก เห็นเทือกเขาคลื่นนภาจากด้านในเป็นแค่เส้นแนวป้องกันส่วนหนึ่ง

เส้นคดเคี้ยวซ้ายขวาของมันทอดยาวไปทั้งฝั่งตะวันตกเชื่อมกับแนวหน้าทางเหนือ อาณาบริเวณกว้างขวางใหญ่โต

นี่ก็เป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นสงครามที่กินพื้นที่กว้างใหญ่มาก

และถึงแม้ที่นี่จะเป็นแค่ส่วนหนึ่งของแนวป้องกันทั้งหมด แต่หน่วยสั่งการของเจ้าวังเลือกที่นี่ จินตนาการได้ว่าที่นี่คือศูนย์กลางของแนวป้องกัน

สวี่ชิงสูดลมหายใจลึก สายตาย้ายจากแผนที่ทำจากทราย มองไปทางเจ้าวัง

เจ้าวังซูบซีดกว่าก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด ดวงตามีแต่เส้นเลือด อีกทั้งเรือนร่างยังมีบาดแผล ชุดเกราะตอนนั้นที่ตนเองสวมให้เขายังอยู่บนร่าง เหมือนยังไม่เคยถอดออก

ส่วนปราณพิฆาต ก็เข้มข้นยิ่งกว่าก่อนหน้านี้

ตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงนั้น ทำให้สวี่ชิงรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ป่าแห่งยุคตนหนึ่ง รวมกองกำลังทหารขนาดใหญ่ทั้งหมดไว้กับตนเอง บางครั้งก็เลือกคนมากัดกิน ทำให้รู้สึกหวาดผวาตามสัญชาตญาณ

“คารวะเจ้าวัง” สวี่ชิงสีหน้าเคร่งขรึม ประสานหมัดคารวะ

“สวี่ชิง ข้าได้รับทรัพยากรที่เจ้าส่งมาก่อนหน้านี้แล้ว”

เจ้าวังจ้องสวี่ชิง ราวกับจะสลายปราณพิฆาตจากเรือนร่าง แต่การรวมตัวกันของดวงชะตากองทัพใหญ่ ทำให้เขาไม่สลายปราณพิฆาตได้ เขาจึงพยายามทำให้สีหน้าตนอ่อนโยนลงเล็กน้อย ดวงตาก็เผยความชื่นชมออกมา

“ที่รวมกำลังทหารทั้งสองมณฑล ข้าก็รู้ดี ครั้งนี้ เจ้าได้คุณงามความดีครั้งใหญ่!”

สวี่ชิงก้มหน้า เอ่ยราบเรียบ

“นี่เป็นเรื่องที่ควรทำขอรับ นอกจากนี้ที่เขาประกายอรุณ ข้า…”

คำพูดสวี่ชิงพูดถึงตรงนี้ ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ ท้องฟ้าด้านนอกก็เปลี่ยนสี ราวกับว่าดวงดาวย้ายตำแหน่ง พื้นดินแผ่จิตสังหาร สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับมังกรอสรพิษโผล่ออกมาจากที่ซ่อน

ยิ่งมีเสียงหวีดหวิวที่มาจากผู้บำเพ็ญคลื่นศักดิ์สิทธิ์เป็นระลอก กึกก้องไปทั่วฟ้าดิน

สงคราม หลังจากหยุดพักไปชั่วคราว ก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง!

จิตสังหารราวกับพายุ พัดเข้ามาจากเทือกเขาคลื่นนภา ซัดมาบนตาข่ายผนึกต้องห้ามของเขตปกครองผนึกสมุทร

ตาข่ายสีทองนี้สั่นไหวในพริบตา เปล่งแสงเจิดจ้าแยงตาออกมา

ความบ้าคลั่งที่แฝงอยู่ในพายุนี้ พัดกวาดร่องน้ำแนวป้องกัน แล่นผ่านหวีดหวิวด้านนอกกระโจมเผ่ามนุษย์ของเขตปกครองผนึกสมุทรหลายแห่ง ทำให้กระโจมทหารนับไม่ถ้วนสั่นไหวอย่างรุนแรง

และพัดมาที่ด้านนอกกระโจมใหญ่ของเจ้าวัง พัดผ้ากระโจมเกิดเสียงดังสนั่น ประตูผ้าโบกสะบัดเข้าไปด้านใน เผยให้เห็นเมฆดำเต็มท้องฟ้ารวมถึงสายอัสนีอีกนับไม่ถ้วนฟาดผ่าเส้นขอบฟ้า

ครืน!

พื้นดินและท้องฟ้า ส่งเสียงดังสนั่นออกมาพร้อมกัน

ผมยาวของสวี่ชิงปลิวไสวตามลม จิตใจก็โหมระลอกคลื่นกระหน่ำซัดเช่นเดียวกับเส้นผม

เสียงคำรามราวกับอสูรขนาดยักษ์นับไม่ถ้วนกู่ร้อง กึกก้องไปทั่วทิศเหนือสนามรบยิ่งกว่าสายทัณฑ์สวรรค์ ดั่งลั่นระฆัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน