ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 507

บทที่ 507 ขุนพลเดียวดายพลีชีพหลีกทางให้วีรบุรุษ (1)

……….

บนท้องฟ้า คลื่นวนส่งเสียงครืนครัน พลังเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากในนั้นเย็นเยือกยิ่งนัก โซ่เหล็กกลายเป็นน้ำแข็ง คลื่นวนแผ่ความเย็นออกมา ท้องฟ้ามืดมิดวาววับเหมือนกระจกสีดำบานหนึ่ง

ตัวตนน่ากลัวในนั้นกำลังปรากฏออกมาจากข้างในอย่างช้าๆ

แต่ข้างนอกคลื่นวน ระฆังใบมหึมาลอยตั้งตรง ทั้งใบมีอักขระโบราณนับไม่ถ้วนกำลังกะพริบแสง ส่งเสียงระฆังดังออกมา เกิดเป็นพลังสะกด

แต่พลังที่มาจากคลื่นวนน่ากลัวเกินไป ไม่สามารถสะกดได้โดยสมบูรณ์ ต่อให้ระฆังสำแดงพลังทั้งหมดจนถึงขีดจำกัดสูงสุด กระทั่งว่าตัวมันเริ่มเกิดรอยร้าว ทำการต้านทานราวผลาญพลังทั้งหมด ก็ยังไม่อาจขัดขวางการมาเยือนของแดนล้ำค่าได้

ยิ่งมีลมที่ทำลายทุกอย่าง แผ่ซ่านไปทั้งในและนอกคลื่นวน มองไปไกลๆ เหมือนกังหันหมุนวนไม่หยุด พัดความเย็นไปทั่วทิศ ความเย็นจับจิตมาเยือน

ฟ้าดินเกิดน้ำค้างแข็งมายิ่งขึ้น เลือดเนื้อโครงกระดูกนับไม่ถ้วนถูกแช่แข็งแกร่งเป็นผุยผง ลมเพียงพัดก็กลายเป็นเถ้าธุลี

จากนั้นก็เป็นซากศพ จากนั้นก็เป็นหิมะดำและพื้นดิน ทำให้ทุกอย่างรางเลือน

เงาร่างเดียวดายร่างหนึ่ง ก้าวไปทีละก้าวๆ มาพร้อมด้วยการเผาผลาญพลังบำเพ็ญ เดินไปยังฟ้าดินคลุมเครือ เดินเข้าไปในมิติที่บิดเบี้ยวหนาวเย็น

เงาร่างนี้สะท้อนในดวงตาผู้บำเพ็ญเขตปกครองผนึกสมุทรทุกคนที่นี่ สะท้อนในดวงตาสวี่ชิง แปรเปลี่ยนเป็นหนึ่งเดียว

ชุดเกราะสีดำที่ตัดขึ้นเพื่อทหาร ผมยาวสีดอกเลาที่แปรเปลี่ยนเป็นสีขาวเนื่องจากชีวิตเผาไหม้ตามไปด้วย

ในสายลมหนาว ผ้าคลุมไหล่ที่ปลิวอยู่ข้างหลังเจ้าวังพัดไปด้านหนึ่ง ประดุจธงปลิวไสว

ในความมืด เม็ดทรายน้ำค้างแข็งที่พัดหอบในสนามรบอันอึมครึมอย่างรวดเร็ว พัดพาห้วงเวลาความล้ำลึกไป

“ท่านเจ้าวัง…”

สวี่ชิงโศกเศร้า ในใจเกิดระลอกคลื่นยักษ์ซัดโหม

เงาร่างใต้อาทิตย์อัศดงเดินจากไปไกลเรื่อยๆ จากการผงาดขึ้นของรัศมีอำนาจ ไม่ใช่แค่เพียงหนึ่งเดียวในดวงตาของคนทั้งหลาย ยิ่งดึงดูดฟ้าดิน กลายเป็นจุดที่โดดเด่นดึงดูดในฟ้าดิน

การเคลื่อนไปข้างหน้าของเจ้าวัง เป็นความมืดทะมึน บดบังฟ้าดิน รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน มืดครึ้มไร้จุดสิ้นสุดของกองทัพยิ่งใหญ่ของเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ ของเงาจักรพรรดิน่าครั่นคร้ามทั้งสองที่เทือกเขาคลื่นนภา

ข้างหลังเขา ห่างออกไปหมื่นจั้งเป็นคือกองทัพที่สองและสาม และผู้ครองกระบี่เมืองหลวงเขตปกครองที่รอดชีวิตมาจำนวนหลายหมื่น

ตัวคนเดียวเพียงลำพัง!

มองทุกอย่างนี้ ผู้บำเพ็ญเผ่ามนุษย์ทุกคนล้วนเศร้าโศก ในใจพุ่งพล่านรุนแรง ดวงตาที่เดิมก็ถูกสนามรบอาบย้อมจนแดงก่ำ ตอนนี้ฉายสีเลือดออกมามากกว่าเดิม

ข่งเสียงหลงก็เงยหน้าเช่นกัน มองเงาร่างนั้น ดวงตาที่หมองหม่นตอนนี้เกิดประกายแสงขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแต่ในประกายแสงนี้ ร่างของเขาสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

ท่ามกลางคลื่นที่โหมซัดกระหน่ำในใจของทุกคน เสียงแหบแห้งของรองเจ้าวังมาพร้อมด้วยความเจ็บปวดโศกเศร้าเช่นกัน ดังก้องไปทั่วทิศ

“ทุกคน!”

“พวกเรา…ถอย!!”

ทุกคนเงียบนิ่ง จนเมื่อเสียงประดุจอสุนีบาตของรองเจ้าวังดังขึ้น

“นี่เป็นคำสั่งของเจ้าวัง ปฏิบัติ!”

รองเจ้าวังคำราม พลันสะบัดมือ ลมกรรโชกพัดหอบมา ยิ่งมีผู้ดูแลวังครองกระบี่และผู้อาวุโสใหญ่โถงครองกระบี่ของสองกองทัพต่างคำรามเสียงต่ำทุ้ม สุดท้ายก็ควบคุมกองทัพเผ่ามนุษย์ที่นี่ ค่อยๆ เคลื่อนไปอย่างช้าๆ

แต่ทุกคนต่างหันกลับมามองถี่ๆ ทอดสายตามองข้างหลัง

เพียงแต่ มองไม่เห็นอะไรแล้ว

เงาร่างนั้นผสานไปกับความมืดแล้ว จวบจนเมื่อประกายแสงพร่างพรายวาดผ่าท้องฟ้า ฉีกทึ้งความคลุมเครือ พุ่งขึ้นฟ้ามาจากทางสนามรบ

ท้องฟ้าส่งเสียงครืนครันเลื่อนลั่น ผืนดินสั่นสะเทือน จิตกระบี่มหาศาลหอบม้วนฟ้าดิน ขับไล่ความมืดมิด ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี

นั่นเป็นแสงกระบี่ทางหนึ่ง นั่นคือกระบี่จักรพรรดิเล่มหนึ่ง!

กระบี่จักรพรรดิที่วังครองกระบี่เขตปกครองผนึกสมุทรหลอมรวมมีทั้งหมดเก้าเล่ม สงครามเมื่อก่อนหน้านี้ใช้ไปแล้วสี่เล่ม นี่เป็นเล่มที่ห้า

กระบี่นี้เมื่อฟาดฟันออกมา เจิดจ้าพร่างพราย ทำลายความคลุมเครือ บดขยี้ความบิดเบี้ยว พวยพุ่งขึ้นมาจากในสนามรบ พุ่งตรงไปยังจักรพรรดิเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองที่เทือกเขาคลื่นนภา

ทุกที่ที่กระบี่นี้พาดผ่าน รอยแยกขนาดมหึมาถูกแยกออกมา เหมือนมังกรยักษ์ตัวหนึ่ง มาพร้อมด้วยเสียงกระบี่ดังกึกก้องเลื่อนลั่น บดขยี้อย่างทรงพลัง

แสงของมันสาดส่องบนสีหน้าซีดขาวของผู้บำเพ็ญเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วน จิตของกระบี่สะท้านสะเทือนไปในเส้นป้องกันจิตใจของศัตรูทุกคน

“ข่งเลี่ยงซิว สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว เจ้าเผาไหม้ชีวิตจะมีความหมายอะไร”

บนเทือกเขาคลื่นนภา จักรพรรดิหงหลิงเอ่ยเสียงต่ำทุ้ม ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ในพริบตาที่ฝีเท้าเหยียบย่างลงมา ฟ้าดินสะท้านกึกก้อง

มือขวาของเขายกขึ้น โลกใบเล็กหลายพันใบกระทั่งว่ามากกว่านั้นปรากฏขึ้นรอบๆ สุดท้ายก็รวมมาที่ฝ่ามือของเขาทั้งหมด

ฝ่ามือสามชุ่น เกิดเป็นโลกใบใหญ่มายาหนึ่งใบ

นี่คือลักษณะของหวนสู่อนัตตาขั้นสี่

กดลงไปเบาๆ

ฟ้าดินสั่นไหว ทุกอย่างรางเลือนอีกครั้ง

มีเพียงลมพายุปะทุมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พัดหอบไปทั้งสี่ทิศ ทำให้โลกที่ถูกแช่แข็งพัดเศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนขึ้นมา คล้ายฝนดาวตก อุกาบาตน้ำแข็งเป็นทางๆ กวาดซัดไปทั้งแปดทิศ

เทือกเขาคลื่นนภาสั่นไหวรุนแรง เศษหินนับไม่ถ้วนหลุดร่วง

ในยามที่ชัดเจนอีกครั้ง สวี่ชิงและผู้บำเพ็ญเขตปกครองผนึกสมุทรที่นี่ทุกคน เทือกเขาคลื่นนภาที่มองเห็นมีรอยแยกกว้างถึงหมื่นจั้งทางหนึ่ง

รอยแยกมหึมาที่มาจากทางสนามรบ แผ่ลามไปหลายร้อยลี้ ทะลุผ่านเทือกเขาคลื่นนภา น่าครั่นคร้ามตื่นตะลึงนัก

เงาร่างของจักรพรรดิหงหลิงอยู่นอกเทือกเขาคลื่นนภา ตอนนี้กำลังถอยหลังไปทีละก้าวๆ

ผู้บำเพ็ญเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ทุกตนไม่มีใครไม่หวาดกลัว

ข้างหน้าพวกเขา ท่ามกลางพื้นดินที่บิดเบี้ยว เงาร่างของเจ้าวังปรากฏขึ้นในความคลุมเครือ ทั่วร่างของเขาเผาไหม้ไปด้วยแสงไฟของพลังชีวิตและพลังบำเพ็ญ ฝีเท้ามุ่งมั่นยืนหยัด ก้าวไปทีละก้าวๆ เสียงแหบแห้ง ดังก้องตามฝีเท้าของเขา

“ขอเพียงดินแดนของเขตปกครองสมุทรยังอยู่ ข้าจะเสียดายชีวิตนี้ไปทำไม”

ประโยคนี้ดังก้องไปทั่วสนามรบ ในยามที่ดังไปในหูของเผ่ามนุษย์เขตปกครองผนึกสมุทรที่กำลังถอย แสงกระบี่เจิดจ้าทางที่สองก็พวยพุ่งขึ้นฟ้าอย่างน่าครั่นคร้าม

นี่คือกระบี่ที่หก

กระบี่นี้เมื่อปรากฏออกมา พื้นดินในสนามรบแหลกละเอียด แสงกระบี่เจิดจ้าท่วมฟ้า ในโลกที่เหมือนนรกภูมิแห่งนี้ พุ่งตรงไปหาจักรพรรดิหงหลิง

ยังไม่จบแค่นั้น จากการเดินไปข้างหน้าของเจ้าวัง จากการที่ทั้งร่างของเขาลุกไหม้ไม่หยุด กระบี่ที่เจ็ด กระบี่ที่แปด ก็สาดส่องเจิดจ้าขึ้นบนท้องฟ้า

ครั้งนี้ จักรพรรดิแห่งหมอกจันทราสีหน้าเคร่งขรึม ยืนข้างจักรพรรดิหงหลิง ลงมือพร้อมกัน

ผืนฟ้าทลาย เอียงเล็กน้อยอย่างเห็นได้ด้วยตาเปล่า ผืนดินถล่มแผ่ออกไปทั่วทุกทิศอย่างต่อเนื่อง

ฟ้าทลายดินถล่ม น่าหวาดหวั่นพรั่นพรึงนัก

ทุกอย่างรางเลือนอีกครั้ง

ครั้งนี้ต้นเหตุของความรางเลือนไม่ใช่เพราะคลุมเครือและบิดเบี้ยว ไม่ใช่น้ำค้างแข็งและฟ้าถล่ม แต่เป็นสำหรับการจับจ้องศึกครั้งนี้ สำหรับผู้บำเพ็ญมากมาย พลังบำเพ็ญไม่อาจค้ำยัน ยากที่จะเห็นได้อย่างชัดเจน

ต่อให้เป็นสวี่ชิง สิ่งที่เห็นก็คลุมเครือไปหมดเช่นกัน เห็นเพียงเงาร่างทั้งสามในนั้นกำลังสู้รบโรมรันเป็นตาย ทุกครั้งที่ปะทะกัน ฟ้าดินล้วนเกิดเสียงเลื่อนลั่น

เสียงฟาดผ่าที่ยิ่งกว่าอัสนีสวรรค์ คลื่นเสียงที่เกิดขึ้นจากการระเบิดในระดับสูงสุดแผ่ซ่านไปในจิตใจของทุกคน ทำให้คนทั้งหลายจำต้องถอยต่อไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน