ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 565

บทที่ 565 เพิ่มเจ้าเข้าไปก็เพียงพอแล้ว (1)

พายุทรายพิษต้องห้ามอาณาเขตหนึ่งร้อยลี้ปกคลุมเมืองศักดิ์สิทธิ์ มองไกลๆ เมืองที่เป็นประจักษ์พยานประวัติศาสตร์ของความร่วมมือทั้งสองเผ่า เลือนรางไปหมด ราวกับวันสิ้นโลกมาเยือน

ไอพลังประหลาดรุกรานที่นี่ ทำให้บ้านเรือนนับไม่ถ้วนทรุดโทรม สรรพชีวิตมากมายร่วงโรย และที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือการกลายพันธุ์

ประชากรทั้งสองเผ่าจำนวนมาก เนื่องจากไอพลังประหลาดในร่างกายเกินจุดวิกฤต บ้างก็แตกสลายกลายเป็นเศษเลือดเนื้อ บ้างก็ร้องคำรามกลายเป็นอสูรกลายพันธุ์ เห็นคนก็สังหาร

ความตาย ปรากฏทั่วทุกแห่งหน

แต่เทียบกับไอพลังประหลาด พิษต้องห้ามต่างหากที่มีประสิทธิภาพที่สุด ไม่ว่าจะอสูรกลายพันธุ์หรือคนในเผ่า ไม่ว่าจะคนที่มีชีวิตหรือตายไปแล้ว ต่อให้เป็นสิ่งปลูกสร้างก็หลีกหนีพลังของมันไม่พ้น

กระจกของเผ่าเงาคันฉ่อง กลายเป็นสีดำ สูญสิ้นความเงาไป

ร่างเผ่าผืนนภากลายเป็นน้ำเลือด พลังชีวิตมอดดับ

เสียงโหยหวน เสียงกรีดร้อง เสียงคำรามอย่างทุกข์ทรมานร้อยเรียงเป็นท่วงทำนองแห่งความตาย เมื่อแต่ละบทเพลงบรรเลงขึ้น ก็กังวานอยู่รอบกายสวี่ชิง จากนั้นเขาก็อำพรางร่างเงานักฆ่าราวกับภูตผี เดินหน้าต่อไป

การลงมือของเขาทุกครั้ง ล้วนเพิ่มจังหวะให้กับบทเพลงนี้หนึ่งจังหวะ

การสังหารของเขาทุกครั้ง ล้วนทำให้บทเพลงแห่งความตายนี้มีท่วงทำนองเพิ่มขึ้น

กริชในมือไม่มีเลือดติด เพราะเลือดที่หลั่งรินจากการสังหาร ล้วนไหลจากกริชลงไปที่แขน อาบย้อมเสื้อผ้าของสวี่ชิง

ชุดคลุมสีขาว กลายเป็นสีเลือดแนบกับร่างกายนานแล้ว

สวี่ชิงชินกับความรู้สึกนี้

เขาก้มหน้า พุ่งทะยานอยู่ในปราณหมอก เก็บเกี่ยวชีวิตไปทีละชีวิต สวี่ชิงไม่สนใจร้องโหยหวนคร่ำครวญเหล่านั้น ไม่มีทางเมตตาปรานีปลดปล่อยความทุกข์ทรมานของพวกมันไปเช่นนี้

ในหัวสมองเขา ภาพเมืองหิ่งห้อยในความมืดปรากฏขึ้น แต่ละภาพในที่แห่งนั้น ทำให้เขาเหมือนจะรวดเร็วยิ่งขึ้น

และกองเศษเนื้อในกรงเหล็ก ก็ทำให้เขากำกริชในมือแน่นขึ้น

กระทั่งภาพนี้ พอจดจ้องไปบนใบหน้าเล็กของพั่นเยี่ยน สวี่ชิงก็ร่างไหววูบผ่านหน้าผู้บำเพ็ญเผ่าผืนนภาคนหนึ่ง เลือดสดอุ่นๆ รดลงบนมือ

“ยังไม่พอ”

สวี่ชิงพึมพำ ถอยไปด้านหลัง พริบตาที่ผสานเข้าไปในปราณหมอก ที่ที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้มีเงาหกร่างหวีดหวิวผ่านไปเสียงครืนครัน

หกร่างนั้นล้วนเป็นปราณก่อกำเนิดสี่ถึงห้าทัณฑ์ทั้งสิ้น แผ่คลื่นพลังที่แข็งแกร่ง แต่ละคนดวงตาฉายแววโกรธแค้น สีหน้ากราดเกรี้ยวเหี้ยมโหด

พวกเขารับผิดชอบในการไล่ล่าสวี่ชิง แต่ในเมืองที่พิษต้องห้ามคละคลุ้ง ทำให้พวกเขาหาร่องรอยสวี่ชิงไม่พบ ต่อให้จะจับคลื่นพลังได้บางครั้ง แต่เมื่อมาถึงก็หาตัวไม่พบเช่นตอนนี้

ขณะเดียวกันพวกเขาต้องต้านทานการรุกรานของพิษต้องห้ามสุดกำลัง ดีที่ยังพอทนไหวในระยะเวลาที่ไม่นานนัก แต่ทั้งหกคนก็ร่างกายเน่าเปื่อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ส่วนสวี่ชิงก็ไม่คิดจะปะทะกับพวกเขาซึ่งๆ หน้าเลย

เป้าหมายของเขาชัดเจนมาโดยตลอด นั่นคือลานกว้างระหว่างวังหลวงทั้งสองในเมือง

ตวนมู่ฉางอยู่ที่นั่น

ตัวตนเผ่าฟ้าทมิฬรวมถึงคำกล่าวตอนลงมือก่อนหน้านี้ ทั้งหมดทั้งมวล สวี่ชิงล้วนทำเพื่อปิดบังเผ่าของตนเองรวมถึงเป้าหมาย

มีเพียงทำเช่นนี้เท่านั้น ถึงจะช่วยเหลือตวนมู่ฉางขณะที่อีกฝ่ายยังตั้งตัวไม่ทันในช่วงเวลาที่พลิกผันฉุกละหุกได้ และจะไม่เกิดเรื่องอย่างการใช้ตวนมู่ฉางเป็นตัวประกันด้วย

ถึงอย่างไรเรื่องการนำเผ่ามนุษย์มาบีบคั้นเผ่าฟ้าทมิฬเกินจริงไป

แน่นอนว่าจุดสำคัญที่จะจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จได้ก็คือเวลา หากความร่วมมือสองเผ่ามีโอกาสตอบสนองและตรวจสอบได้ทัน วิธีการของสวี่ชิงก็จะเกิดช่องโหว่

แต่อย่างน้อยตอนนี้ยังมีช่องโหว่ไม่มากนัก

สวี่ชิงรวดเร็วอย่างยิ่ง พุ่งทะยานอยู่ในหมอกพิษนี้ ค่อยๆ เข้าใกล้ลานกว้างใจกลางเมือง ใช้หมอกพิษสัมผัสหาตวนมู่ฉางที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยพิษต้องห้ามนอนหายใจรวยรินอยู่ตรงนั้น

สวี่ชิงก็ควบคุมหมอกพิษที่เข้มข้นเช่นนี้อย่างเอาใจใส่ไม่ได้ การแผ่ขยายและรุกรานของพวกมัน ไม่มีทางละเว้นตวนมู่ฉาง

แต่ตวนมู่ฉางก็มีข้อได้เปรียบ นั่นก็คือเขาเคยติดพิษมาแล้ว และสวี่ชิงก็เคยถอนพิษให้ ดังนั้นเมื่อเทียบกับผู้บำเพ็ญสองเผ่า จะมากหรือน้อยร่างเขาก็มีภูมิต้านทานอยู่บ้าง

ภูมิต้านทานนี้ แม้จะไม่สามารถหยุดการกำเริบของพิษได้ แต่ก็สามารถทำให้เขาอดทนได้นานขึ้นเล็กน้อย

แต่ต่อให้แผนการรัดกุมเพียงใด ก็ยากที่จะทำได้อย่างไร้ข้อบกพร่องในช่วงเวลาที่ฉุกละหุกเช่นนี้

แม้สวี่ชิงจะเปลี่ยนตัวตน อำพรางเป้าหมาย แต่การปรากฏตัวตอนที่ตวนมู่ฉางถูกหลอม สุดท้ายก็ยังทำให้ผู้บำเพ็ญบางส่วนของความร่วมมือสองเผ่าคาดเดาได้ เลือกที่จะเฝ้าตอไม้รอกระต่ายที่นี่

เพียงแต่การก่อความวุ่นวายของปัจจัยที่ไม่ชัดเจนรวมถึงการรุกรานของหมอกพิษ ทำให้การผู้บำเพ็ญสองเผ่าที่รออยู่ที่นี่มีไม่มากนัก

ดวงตาสวี่ชิงเปล่งแสงเย็นวาบ จับจ้องร่างหลายร่างที่ปรากฏตัวในปราณหมอกขมุกขมัวเบื้องหน้า

เขาหรี่ตาลง ซ่อนประกายเย็นเยียบ พุ่งออกไปจากจุดที่พรางตัวไปอยู่ด้านหลังผู้บำเพ็ญเผ่าเงาคันฉ่องคนหนึ่งในพริบตา

ยกมือขวาขึ้นอย่างไร้ซุ่มเสียง ปิดที่กระจกหว่างคิ้วผู้บำเพ็ญเผ่าเงาคันฉ่อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน