ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 620

บทที่ 620 ความลับของเทพเจ้า! [ภาคที่ 6 น้ำค้างหนาว]

ทะเลทรายคราม นอกจากคืนนั้นที่พระจันทร์สีชาดปรากฏขึ้นครั้งแรกจะไม่มีลม ในวันถัดมาสายลมก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ตอนแรกอ่อนแรงอยู่บ้าง จนถึงตอนนี้สามวันผ่านไป ลมหมุนสีครามพัดกรวดทรายสีครามหวีดหวิวเต็มท้องฟ้า ผลักภูเขาทรายให้เคลื่อนไหวต่อเนื่อง ทำให้ทะเลทรายกลายเป็นดั่งมหาสมุทรที่บ้าคลั่ง

เสียงอื้ออึง ราวกับเป็นเสียงคร่ำครวญของสรรพชีวิตรวมกัน ดังก้องไม่หยุดไปทั้งฟ้าดิน

ร่างกายกว่าครึ่งของสวี่ชิงจมอยู่ในทะเลทรายนี้ โผล่ออกมาเพียงเสี้ยวหนึ่ง ไม่ขยับเขยื้อนราวกับซากศพ

เขาครุ่นคิดอยู่ตลอดว่าความเป็นมนุษย์คืออะไร ความเป็นเทพคืออะไร

ปัญหานี้ลึกซึ้ง สวี่ชิงยากจะขบคิดพิจารณาให้กระจ่างแจ้ง โดยเฉพาะข้อหลัง…

เขาไม่ใช่เทพเจ้า และไม่มีทางใช้ตัวตนมนุษย์ไปทำความเข้าใจความเป็นเทพของเทพเจ้าได้

แต่สวี่ชิงก็มีข้อได้เปรียบ ประสบการณ์ยี่สิบปีสั้นๆ ของเขา เคยเห็นความโหดร้าย ความยากลำบากมามากมาย และเคยเห็นความอัปลักษณ์ของใจมนุษย์ซึ่งไร้ที่สิ้นสุดมาแล้ว

ดังนั้น เขาจึงเข้าใจความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง

และในสามวันนี้ เขาก็เอาแต่ย้อนระลึกถึงอดีตของตัวเอง ย้อนระลึกถึงความทรงจำนับตั้งแต่จำความได้ทีละฉาก

มีความละโมบ ความคุ้มคลั่ง กินมนุษย์ด้วยกัน ความโหดเหี้ยม

ในบรรดานี้ก็มีความดีงาม แต่สุดท้ายก็มอดดับไปเหมือนสะเก็ดไฟ

แต่จะอย่างไร เขาก็จดจำพริบตาที่สะเก็ดไฟปรากฏขึ้นมานั้น ความรู้สึกของตนเอง

เช่นความสงบสุขในเมืองเป็นเอกตอนเด็กๆ ภาพความทรงจำของท่านพ่อท่านแม่ ความอบอุ่นที่หัวหน้าเหลยมอบให้เขา ความรู้สึกในใจของตวนมู่ฉาง

และยังมี…ร่างเงาของข่งเลี่ยงซิวเจ้าวังครองกระบี่

มากมายเต็มไปหมด

‘“ความเป็นมนุษย์ มีทั้งดีและชั่ว”

“ความเป็นมนุษย์ยังเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกต่อเรื่องราว ทำให้เกิดความผูกพัน”

สวี่ชิงคิดถึงท่านอาจารย์ คิดถึงนายกอง คิดถึงจื่อเสวียน คิดถึงหลิงเอ๋อร์ คิดถึงร่างเงาแต่ละร่างเงาที่ตนได้รู้จักระหว่างที่เดินทาง

บ้างเป็นคนที่เขาเคียดแค้น บ้างเป็นคนที่เขาซาบซึ้งใจ บางเป็นคนที่เขารังเกียจ บางเป็นคนที่เขาชอบ

‘นับจากตอนแรกที่ข้าอยู่เพียงลำพังมาจนถึงตอนนี้…มีห่วงในใจมากมายอย่างไม่รู้ตัว ความผูกพันก็เช่นกัน ทั้งหมดนี้ประหนึ่งเส้นใยหลายสาย ถักทอเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ผืนหนึ่ง

‘และความเป็นมนุษย์ ก็คือต้นกำเนิดของตาข่ายนี้ส่งผลกับความรู้สึกของข้า’

สวี่ชิงลืมตาขึ้น มองท้องฟ้า สัมผัสเสียงโศกเศร้าอาดูรในสายลมที่ราวกับเป็นเสียงร่ำไห้ของสรรพชีวิต

“อันที่จริงความเป็นมนุษย์ ยังรวมไปถึงความปรารถนาที่จะถือกำเนิดรวมถึงการหวาดกลัวที่จะดับดิ้น

“เช่น ความปรารถนาของข้าตั้งแต่เด็กคือมีชีวิตต่อไป

“กระทั่งคลื่นอารมณ์ทั้งหมดรวมถึงลักษณะในการทำสิ่งใด อันที่จริงก็ล้วนเป็นสิ่งที่สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นมนุษย์อย่างหนึ่ง

“เช่นตอนที่ข้าอยู่ที่เมืองเป็นเอก ในใจไม่มีเจตนาสังหาร ข้าไม่ได้คิดว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ไม่สนใจว่าเติบโตขึ้นแล้วจะเป็นอย่างไร แต่หลังจากผ่านเรื่องต่างๆ มา ข้าก็เปลี่ยนไปแล้ว”

สวี่ชิงพึมพำ ความทรงจำเช่นนี้ทำให้เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ เขาวิเคราะห์ตัวเองอยู่ตลอด และอดีตที่ผุดขึ้นมา ยังทำให้เขาเข้าใจความเป็นมนุษย์มากขึ้น ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

‘หนึ่งในความแตกต่างของความเป็นมนุษย์กับความเป็นเดรัจฉาน คือการยับยั้งชั่งใจ’

สวี่ชิงก้มหน้ามองแขนซ้ายที่เปลือยเปล่าของตน นึกถึงภาพที่ตนคุ้มคลั่งก่อนหน้านี้ เขารู้สึกว่าต้นกำเนิดการยับยั้งชั่งใจ คือการควบคุมตนเอง และต้นกำเนิดของการควบคุมนั้นมาจากอะไร

สวี่ชิงครุ่นคิด

‘มาจากข้อจำกัดทางศีลธรรมในความรู้ความเข้าใจของข้า ส่วนนี้ คือคุณลักษณะที่มนุษย์ทุกคนควรมี

‘ดังนั้น ความเป็นมนุษย์มีระเบียบชัดเจน แต่ความเป็นเดรัจฉานนั้นตรงกันข้าม มันคือความวุ่นวายไร้ระเบียบ พึ่งแต่สัญชาตญาณกระทำการต่างๆ นี่คืออสูรร้ายที่ถูกกลิ่นอายเทพเจ้ารุกรานในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์’

สวี่ชิงตระหนักขึ้นมา

‘แล้วความเป็นเทพล่ะ’

สวี่ชิงเงียบนิ่ง เขายังไม่เข้าใจ แต่เขารู้ว่าร่างกายนี้ของตนเป็นร่างกายของเทพเจ้า เขายังรู้ว่าพิษต้องห้ามของตนมาจากแผ่นดินเทวะ พระจันทร์ม่วงของตนก็มีต้นกำเนิดจากเทพเจ้าเช่นกัน

‘เช่นนั้นการแผ่พลังพระจันทร์สีม่วงให้ปกคลุมทั้งร่างข้า อันที่จริงก็อาจจะมีความเป็นเทพอยู่ในระดับหนึ่ง เพียงแต่…ข้าตระหนักถึงไม่ได้ หรือบางที มันอาจจะไม่แสดงออกมาชัดเจน เพราะว่าข้าคือมนุษย์ ไม่ใช่เทพเจ้า

‘สิ่งที่รัฐทายาทต้องการจากข้า คือสัมผัสถึงความรู้สึกหิวโหย เช่นความหิวของชื่อหมู่แบบนั้น

‘เช่นนั้นความหิว คือกุญแจที่จะเปิดสู่ความเป็นเทพหรือ

‘และความหิวของเทพเจ้า เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน’

สวี่ชิงสับสน เขาในตอนนี้ สัมผัสถึงความหิวโหยไม่ได้เลย ร่างกายเคยชินจนปรับตัวเข้ากับความอ่อนแอไปแล้ว ความตายกำลังใกล้เข้ามา

ผ่านไปครู่หนึ่ง สวี่ชิงถอนหายใจแผ่วเบา

เขายังหาคำตอบไม่ได้ แต่เขาไม่อยากนอนอยู่ที่นี่ต่อไป จึงกระเสือกกระสนผุดลุกขึ้นนั่งบนทราย

เพราะมีอสูรร้ายในทะเลทรายบางตัวปรากฏขึ้นแล้วในที่ไกลๆ และไกลออกไปอีก เขายังเห็นเห็ดยักษ์ที่แผ่เจตนาชั่วร้ายออกมา กำลังเคลื่อนมาหาเขา

กลิ่นอายน่าครั่นคร้าม คลื่นพลังที่น่ากลัวแผ่ออกมาจากเห็ดนั่น ทำให้สวี่ชิงรู้สึกว่า นั่นไม่ใช่ปราณก่อกำเนิด แต่อยู่ในระดับหล่อเลี้ยงมรรคา

ในทะเลทรายคราม เห็ดชนิดนี้เป็นตัวตนที่แปลกประหลาด จำนวนของพวกมันมีไม่มาก รากสามารถสร้างเงาร่างยักษ์ขึ้นมาได้ ไม่ค่อยมีใครไปหาเรื่องมันนัก

จุดนี้ สวี่ชิงสัมผัสได้ตั้งแต่มาถึงทะเลทรายผืนนี้แล้ว

แต่ตอนนี้ เขาก็แค่ลุกขึ้นมาเท่านั้น ใช้พลังกายที่มีอยู่ไม่มากแต่เดิม และจากการลุกขึ้นนั่ง ทรายด้านหลังเขาก็ยุบลงไป ทรายที่อยู่รอบๆ ก็ไหลมาถมช้าๆ จนเต็ม

สวี่ชิงชะงักไป หันหน้ามองหลุมที่ถูกถมเติมจนเต็ม สมองเขาตอนนี้เกิดเสียงอื้ออึง ราวกับมีสายฟ้าฟาดผ่าเป็นทางๆ ทำให้เขาลืมอันตรายรอบด้าน มองข้ามทุกสรรพสิ่ง ในสายตามีเพียงหลุมทรายที่ถูกถมจนเต็ม

‘ถูกถมจนเต็มแล้ว…

‘ตอนที่ข้านอนอยู่ตรงนั้น ร่างกายเป็นส่วนหนึ่งของหลุมทราย หลังจากที่ข้าลุกขึ้นที่นั่นก็ขาดหายไปส่วนหนึ่ง ดังนั้น…ทรายจึงไหลมา เติมเต็มตรงนั้นให้เหมือนเดิม

‘เช่นนั้น หากเปรียบหลุมทรายนี้เป็นตัวข้า ทรายแต่เดิมคือความเป็นมนุษย์…ทรายที่โถมเข้าไปตอนหลังเปรียบคือความเป็นเทพ… ‘

สวี่ชิงสะกิดใจ หายใจหอบถี่เล็กน้อย เขาเหมือนจะจับจุดสำคัญได้รางๆ ขณะที่กำลังครุ่นคิด พริบตาต่อมาหางแมงป่องขนาดยักษ์หางหนึ่งก็ทะลวงออกมาจากทรายข้างๆ เขาอย่างรวดเร็ว แทงมาที่ร่างสวี่ชิง

เมื่อสะบัด ร่างของสวี่ชิงก็ล่องลอยเหมือนว่าวสายป่านขาด กระเด็นไปไกลๆ ร่วงเสียงดังตูม

พริบตานั้น แมงป่องทรายสามตัวก็พุ่งไปยังจุดที่เขาร่วงลงมา ประชิดอย่างรวดเร็ว เริ่มฉีกทึ้ง

สวี่ชิงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ แม้เขาจะร่างกายอ่อนแอ แต่ก็ยังมีความทนทาน ไม่ใช่สิ่งที่แมงป่องพวกนี้จะฉีกทึ้งได้ในพริบตา แม้ความเจ็บปวดจะยังถาโถมมา แต่ความคิดของสวี่ชิงตอนนี้ต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด

เขายอมให้แมงป่องพวกนั้นฉีกทึ้ง หลับตาลงแล้วขบคิดเรื่องก่อนหน้านี้ของตนต่อ

‘ลบความเป็นมนุษย์ของตนออกไป ไม่ใช้ความเป็นมนุษย์ควบคุมความเป็นเดรัจฉาน จากนั้นเติมความเป็นเทพเข้าไป ใช้ความเป็นเทพส่งผลกับความเป็นเดรัจฉาน!’

จิตใจสวี่ชิงครืนครัน

เขาเข้าใจแล้ว

‘ข้าไม่ต้องเข้าใจว่าอะไรคือความเป็นเทพ ที่ข้าต้องทำคือหลังจากที่ผสานความเป็นเทพเข้าไปต้องสัมผัสรับรู้ ใช้ครรลองสายตาเทพเจ้าทำความเข้าใจ

‘ตอนนั้น ข้าอาจไม่ต้องไปควบคุมความเป็นเดรัจฉานของตัวเอง เพราะมันไม่จำเป็นต้องควบคุม เดิมมันก็ฟังคำสั่งข้าอยู่แล้ว

‘ดังนั้น ที่รัฐทายาทบอกข้า หากคิดจะทำให้ถึงจุดนี้ได้ ต้องใช้ความเป็นมนุษย์ซ้อนทับกับความเป็นเทพ นี่เป็นการผสานและการสิงร่างรูปแบบหนึ่ง!

‘แต่ ทำไมความหิวถึงปรากฏออกมาเล่า’

สวี่ชิงเข้าใจคำตอบบางส่วน แต่ยังมีบางปัญหาที่ไม่เข้าใจ แต่ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับการเลือก

ว่าจะลองดูหรือไม่

ครู่ต่อมา สวี่ชิงนึกถึงการชี้แนะของรัฐทายาทในตอนแรก ที่เอ่ยถึงน้ำชา

จากนั้นเขาก็นึกถึงการทดลองร่างวิหคทอง รวมถึงความเข้าใจใบไม้ที่รัฐทายาทหยิบมาจากเจ้าต้นอ่อนน้อย

‘ชากับน้ำสามารถผสานกันได้ แต่ก็สามารถแยกกันได้เช่นกัน ส่วนใบไม้พอหลุดออกจากเจ้าต้นอ่อนน้อย ก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของเจ้าต้นอ่อนน้อยอยู่เช่นกัน ต้นกำเนิดเดียวกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน