ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 731

บทที่ 731 ท่านปู่เก้าผู้มากประสบการณ์

เผชิญหน้ากับคำถามของเฉินหยางจื่อผู้นำพันธมิตร เดิมสวี่ชิงไม่อยากพูดมาก แต่เมื่อมองสีหน้าโกรธเกรี้ยวของจื่อเสวียนตลอดจนนึกถึงแผนการของผู้นำพันธมิตรคนนี้ ทั้งสีหน้าของผู้บำเพ็ญเขตปกครองผนึกสมุทรที่อยู่รอบๆ

จึงเอ่ยเสียงเรียบว่า

“ดวงตะวันแห่งแสงอรุณ”

พริบตาที่กล่าวคำนี้ออกมา ในตำหนักใหญ่เขตปกครอง ทุกคนอดหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้ เสี่ยเลี่ยนจื่อก็ดี จื่อเสวียนก็ดี ยังมีผู้บำเพ็ญเขตปกครองผนึกสมุทรที่อยู่รักษาการณ์คนอื่นๆ พากันสูดลมหายใจ สีหน้าไม่อยากเชื่อผุดขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม

“ดวงตะวันแหง่แสงอรุณ?”

“นี่…นี่…”

เสียงฮือฮา ขณะที่ดังออกมาจากปากของทุกคน เสียงตกใจจากเฉินหยางจื่อก็ดังยิ่งกว่าทุกเสียง สะท้อนก้องบาดหู

“ดวงตะวันแห่งแสงอรุณ!”

“เจ้าๆๆ…”

เฉินหยางจื่อสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ตอนแรกเขาไม่เชื่อ แต่การสลายไปของร่างกายรวมถึงภาพสุดท้ายระหว่างส่งข้ามมา แสงและความร้อนที่น่าครั่นคร้ามนั่น ทำให้เขาไม่อาจโกหกตัวเองได้

แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่ที่ตนอยู่คือเมืองหลวงขององค์ชายเจ็ด…

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าองค์ชายเจ็ดทางนั้นมีผู้ใต้บังคับบัญชาที่จงรักภักดีอยู่เกือบล้านคน รวมถึงสำนักต่างๆ จากแดนใหญ่ที่มาพึ่งพา นึกถึงกลุ่มคนที่วางรากฐานให้องค์ชายเจ็ด นึกถึงการเตรียมการทั้งหมดของอีกฝ่ายหลายปีมานี้…

ร่างของเฉินหยางจื่อสั่นสะท้านขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม ใจเต้นรัวเร็ว ขนลุกชูชันขึ้นมาทั้งตัวทันที

เขานึกภาพออกว่าการระเบิดของดวงตะวันแห่งแสงอรุณ จะต้องครอบคลุมทั้งเมืองหลวง มาพร้อมพลังสังหารและต้องน่าครั่นคร้ามถึงขีดสุดแน่นอน

และแม้ต้นกำเนิดทุกอย่างนี้จะมาจากเขตปกครองผนึกสมุทร แต่คลื่นวนเลือดเนื้อที่ตนเปิด กลับกลายเป็นช่วยส่งเสริม

กระทั่ง…หากมีคนบอกว่าเขาคือผู้สมรู้ร่วมคิด ถึงกับยอมกล้ำกลืนแสร้งเข้าหาองค์ชายเจ็ดเพื่อทำภารกิจสำคัญยิ่งให้สำเร็จ ต้องมีคนไม่น้อยที่เชื่อเป็นแน่

ทุกอย่างนี้ จะทำให้เขาไม่มีที่ยืนในเผ่ามนุษย์ โทสะที่มาจากอ๋องเทียนหลัน จะต้องฉีกทึ้งจิตวิญญาณของเขาเป็นแน่

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ หากองค์ชายเจ็ดแตกดับ…

“เจ้ากล้าดีอย่างไร! ไยเจ้าจึงมีดวงตะวันแห่งแสงอรุณ!!”

เฉินหยางจื่อร้องเสียงแหลม ในที่สุดเขาก็เสียกิริยาแล้ว มองไปทางสวี่ชิงอย่างไม่อยากเชื่อ ความตื่นกลัวครืนครันในร่างกายเขาราวกับทลายภูเขาล่มมหาสมุทร

กระอักเลือดออกคำหนึ่ง ร่างของเขาโซซัดโซเซถอยหลังไป ความขมขื่นในใจราวกับกระแสน้ำขึ้น ท่วมจมเขาเสียมิด

เขาน้อยใจ เขาเสียใจ เขาจนใจ

แผนการทั้งหมดของเขาสำเร็จแล้ว ทุกอย่างราบรื่นมาก แต่ผลสุดท้าย จะอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงเลย

“แค่ทดสอบครั้งเดียวเท่านั้น เจ้า…เจ้าถึงกับโยนดวงตะวันแห่งแสงอรุณไป!”

เฉินหยางจื่อกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ในใจมีประโยคหนึ่งที่พูดไม่ออก อันที่จริงเขาอยากพูดมาก ในเมื่อมีดวงตะวันแห่งแสงอรุณ สวี่ชิงแค่หยิบออกมาให้ข้าเห็นก็พอแล้ว ให้องค์ชายเจ็ดเห็นก็พอแล้ว

หลังจากได้เห็นใครยังจะยุ่งพวกเจ้า…

ต้องทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ…

ความคิดนี้ ทำให้ในใจเขายิ่งขมขื่น

พลังบำเพ็ญทั้งร่างก็ลดลงมากด้วยร่างนี้สลายไป ลดระดับลงจากหวนสู่อนัตตาขั้นสาม กระทั่งหวนสู่อนัตตาขั้นสองก็ไม่มั่นคง กลิ่นอายทั้งร่างแปรปรวน อยู่ระหว่างหวนสู่อนัตตาขั้นหนึ่งและสอง

และจากสภาพของเขา เกรงว่าจะคงไว้ได้ไม่นานนัก

เขาจึงไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถอยหลังออกไปทันที คิดจะหนีออกจากที่นี่สุดชีวิต ต่อให้ตอนนี้เขายังพอลงมือได้ แต่การลดระดับของพลังบำเพ็ญ ความโหดเหี้ยมของสวี่ชิง ทำให้เขาหวาดกลัว

หวาดกลัวจากในกระดูก จากในจิตวิญญาณ

สิ่งที่เขากังวล ยังมีดวงตะวันแห่งแสงอรุณ และยิ่งกังวล…คือชิงฉินบนฟากฟ้ารวมถึงของวิเศษเวทต้องห้ามของเขตปกครองผนึกสมุทร

หลังจากที่สูญเสียพลังบำเพ็ญไป เขาก็รู้ว่าในวันนี้เป็นยามที่วิกฤตที่สุดในชีวิตของตนแล้ว

พริบตาที่เขาถอยหลังไป เสี่ยเลี่ยนจื่อก็พุ่งออกมา จื่อเสวียนก็ก้าวออกมาเช่นกัน บนท้องฟ้ามีเสียงแกว๊กของชิงฉินดังมา พลังชีวิตที่แข็งแกร่งวูบหนึ่งแผ่มาจากฟากฟ้า ขณะที่พุ่งเป้าไปที่เฉินหยางจื่อ ชิงฉินก็กำลังโฉบลงมาอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตาก็มาปรากฏตัวเหนือตำหนักใหญ่ แรงกดดันที่มาจากมันปกคลุมไปทั่วสารทิศ เสียงแกว๊กดังสนั่นหวั่นไหว

เห็นเป็นเช่นนี้ เฉินหยางจื่อก็ทำได้เพียงสะกดความหวาดผวาในใจ สีหน้าบิดเบี้ยว เปล่งเสียงแหลมออกมาอย่างเศร้าใจ

“สวี่ชิง คนเขตปกครองผนึกสมุทรหมื่นกว่าคนที่หนีออกมาจากสมรภูมิ เป็นข้าที่ทำให้พวกเขามีชีวิตรอด ข้าทิ้งตราประทับเอาไว้ที่จิตวิญญาณบนร่างพวกเขา หากข้าตาย พวกเขาก็จะแตกดับทั้งร่างกายและจิตวิญญาณทันที!

“ต่อให้พวกเขาสลายตราประทับได้ แต่ก็ต้องใช้เวลา และหากผนึกข้า ข้าจะระเบิดจิตวิญญาณตัวเอง ตอนที่วิญญาณสลาย พวกเขาก็จะตายไปพร้อมกับข้า

“ปล่อยข้าไปเสีย เช่นนี้พวกเจ้าก็จะมีเวลาสลายตราประทับแลกชีวิตของข้าคนเดียวกับชีวิตผู้บำเพ็ญนับหมื่นคนของเขตปกครองผนึกสมุทร การแลกเปลี่ยนนี้คุ้มกับพวกเจ้า!”

เฉินหยางจื่อเป็นคนรอบคอบจริงๆ ยิ่งมีการคาดการณ์ที่ไม่ธรรมดา ต่อให้มาถึงขั้นนี้ เขาก็ยังมีแผนสำรองเตรียมไว้ ตอนนี้เมื่อกล่าวออกมา พวกเสี่ยเลี่ยนจื่อก็อดชะงักไม่ได้

ต่อให้เป็นชิงฉิน ก็ไม่มั่นใจว่าตอนที่สังหารเฉินหยางจื่อจะสลายตราประทับวิญญาณได้ มันเป็นเพียงมหาวิหคตัวหนึ่ง เรื่องสลายตราประทับ ไม่ใช่สิ่งที่มันถนัด

สถานการณ์คล้ายจะเข้าตาจน แต่สีหน้าของสวี่ชิงยังเป็นปกติ ไม่สนใจเฉินหยางจื่อที่ดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่เงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า

เรื่องที่คนรอบๆ ทำไม่ได้ ท่านปู่เก้าอาจแก้ไขได้อย่างง่ายดาย สวี่ชิงกำลังจะร้องขอ

แต่ตอนนี้เอง ในใจมีเสียงท่านปู่เก้าดังมาก่อน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เพียงแต่คำพูดของอีกฝ่าย ทำให้สวี่ชิงประหลาดใจขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ

เขามองเฉินหยางจื่อที่กำลังถอยหนีไม่หยุด ผมเผ้ารุงรังแสดงความคลุ้มคลั่งออกมาท่าทางราวกับวิปลาส เลือกที่จะทำตาม

เอ่ยเสียงเรียบว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน