ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 875

บทที่ 875 นพกาฬปรากฏตัวสู่โลก!

เขาเทวะแห่งเมืองศักดิ์สิทธิ์ เผ่านภาคิมหันต์

เขาเทวะรายล้อมด้วยเมืองศักดิ์สิทธิ์สามเมือง บัดนี้กำลังส่งเสียงคำรามออกมา พร้อมกับแสงสีทองทอประกาย

มองจากไกลๆ แสงจากเขาเทวะรวมตัวกันที่ยอดเขา ในที่สุดก็ก่อตัวเป็นลำแสงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

นภาคำรน คลื่นโถมซ้อนทับ กระจายไปทั่วฟ้า ไร้ขอบเขต

เมื่อคลื่นกระจายออกไป ความว่างเปล่ารอบด้านก็ส่องประกายด้วยแสงทอง ความผันผวนแผ่กระจายไปรอบด้าน

เมื่อสังเกตเห็นเหตุการณ์นี้ ในไม่ช้าก็มีเงาร่างต่างๆ จากเมืองศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามเมืองรอบเขาเทวะ พุ่งขึ้นสู่อากาศ มองไปยังผืนฟ้า

จำนวนร่างมากมาย หนาแน่น ไม่ต่ำกว่าล้านคน

คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นผู้บำเพ็ญจากเผ่านภาคิมหันต์และเผ่าพันธุ์ในอาณัต ที่ไม่ได้เข้าร่วมมหกรรมล่าเหยื่อ

ในหมู่คนเหล่านี้มีผู้แข็งแกร่งรุ่นเก่าจากเผ่าต่างๆ จำนวนมาก

และอีกหลายคนที่เกี่ยวข้องกับผู้บำเพ็ญที่เข้าไปในแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีจึงรออยู่ที่นี่

บัดนี้เมื่อเห็นว่าเขาเทวะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พวกเขาก็มองไปยังท้องฟ้า อยากดูว่าผู้บำเพ็ญที่กลับมาในครั้งนี้ มีใครที่พวกเขาเกี่ยวข้องหรือคนที่พวกเขาคตั้งตารอ ได้รับสัตว์พาหนะดีๆ หรือไม่

“ด่านที่สองจะจบลงแล้ว”

“ครั้งนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด แน่นอนว่าเหยียนเสวียนจื่อจะต้องได้รับสัตว์พาหนะที่สยบทุกสรรพทิศ”

“และจี้ตงจื่อ ในฐานะอันดับสองเผ่านภาคิมหันต์ คงจะได้รับสัตว์พาหนะไม่ธรรมดาเช่นกัน”

“ไม่รู้ว่าจะมีม้ามืดที่ไม่คาดคิดปรากฏตัวหรือไม่ ไม่รู้ว่าเผ่ามนุษย์สวี่ชิงคนนั้นจะได้อะไร”

“สวี่ชิง? แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะฟ้าประทาน แต่ที่ได้อันดับหนึ่งในด่านแรก เป็นเพราะอัจฉริยะฟ้าประทานชั้นนำเผ่านภาคิมหันต์ไม่สนใจก็เท่านั้น ในด่านที่สองนี้ ข้าเชื่อว่าถ้าสวี่ชิงไม่ตาย เขาก็ต้องรู้แล้วว่าความต่างชั้นคืออะไร”

เสียงพูดคุยดังระงมออกมาจากฝูงชนที่พุ่งตัวขึ้นมาจากสามเมือง

พวกเขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีเลย

เพราะการแยกตัวของแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีนั้น เหมือนเป็นผนึก ปิดกั้นจากทุกอย่าง

ดังนั้นผู้เฝ้าคอยเหล่านี้จึงไม่ทราบว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

และเพราะไม่รู้ จึงทำให้ความอยากรู้และความคาดหวังยิ่งทวีคูณขึ้น

เวลาผ่านไปเช่นนี้ ครึ่งชั่วยามต่อมา เมื่อลำแสงจากเขาเทวะส่องประกายมากขึ้น เสียงคำรามสะเทือนฟ้าสะท้านดินก็พุ่งทะยานถึงจุดสูงสุด คลื่นความผันผวนสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หลังจากเสียงคำรามเปิดฟ้า ท้องนภาพลันปรากฏกระแสวนขนาดใหญ่

กระแสวนหมุนไปมาอย่างรุนแรง ภายในมีร่างผู้บำเพ็ญที่ถูกส่งกลับมาปรากฏชัดเจน

ดวงตาของผู้ชมนับล้านจากสามเมืองศักดิ์สิทธิ์พุ่งเป้าเป็นจุดเดียวกันอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางสายตานับไม่ถ้วนนี้ สามารถมองเห็นเงาร่างหลายพันร่างในกระแสวนเหนือท้องฟ้า เปลี่ยนสภาพจากพร่าเลือนเป็นเด่นชัดอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งปรากฏตัวอย่างสมบูรณ์ จนมองเห็นได้ว่าพวกเขามีสีหน้าซีดเซียว บางคนมีสีหน้าเศร้าหมอง บางคนยังอยู่ในอาการตกใจ บางคนมีสีหน้าเหมือนรอดตายมาได้

ทุกคนมีสีหน้าต่างกันออกไป แต่เหมือนกันคือ ในด่านที่สองนี้พวกเขากลับมามือเปล่า ไม่ได้จับสัตว์พาหนะตัวใดกลับมาเลย

และเนื่องจากเป็นกลุ่มแรกที่ถูกส่งกลับมา พวกเขาไม่สามารถจากไปได้เอง ต้องรอให้การส่งข้ามจากเขาเทวะสิ้นสุดลงจึงจะจากไปได้

“ตามกฎการส่งข้ามที่ผ่านมา ยิ่งถูกส่งกลับมาก่อน ยิ่งล่าได้น้อย และกลุ่มสุดท้ายที่ถูกส่งกลับมา คือผู้นำ”

“แต่ครั้งนี้ ผู้ที่ล้มเหลวจากแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีมีไม่น้อยเลยทีเดียว…”

ผู้ที่ล้มเหลวเหล่านี้ไม่มีค่าอะไรในใจของผู้ชมรอบข้าง ดังนั้นจึงมองเพียงปราดเดียว ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก

ดังนั้น จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าผู้บำเพ็ญคนหนึ่งที่ล้มเหลวและถูกส่งกลับมา หลังจากปรากฏตัวขึ้น มีแสงสีน้ำเงินวาบผ่านดวงตา จากนั้นซ่อนตัวเงีนบๆ สีหน้าเศร้าสร้อย ปะปนกับคนอื่นรอบๆ

“ศิษย์น้องเล็ก เหตุใดถึงนิ่งเงียบไม่ไหวติงอยู่ในแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีแบบนี้ล่ะ”

ผู้บำเพ็ญผู้นี้คือเอ้อร์หนิว

“ศิษย์น้องเล็กไม่มาหาข้า และไม่ได้ถูกส่งกลับมาเป็นกลุ่มแรก ดูเหมือนว่าจะได้อะไรมาสินะ ต้องอย่างนี้สิ หากไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่ขับเน้นความเป็นเลิศในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ของข้าได้”

เอ้อร์หนิวรู้สึกซาบซึ้ง ภาพที่เขาเอาไข่พยัคฆาคีรีวางไว้ต่อหน้าสวี่ชิง และสวี่ชิงแสดงสีหน้าตกตะลึงและซาบซึ้งปรากฏขึ้นในใจเขา

“เฮ้อ น่าอิจฉาอาชิงน้อยจัง โชคดีอะไรอย่างนี้ ถึงได้มีพี่ใหญ่แบบข้าคอยช่วยเหลืออยู่ ถ้าเขาซาบซึ้งใจในตัวข้า เขาก็ควรจะนำเลือดเนื้อของชื่อหมู่มาให้ข้า”

เอ้อร์หนิวแลบเลียริมฝีปาก ความคาดหวังในใจเพิ่มพูน จึงหยิบลูกท้อออกมากัดกินด้วยความภาคภูมิใจ

เขารอคอยเลือดเนื้อของชื่อหมู่มานานมากแล้ว

ปกติเขาหาข้ออ้างไม่ได้ แต่ครั้งนี้ เขารู้สึกว่าโอกาสมาถึงแล้ว

และแล้วเวลาก็ผ่านไปเช่นนี้

เมื่อเขาเทวะปะทุ เงาร่างต่างๆ ก็ถูกส่งกลับมาจากกระแสวนเหนือท้องฟ้าอย่างต่อเนื่อง บางคนเลือกที่จะซ่อนสัตว์พาหนะไว้ ไม่แสดงให้เห็น บางคนก็แสดงให้เห็น ทำให้เกิดการพูดคุยถกเถียงกันอย่างดุเดือดในระดับหนึ่ง

ในขณะนั้น สายตาและเสียงพูดคุยจากสามเมืองก็ดังขึ้น

“เฉินหวานรจื่อจากเผ่าเมฆาโลภะ เขาจับนกติ๊ดตัวหนึ่งได้ ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย!”

“แล้วนั่นโจ้วเซียนจากเผ่าอ่านวิญญาณ ดูจากเงาร่างที่ลอยอยู่รอบๆ ตัวเขาแล้ว เขาน่าจะจับพวกสิ่งประหลาดได้”

“ไม่น่าใช่ล่ะมั้ง เหตุใดพวกที่ถูกส่งกลับมาถึงมีสีหน้าแปลกๆ ล่ะ?”

ท่ามกลางเสียงถกเถียง มีคนสังเกตเห็นบางอย่างอย่างรวดเร็ว

ผู้ที่ได้รับอะไรกลับมา หลังจากที่เงาถูกส่งกลับมาแล้ว กลับไม่ยอมจากไป แต่ต่างมองไปยังกระแสวนเหนือท้องฟ้า ด้วยสีหน้าที่แฝงเจอด้วยความรู้สึกซับซ้อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน