ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 936

บทที่ 936 คลื่นใต้น้ำก่อตัวขึ้นอีกครา

เอ้อร์หนิวเคยกล่าวไว้ว่า เมื่อคนเราเดินมาถึงจุดหนึ่ง ผู้คนที่พบเจอส่วนใหญ่ ล้วนแต่เป็นมิตร

แต่นั่นไม่ใช่น้ำใจที่แท้จริง

มันถูกกดทับลงไป ไม่อาจหรือไม่ต้องการจะเปิดเผยออกมาเท่านั้น

ส่วนเผ่ามนุษย์นั้น ไม่มีสิ่งใดสวยงามตั้งแต่แรกเริ่ม

ไม่ว่าจะเป็นการกระทำขององค์ชายเจ็ดในอดีต ความหยิ่งผยองของอ๋องชางหลาน หรือกลุ่มอำนาจต่างๆ ที่อยู่บนเรือใหญ่ของเผ่ามนุษย์ที่มีมาหลายหมื่นปี…

พวกเขาทั้งหมดล้วนมีความคิดและผลประโยชน์ของตนเอง

ในยามปกติ การหลอกลวง ต่อสู้กันลับหลัง แย่งชิงอำนาจและอิทธิพล มิใช่เรื่องแปลก

เพียงแต่ทิศทางโดยรวมถูกกดทับจากจักรพรรดิมนุษย์เท่านั้น จึงทำให้ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างดูรุ่งเรือง และเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

ทว่าในความเป้นจริง ความกลมเกลียวจะเกิดขึ้นได้ เมื่อเผ่าพันธุ์เผชิญกับวิกฤตถึงชีวิต

หรือไม่…ก็มีผู้แข็งแกร่งเช่นจักรพรรดิโบราณเสวียนโยวปรากฎกายขึ้น กำราบสิ่งสรรพสิ่งด้วยพลังอำนาจ เปลี่ยนแปลงความชั่วร้ายให้กลายเป็นดี เปลี่ยนความซับซ้อนให้กลายเป็นความง่ายดาย

เปลี่ยนความขัดขืนให้เป็นความยินยอมอย่างแท้จริง!

มิฉะนั้น ความคิดฟุ้งซ่าน เจตนาชั่วร้าย ผลประโยชน์ก็ยังคงอยู่ตลอดไป ดั่งเช่นทิวาและราตรีกาล

สวี่ชิงเข้าใจหลักการนี้ และเข้าใจลึกซึ้งยิ่งขึ้นในวันนี้

ดังนั้น ไม่ว่าอ๋องชั่วหลันจะมีจุดประสงค์ใดในการกระทำเช่นนั้น ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

สวี่ชิงมองอ๋องเจิ้นเหยียนด้วยสีหน้าสงบราบเรียบ

อ๋องเจิ้นเหยียนเองก็มองสวี่ชิงเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยเบาๆ

“ดินแดนต้องประสงค์เหมือนกับยามราตรี เจ้า ข้า และทุกสรรพชีวิต แท้จริงแล้วต่างก็อยู่ในความมืด”

“บางคนจมอยู่กับความมืด”

“และบางคนยังคงดิ้นรน…”

“เพราะสิ่งที่ใจปรารถนา คือแสงสว่างอันเที่ยงแท้”

พูดจบ อ๋องเจิ้นเหยียนก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปหาสวี่ชิง

ขณะที่สวี่ชิงกำลังครุ่นคิด เขาก็ได้ยินเสียงอ๋องเจิ้นเหยียนแว่วเข้ามาในหู

“การที่อ๋องชั่วหลันลงมือกับเจ้า อาจมีความเป็นไปได้อื่น นางอาจมีเป้าหมายที่จะจับตาดูท่าทีของข้าในช่วงนี้…”

ประกายแสงวาบขึ้นในดวงตาของสวี่ชิง

ในขณะเดียวกัน องค์ชายและคนอื่นๆ ก็รีบปรี่เข้ามา แต่ละคนมีสีหน้าหวาดกลัว โดยเฉพาะองค์ชายใหญ่ที่ในใจคุกรุ่นด้วยความโกรธแค้นต่ออ๋องชั่วหลัน

“ท่านอาจารย์…”

องค์ชายใหญ่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สวี่ชิงกลับส่ายหน้า

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า”

พูดจบสวี่ชิงก็หันหลังเดินไปก้าวหนึ่ง ก่อนจะหายวับไป

เมื่อปรากฎตัวอีกครั้ง เขาก็มาโผล่ที่ถนนไม่ไกลจากหอประสานเชื่อมไมตรี ขณะที่เดินไป เขาก็หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ โดยเฉพาะคำพูดของอ๋องเจิ้นเหยียน

ผ่านไปนาน เมื่อกลับมาถึงจวนวิญญาณ เขาก็เก็บงำเรื่องนี้ไว้ในใจ เพราะเขาคิดถึงสิ่งที่ตนเข้าไปพัวพันโดนไม่รู้ตัว ตั้งแต่แรกที่มาถึงเมืองหลวงจักรพรรดิแห่งนี้

ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ตนถูกลอบสังหารในคืนฝนพรำ หรือการขโมยดวงตะวันแสงอรุณหลังจากนั้น รวมถึงคดีใหญ่เช่นสำนักพรรคผสานเทพวังศึกษา และร่างที่เขาเห็นในบ้านหลังนั้น

ทุกอย่างล้วนปรากฎในใจสวี่ชิงในเวลานี้

“จักรพรรดิมนุษย์และราชครูกำลังแลกเปลี่ยนกัน และกำลังเดินหมาก”

“เรื่องนี้ยังมีบุคคลที่สาม…”

สวี่ชิงครุ่นคิด ก่อนหน้านี้เขาเป็นเพียงเบี้ย แม้ว่าเขาจะได้รับกระบี่จักรพรรดิ แต่ตราบใดที่เขายังอยู่ในดินแดนเมืองหลวงจักรพรรดิ เขาก็หนีไม่พ้นชะตากรรมเป็นเบี้ยในกระดาน

ทว่าตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นสถานะหรือพลังต่อสู้ของเขา ทำให้เขากลายเป็นผู้วางหมากคนหนึ่ง

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูจวนวิญญาณ สวี่ชิงก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางวังหลวง

มองดาราจักรพรรดิโบราณที่ลอยคว้างท่ามกลางความขะมุกขะมัวของรัตติกาล

สองตาฉายแววลุ่มลึก

“คลื่นใต้น้ำคงจะปะทุอีกคราเมื่อถึงวันจักรพรรดิมนุษย์บูชาบรรพชน”

ในคืนมืดนั้น แสงอสนีบาตฟาดฟัน เสียงคำรามดังกึกก้อง ปะทุไปทุกสารทิศ พลางสั่นสะเทือนหมู่เมฆดำทะมึน

ผืนฟ้าแปรผัน

หมู่เมฆสั่นสะเทือน หยาดฝนโปรยปรายลงสู่โลกมนุษย์

ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย

สวี่ชิงผลักประตูจวนวิญญาณ ขณะที่กำลังเดินเข้าไป ร่างหนึ่งก็พุ่งตัวเ้ชจ้ามาจากสายฝนไกลๆ

“ศิษย์น้องเล็ก เกิดอะไรขึ้น เมื่อึรู่ข้ากำลังติดตามคนผู้หนึ่งที่ดูเหมือนอาจารย์ เกือบจะออกจากเมืองไปแล้ว จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงความผันผวนจากเถาวัลย์เทพศักดิ์สิทธิ์”

การปรากฎตัวของเอ้อร์หนิวทำหน้ารอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าอันขุ่นหมองของสวี่ชิงอีกครั้ง

เมื่อได้เห็นความซับซ้อนของโลกและชั่วร้ายที่เกิดขึ้นอย่างไร้ที่มาที่ไป ความเรียบง่ายจริงใจของเอ้อร์หนิวยิ่งล้ำค่ากว่าเคย

แม้ว่าความเรียบง่ายจริงใจนั้นจะมีไว้สำหรับคนเพียงไม่กี่คนก็ตาม

แต่โชคดีที่สวี่ชิงเป็นหนึ่งในนั้น

รอยยิ้มของสวี่ชิงจึงเปี่ยมสุขยิ่ง

“เรื่องเล็กน้อยไม่สำคัญหรอก”

สวี่ชิงกล่าว

เอ้อร์หนิวรู้สึกแปลกใจ มองไปสวี่ชิงแล้วก็หัวเราะขึ้นมา

“เช่นนั้นข้าก็สบายใจ ว่าแต่อาชิงน้อย แต่ก่อนข้าเป็นคนพาเจ้าไปทำการใหญ่ ดังนั้นหากต่อไปเจ้าคิดจะทำการใหญ่ใดๆ อย่าลืมเรียกหาศิษย์พี่ใหญ่ด้วยล่ะ ไม่อย่างนั้นศิษย์พี่ใหญ่จะโกรธจริงๆ ด้วย!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน