ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 557

เขาดึงสายตากลับมา

“แน่นอนว่าเห็นแล้ว ในวันประกาศผลการแข่งขัน อีกด้านหนึ่งเป็นข่าวที่คุณชนะเลิศ อีกด้านหนึ่งเป็นข่าวที่คุณถูกกักขังตัว เป็นละครที่น่าดูมาก”

เซิ่งอันหรานเผลอยิ้มออกมา

“ถ้าหากของแลกเปลี่ยนของการชนะเลิศใหญ่ขนาดนี้ ฉันก็ถอยจะให้คุณ”

พูดพลางเธอก็ลุกขึ้นยืน พยักหน้าไปทางผู้คุม

“พวกเรากลับเถอะ ตอนบ่ายยังมีเรียน”

ผู้คุมรีบสวมหมวกในมือของเขา ลุกขึ้นพยักหน้า

“ได้”

ทั้งสองคนเดินตามกันออกไป ร่างกายของเซิ่งอันหรานเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว กลิ่นหอมจางๆจากปลายผมของเธอโชยเข้ารูจมูกของเขา

มองแผ่นหลังเธอค่อยๆเดินจากไปไกล ความรู้สึกในก้นบึ้งหัวใจที่ไม่สบายใจของกัวเชาก็ค่อยๆคลี่คลายลง ในขณะที่ดึงสายตากลับก็เดินไปทางห้องทำงาน

เพิ่งจะออกจากตึกผู้ป่วยฉุกเฉิน ผู้คุมก็คว้าแขนของเซิ่งอันหรานไว้ ใบหน้าวัยรุ่นเปิดเผยความปลิ้นปล้อน

“ทำไมเหรอ?”

ถึงแม้ว่าเดารายละเอียดไม่ได้ แต่ก็มองออกว่าเธอคิดอะไร เซิ่งอันหรานอดทนมองเธอ มองเธอชี้ไปทางประตูห้องตรวจโรค

“ฉันอยากจะไปรับยา พวกเรากลับช้าหน่อยได้ไหม?”

เซิ่งอันหรานพูดชั่งเชิงเธอ

“เธอไม่กลัวฉันฉวยโอกาสหนีเหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นกลับส่ายหน้าอย่างมั่นใจ

“ฉันอยู่ในห้องประชุมทนายมาสักพักแล้ว ทนายของคุณต้องการยื่นประกันตัวให้คุณแต่คุณไม่ต้องการ ตัวเองจะหนีไปทำไมล่ะ——”

พูดพลางก็ไม่ปรึกษากันอีก จับมือเธอเดินไปที่อาคารผู้ป่วย

เซิ่งอันหรานไม่รู้ว่าเขาจะไปรับยาอะไร แต่น่าจะเป็นยาปกติ ดังนั้นก็ไปให้หมอสั่งยาให้

คนที่มารับยาที่โรงพยาบาลไม่เยอะ มีสามหรือห้าคนเข้าแถวอยู่ คุณลุงกับคุณป้าที่รู้จักกันกำลังคุยกันเรื่องอะไรกันอยู่ ด้านหลังมีทีวีห้อยอยู่ กำลังโฆษณาเครื่องสำอาง

“ข่าวไม่มีแล้วเหรอ?”

ที่นั่งด้านข้าง คุณลุงนั่งอยู่ด้านข้างเงยหน้าขึ้นและหรี่ตา จ้องมองจอทีวีอย่างมีความหวัง คุณป้าที่นั่งฟังอยู่ด้านข้างก็เข้ามาพูดหนึ่งประโยค

“ยังมี ตอนนี้คือโฆษณา——”

“ให้พวกเรารอ——”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พูดจาอีก เซิ่งอันหรานมองไปทางเสียง ก็มองเห็นทั้งสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยกัน เงยหน้าหรี่ตาจริงจังมาก เห็นแล้วอบอุ่นมาก

รอจนผู้คุมรับยาแล้ว โฆษณาที่อยู่ด้านหลังก็จบลงแล้ว เพลงประกาศข่าวดังก้องอยู่ข้างหู มาพร้อมคำพูดร่าเริงของผู้คุมที่อยู่ข้างๆ“ไปเถอะ”เข้ามาในหูของเซิ่งอันหราน

เดิมทีเสียงฝีเท้าที่มุ่งหน้าไปทางประตูก็หยุดลงกะทันหัน เสียงข่าวที่ออกอากาศทางทีวียังคงดังก้องอยู่ในหู

เดิมทีจิตใจที่สงบชั่วพริบตาเดียวก็เดือดพล่านขึ้นมา อารมณ์ยุ่งเหยิงทำให้เธอเดินต่อไปไม่ได้นาน

“มีอะไรเหรอ?”