ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 558

เธอเดินเข้ามา อวี้หนานเฉิงยื่นมาหาเธอจากที่ไกลๆ ทั้งสองคนฝ่ามือจับเข้าด้วยกัน วินาทีนี้ทุกอารมณ์ที่ถูกกดดันในใจมานานได้แปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นแผ่วเบากลางฝ่ามือ

โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนโดยไม่รู้ตัว พลังของแขนอดไม่ได้ที่จะเพิ่มขึ้น เขาควบคุมความรู้สึกถึงการมีอยู่นั้นไม่ได้ หลังจากสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดนี้ หัวใจที่ลอยขึ้นลงมานานค่อยๆสงบลงแล้ว

“อันหราน กลับบ้านแล้ว”

เสียงของเขาดังอยู่บนศีรษะ น้ำเสียงหนักแน่น เธอนำศีรษะฝังเข้าไปในทรวงอกของเขา นานมากจึงตอบรับ“อืม”

เสียงไอแห้งดังขึ้น“ประธานอวี้ ที่นี่รถไม่สามารถจอดได้นาน”

เสียงไม่รู้กาลเทศะของโจวหลานดังขึ้นมาจากที่นั่งคนขับรถ ทั้งสองคนได้ยินก็แยกออกจากกันและยิ้มให้กัน อวี้หนานเฉิงหันหน้ากลับไปมอง บนใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก

“นายไม่สามารถขับวนกลับมา?”

ขับวน?

ไม่รอให้สมองตอบสนองกลับมา โจวหลานก็ได้สตาร์ทเครื่องยนต์แล้ว แทบรอไม่ไหวที่จะหนีจากที่นี่ แต่เพิ่งจะเหยียบคันเร่ง อวี้หนานเฉิงสีหน้ามืดครึ้มหยุดเขาไว้

“คนมาแล้วนายยังจะขับรถวนอะไร?”

เสียงเครื่องยนต์ดับลงทันที โจวหลานหันหน้าไปทางด้วยความกลัดกลุ้ม

“งั้นไม่ต้องขับวนแล้ว?”

เซิ่งอันหรานเผลอยิ้มออกมา รีบเปิดประตูเข้าไปในรถ ขึ้นแล้วจึงนึกขึ้นมาได้ หันไปถามอวี้หนานเฉิง

“ทำไมมีแค่คุณ？”

เวลาที่อยู่สถานที่ควบคุมผู้ต้องสงสัย เพียงแค่เฉียวเซินมาเยี่ยมเธอ ยังเอ่ยถึงถานซูจิ้งกับเกาจ้าน ถานซูจิ้งจนกระทั่งวางแผนให้เฉียวเซินช่วยหลอกล่อ เฉียวเซินไม่ง่ายที่จะหลุดพ้นได้

แทบจะรอไม่ไหวที่จะพบเธอ วันนี้ไม่ง่ายที่จะออกมา คาดไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะไม่มา หลีกเลี่ยงให้เซิ่งอันหรานสงสัยคำพูดของเฉียวเซินก่อนหน้านี้

อวี้หนานเฉิงจับมือของเซิ่งอันหราน ความอบอุ่นในมือห่อหุ้มหลังมือที่เย็นของเธอ นำเข้าไปในเสื้อคลุมของเขา ได้ฟังก็เหมือนไม่สนใจ พูดตอบเสียงเรียบเฉย

“ฉันบอกพวกเขาว่าเธอออกมาพรุ่งนี้”

อวี้หนานเฉิงตอบอย่างจริงจัง เซิ่งอันหรานมองตาปริบๆ ตอบสนองกลับมาก็มีเหงื่อเขาออกเต็มฝ่ามือ

“งั้นพรุ่งนี้คุณคิดว่าถานซูจิ้งจะสู้กับคุณสุดชีวิตแค่ไหน?”

“พรุ่งนี้เจอก็เหมือนกัน”

สายตาของเขามองไปข้างหน้า เวลาที่พูดอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น นึกถึงช่วงนี้ถานซูจิ้งมาเคาะประตูห้องทำงานเขาเกือบทุกวัน ทุกครั้งก็ด่าเขาอย่างไม่อ้อมค้อม เขารู้สึกว่าขมับกระโดดขึ้นมา

ถ้าหากวันนี้ให้ถานซูจิ้งกับเขาอยู่ด้วยกัน ไม่รู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาความจริงคือขี้เกียจจะเจอหล่อน

เซิ่งอันหรานแทบจะดูออกถึงความคิดของอวี้หนานเฉิง นำศีรษะพิงไหล่เขา สายตามีรอยยิ้ม

“หลายวันนี้ถานซูจิ้งมาก่อกวนคุณเหรอ?”

“อืม”

เขาน้ำเสียงสงบ ในใจกลับนึกถึงกู้เจ๋อ

“กู้เจ๋อก็กลับมาแล้ว”

“หา?”

เซิ่งอันหรานหลับตาลง เปลือกตาค่อยๆหนักอึ้ง หลังจากที่ได้ยินก็ตอบหนึ่งคำ นานมากจึงพูดเสริมประโยคอย่างสะลึมสะลือ

“งั้นอีกสองวันรอกู้อันกลับมา พวกเรากินข้าวด้วยกัน”

กู้อัน

ได้ยินชื่อนี้ อารมณ์ที่อธิบายไม่ได้แวบเข้ามาในหัวใจของอวี้หนานเฉิง เขาจูบเบาๆที่หน้าผากเธอ ในขณะที่พูดตอบรับ“ได้”

เสียงเขานุ่มนวล มือข้างหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋ากลับบีบแน่นขึ้นมา จนกระทั่งความอบอุ่นในฝ่ามือส่งผ่านไปหมดสิ้น มือที่เย็นของเซิ่งอันหรานจึงค่อยๆกลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม

รถขับมาถึงบ้านเก่าตระกูลอวี้ เซิ่งอันหรานลงจากรถ คนรับใช้ในบ้านยืนเรียงแถวสองแถวพร้อมเพรียงกัน พ่อบ้านยืนด้านหน้าสุด วินาทีที่เซิ่งอันหรานเปิดประตูเข้ามา ดวงตาที่มั่นคงก็ค่อยเปียกชื้น

เขาเช็ดหางตา ชี้ไปทางกระถางไฟ ในปากพูดตลอดเวลา

“คุณหญิงเดินข้ามกระถางไฟ ความโชคร้ายก่อนหน้านี้จะได้ผ่านพ้นไปแล้ว”

อวี้หนานเฉิงจ้องไปที่เปลวไฟในกระถางไฟ สีหน้าไม่พอใจ