ภูพาจุติราชามังกร นิยาย บท 4

“ฝันไปเถอะย่ะ ต่อให้ฉันต้องไปชอบหมาตัวไหนก็คงไม่ชอบนายหรอก!”

หลินหว่านหรูพูดด้วยความโมโห ชายหนุ่มที่ทั้งหล่อ รวย มีความสามารถมากกว่านายยังมีอีกตั้งเท่าไร ฉันยังไม่ถูกใจเลย แล้วจะให้ถูกใจนายเนี่ยนะ?

“หว่านหรู!”

ในตอนนั้นเอง ผู้หญิงหน้าตาสละสวยที่สวมชุดสุดร้อนแรงคนหนึ่งเดินเข้ามา

กางเกงขาสั้นยาวถึงสะโพกกับเสื้อยืดรัดสะดือเผยให้เห็นเรียวขาและเอวเรียวบางของเธออย่างสมบูรณ์ อีกทั้งเนินขาวเนียนนั้นก็สะดุดตามาก

เธอเหลือบมองเย่เทียนหยู่ข้าง ๆ อย่างไม่ตั้งใจ

เขาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดา ๆ แต่รูปร่างหน้าตาดีใช้ได้ แต่อย่างว่า คนบ้านนอกจากภูเขาแบบเขาไม่ว่าเขาจะใส่ชุดอะไร ก็คงเหมือนกับคางคกใส่สูทอยู่ดี

เพ้อฝัน

“มาสักที”

หลินหว่านหรูกล่าวทักทาย ก่อนจะพูดกับเย่เทียนหยู่ “นี่คือเพื่อนสนิทของฉัน ซูถิง”

เย่เทียนหยู่ยื่นมือออกแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “สวัสดีครับ!”

แต่ซูถิงไม่ชายตามองเขาเลยด้วยซ้ำ เธอจับมือของหลินว่านหรูแล้วพูดว่า “เราไปกันเถอะ นายน้อยหลิวและคนอื่น ๆ กำลังรอเราอยู่”

หลินหว่านหรูพยักหน้า จากนั้นก็หันมาเรียกเขา “คุณก็มาด้วยกันสิ!”

ซูถิงปรากฏตัวแค่เพียงเพื่อจัดการกับเขา ทำให้เขาลำบากจนถอยหนี ให้เขาไม่กล้าสู้หน้าเธอ

ทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถของหลินหว่านหรูและมาถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว

สถานที่แห่งนี้คือสโมสรฟันดาบที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสุดหรูหรา เหล่าบรรดาคนรวยและพวกผู้อำนาจหลายคนชอบมาที่นี่เพื่อเล่นกันที่นี่

เมื่อเข้ามาด้านใน คนหนุ่มสาวหลายคนทักทายกัน: “สาวสวยทั้งสอง ในที่สุดพวกคุณก็มาถึงสักที นายน้อยหลิวขึ้นเวทีแข่งขันแล้วนะ”

สำหรับเย่เทียนหยู่ที่อยู่ข้าง ๆ พวกเขา พวกเขาไม่แม้แต่จะชายตามอง

เย่เทียนหยู่ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใดซ้ำยังรู้สึกสบายใจเสียด้วยซ้ำ

เขาเห็นหลิวเจี๋ยเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและเป็นอิสระบนเวทีประลอง เมื่อเขาฟันดาบเขาก็ยิ่งดูสง่างามมากขึ้นไปอีก ทุกการกระบวนท่าของเขาทำให้สาว ๆ หลายคนพากันตื่นเต้น

“หล่อมาก ดาบเมื่อกี้สวยมากเลยนะคะ” ซูถิงชื่นชม

“ไม่สนใจด้านนี้น่ะ” เย่เทียนหยู่ส่ายหัว

“ไม่สนใจอะไร ปอดแหกก็ปอดแหกสิวะ”

“ก็นั่นน่ะสิ ก็แค่กลัวขายหน้าเท่านั้นล่ะ”

“ช่างเถอะ ผมคิดไม่รอบคอบเอง ถึงยังไงฝันดาบก็เป็นกิจกรรมของคนชั้นสูง คนบ้านนอกที่โตมาบนผู้เขาแบบเขา เกรงว่าคงจะไม่ไหวหรอก ถ้าขึ้นมาคงจะขายหน้าคนอื่นแย่ใช่ไหมล่ะ?” หลิวเจี๋ยพูดด้วยท่าทีเข้าอกเข้าใจ

เย่เทียนหยู่หัวเราะเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ก็แค่ไม่สนเรื่องไร้ไม่เป็นเรื่องพวกนี้”

“แกพูดว่าอะไรนะ บ้านนอกแบบแกกล้าดูถูกการฝันดาบเหรอ?”

“ปอดแหกก็บอกว่าปอดแหกสิวะ ดันมาดูถูกกีฬาที่สูงส่งแบบนี้ นิสัยของแกเนี่ยนะ จุ๊ ๆ”

หลิวเจี๋ยตะคอกอย่างเย็นชา: “ตอนแรกแกไม่แข่งก็ไม่เป็นไร แต่กลับมาพูดจาว่าร้ายกีฬาอันสูงส่งแบบนี้ งั้นฉันก็จะใช้มันสั่งสอนบทเรียนให้แกเอง ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็ จงลุกขึ้นมาสู้กับฉันซะ”

“ก็ได้ ในเมื่อยืนกรานอยากเสียหน้า งั้นผมจะให้โอกาสคุณเอง”

เย่เทียนหยู่ส่ายหน้าพร้อมกับเดินตรงไปที่เวที