พยัคฆราช นิยาย บท 2

"พิจารณาตัวเอง..หมายความว่ายังไงคะ" หญิงสาวถามกลับทันควันแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด

"การพิจารณาตัวเองมีตั้งหลายวิธี อย่างเช่น..ลาออก"

"ฉันไม่ออก"

"เธออย่าคิดว่าแผนของเธอจะสำเร็จ"

"เราก็มาลองดูกันสิคะ ระหว่างลูกที่ไม่ได้เรื่องแบบ... กับฉัน" หญิงสาวพูดละไว้ในฐานที่เข้าใจ

"เธอมันก็แค่กาฝาก"

"นั่นมันแค่ในสายตาของคุณ แต่สำหรับสายตาของแม่คุณแล้ว ฉันเป็นลูกรัก ..เอายังไงดีน้าาาขอให้พวกท่านโอนมรดกให้เลยดีไหม ยิ่งตอนนี้คุณไม่อยู่บ้านหลังนั้น..ทางสะดวกด้วยสิ" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินมาที่ประตู

"สักวันหางเธอคงจะโผล่..ยัยแสนน่ารังเกียจ" ชายหนุ่มได้แต่สะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ ถ้าเธอคนนี้เป็นผู้ชาย..เขาคงไม่ปล่อยให้เย้ยหยันได้ถึงเพียงนี้

ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดเธอได้ยินทั้งหมด แต่จะให้หันกลับไปต่อกรอีกครั้งคงไม่..แค่นี้ขาก็สั่นแทบจะก้าวเดินออกมาจากห้องนั้นไม่ได้แล้ว

"หวังว่าคงได้ผลนะ" หญิงสาวโล่งใจที่เอาชีวิตรอดออกจากห้องเขามาได้

"คุณแสนสวยคะ" ในขณะที่กำลังจะกลับห้องทำงานก็ได้มีคนเรียกไว้

"คะ"

เวลาใครต้องการความช่วยเหลือ หรือเข้าหน้าท่านรองไม่ได้ ก็มักจะมาหวังพึ่งเธอ

ท่านรองคนนั้นก็คือพยัคฆราช ซึ่งตอนนี้พ่อของเขายังไม่ได้ยกอำนาจทั้งหมดให้ เพราะลูกชายดื้อรั้น กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามามีอิทธิพลกับลูกชายมากเกินไป

ส่วนสิงหราชช่วงนี้ต้องได้ประจำการอยู่ที่ต่างประเทศ บริษัทที่ร่วมหุ้นกับโรมัน ตอนนี้เริ่มขยายกิจการกว้างขวางมากขึ้นก็เลยต้องได้ไปดูงานเอง