พยัคฆราช นิยาย บท 9

ในขณะที่เธอกำลังขับรถมาทำงาน อีกมือก็คอยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ตัวเอง และเธอก็ทำแบบนี้มาโดยตลอดเพราะไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งแรกที่ถูกเขากลั่นแกล้ง

ตอนที่เรียนอยู่ก็ถูกแกล้งประจำ เพราะตอนที่ยายเสีย แม่ของเขาก็พาเธอไปฝากเรียนไว้โรงเรียนเดียวกัน ..แถมยังเรียนห้องเดียวกันอีกด้วยเพราะทั้งสองอายุรุ่นราวคราวเดียว

มีอยู่ครั้งหนึ่งเคยมีเพื่อนในห้องแอบเอากระดาษมาแปะไว้ด้านหลัง เธอเดินผ่านไปทางไหนก็มีแต่คนหัวเราะ จนสงสัยว่าพวกเขาหัวเราะอะไรกัน

"เชิญเตะฟรีงั้นเหรอ" พอเธอรู้เหตุผลว่าทุกคนหัวเราะเรื่องอะไร แสนสวยก็หัวเราะขึ้นบ้าง แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้นกลับมีน้ำตาไหลปนลงมาด้วย

ทันใดนั้นหญิงสาวก็รู้สึกใจฮึดขึ้นมา ทำไมเธอต้องถูกเขาแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวด้วย ในเมื่อเป็นคนเหมือนกัน

"อะไรของเธอ" พยัคฆราชถามแบบสงสัย เพราะตอนนี้เธอได้เอากระดาษแผ่นนั้นมาแปะไว้ที่หน้าอกของเขา

"ก็ตามที่เห็นไง..เชิญเตะฟรี" ว่าแล้วเท้าเรียวก็ยกขึ้นกระโดดถีบให้สูงที่สุดเท่าที่จะสูงได้ จนคนตัวโตแบบพยัคฆราชล้มหงายหลังลง เพราะเขายังไม่ได้ตั้งตัว

"ฮ่า! ฮ่าา!! ฮ้าา!!!" เสียงเพื่อนในห้องหัวเราะขึ้นแทบจะพร้อมกัน

และมันก็ทำให้พยัคฆราชโมโหมากยิ่งขึ้น จากวันนั้นถ้าใครคุยกับผู้หญิงคนนี้ เขาก็จะหมายหัวคนนั้นเหมือนกัน เธอจบมัธยมศีกษาปีที่ 6 ออกมาแบบไม่มีเพื่อนเลย เพราะไม่มีใครกล้าคุยด้วย

[ บริษัท ]

หญิงสาวขับรถมาถึงบริษัทก็สายมากแล้ว เพราะเธอมัวแต่คิดเรื่องในอดีต

ลงรถได้เธอก็ตรงเข้ามาในที่ทำงาน

"เอกสารอะไรคะ" พอเข้ามาในแผนกก็เห็นเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างกำลังเตรียมเอกสารกันให้วุ่น

"เอกสารที่ส่งออกไม่ทันค่ะ"

"เขายังไม่ส่งของออกไปอีกเหรอคะ"