ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 1000

ผู้อำนวยการพานถามด้วยความเสียใจและเสียดาย “เธอจะลาออกจริงๆเหรอ”

มู่ซย่าพยักหน้า “ท่านลืมไปแล้วเหรอคะ ว่าหนูได้จบจากมหาวิทยาลัยอังกฤษแล้ว ไม่จำเป็นต้องต้องเรียนซ้ำอีก”

ผู้อำนวยการพานรู้ดีแก่ใจ แต่ก็เสียดาย

นักศึกษาที่อัจฉริยะขนาดนี้หากจบจากมหาวิทยาลัยนี้ ก็จะทำให้มหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงบ้าง

มู่ซย่าเดาใจของผู้อำนวยการถูก จึงพูดยิ้มๆว่า “ท่านวางใจเถอะค่ะ ต่อจากนี้ไปหนูก็ยังเป็นศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยจิงตูนี้”

ผู้อำนวยการพานเมื่อได้ฟังแล้ว ก็สบายใจขึ้นมาก

“โอเค งั้นพรุ่งนี้ ผอ.จะรอหนูมาทำเรื่องลาออกนะ”

มู่ซย่าพยักหน้า มองไปที่กู้หว่านหว่านถามว่า “พรุ่งนี้ฉันจะลาออกแล้ว สิบห้าล้านที่เธอติดฉันเมื่อไหร่จะคืน”

กู้หว่านหว่านยังงงกับพฤติกรรมของมู่ซย่า พอเงยหน้าขึ้นก็ได้ยินมู่ซย่าทวงหนี้

รู้สึกอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี

เธอยังต้องทนกับแก้มสองข้างที่เจ็บปวด พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “ฉันไม่ได้บอกให้เธอจ่ายให้ฉันซักหน่อย”

“อ้าว” มู่ซย่าเลิกคิ้วถามว่า “พูดอย่างนี้หมายความว่าเธออยากจะเบี้ยวหนี้เหรอ”

กู้หว่านหว่านเวลานี้อยากจะเบี้ยวจริงๆ ไม่ใช่เสียดายเงิน แต่อยากทำให้มู่ซย่าเจ็บใจเล่น

มู่ซย่ามีเงิน อาจเป็นเงินที่ได้จากซือถูก่อนติดคุก แต่ไม่น่าจะเยอะ ขนาดนั้น เมื่อกี้จ่ายไปสิบห้าล้านสองครั้ง ตอนนี้คงเหลือเงินไม่มาก

แต่แล้วเมื่อกู้หว่านหว่านตั้งใจจะเอารูปปั้นให้มู่ซย่านั้น คนรอบข้างมีคนพูดประชดประชันขึ้น

“กู้หว่านหว่านนี่หน้าด้านจังเลยนะ ตัวเองไม่มีตังค์แล้วยังอยากจะเบี้ยวหนี้อีก

“เมื่อกี้ตอนประมูลยังทำตัวเป็นคนรวย จะไปแย่งประมูลรูปปั้นกับมู่ซย่า หน้าไม่อายจริงๆ”

“ตัวเธอแม้จะพรมน้ำหอมมา แต่ก็ไม่สามารถบดบังความต่ำช้าของเธอได้”