ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 1089

เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าของมู่ซย่าก็ดังขึ้นมา เป็นสายจากเยี่ยซือเจวี๋ยนั่นเอง

“ขอโทษทีนะคะ......” มู่ซย่าหันไปพูดกับรองอธิการบดีเซเรน่า “ขอไปรับสายสักเดี๋ยวนะคะ”

รองอธิการบดียิ้มแย้มอย่างเอ็นดู เธอโบกมือแล้วพูดว่า "ฉันจะไม่รบกวนแล้วละ เธอไม่ได้เดินชมมหาวิทยาลัยนานแล้ว ไปเดินชมหน่อยเถอะนะ ฉันจะไปเตรียมการตอบคำถามการจบการศึกษาสำหรับมะรืนนี้ก่อน”

“ได้ค่ะ ทำธุระก่อนเลยค่ะ” มู่ซย่ามองรองอธิการบดีเซเรน่าเดินไปแล้วค่อยกดรับสาย

“ฮัลโหล ที่รัก......” เสียงของเธอผ่อนคลายและนุ่มนวล ทำให้เยี่ยซือเจวี๋ยที่อยู่ปลายสายถึงกับอยากจะบินข้ามมหาสมุทรจากฮู่เฉิงมาที่ลอสแอนเจลิสทันที

“เธอกำลังเล่นกับไฟอยู่นะ” เยี่ยซือเจวี๋ยกลืนน้ำลาย เสียงของแหบแห้ง

มู่ซย่าหัวเราะเบาๆ “ก็คุณอยากให้ฉันเรียกแบบนี้เองไม่ใช่เหรอคะ? งั้นต่อไปฉันไม่เรียกแล้ว”

“อย่า” เยี่ยซือเจวี๋ยรีบห้าม “ฉันชอบที่เธอเรียกฉันแบบนี้”

มู่ซย่ายิ้มอ่อนๆ เธอพูดว่า “เยี่ยซือเจวี๋ย ถ้าฉันกลายเป็นคนหัวโล้นขึ้นมา คุณจะยังชอบฉันไหม?”

เยี่ยซือเจวี๋ยที่อยู่อีกด้านสะอึก จากนั้นเสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้นในสองวิว่า “ต่อให้หัวโล้นก็เป็นที่รักของฉันนี่”

“จิ๊......” มู่ซย่าเบ้ปาก ใครจะเชื่อกัน!

แต่เยี่ยซือเจวี๋ยกลับเดาออกว่าทำไมเธอถึงถามแบบนี้ เขาถามขึ้นว่า “พวกนักวิจัยห้องปฏิบัติการอยากดึงตัวเธอไปงั้นเหรอ?”

มู่ซย่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณรู้ได้ยังไง?”

“เพราะพวกเขาก็อยากดึงฉันไปเหมือนกัน......”

ทันใดนั้นมู่ซย่าก็นึกได้ว่าเยี่ยซือเจวี๋ยเองก็เป็นสี่ในหนึ่งคนที่สอบได้คะแนนเต็ม จึงได้เข้าใจทันที

เธอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ที่จริงฉันรู้สึกสนใจอยู่หน่อยนะ พอเข้าร่วมในห้องปฏิบัติการแล้ว ก็เท่ากับได้มีส่วนร่วมในการวิจัยต่างๆ เกี่ยวกับความลับระดับสูงของนานาชาติเลย บางทีฉันอาจจะได้ข้อมูลของประเทศเทอรีเวียจากงานนี้ก็ได้”

พอได้ยินว่าประเทศเทอรีเวียแล้วน้ำเสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยก็เข้มงวดขึ้นมาทันที “เธอรู้อะไรมาแล้วงั้นเหรอ?”

“อืม” มู่ซย่าพยักหน้า พอนึกได้ว่าปลายสายคงมองไม่เห็นในเร็วๆนี้แล้วก็ได้พูดขึ้นว่า “รองอธิการบดีเซเรน่าบอกฉันว่า ผู้ชายในรูปภาพที่มีความเป็นไปได้สูงว่าอาจเป็นพ่อแท้ๆของฉันคนนั้น เคยเรียนและเป็นบัณฑิตของมหาวิทยาลัยอังกฤษ”

“จากนั้นทางมหาวิทยาลัยก็ได้ยกเว้นและอนุญาตให้เขาเป็นอาจารย์หนึ่งปี เขามาแลกเปลี่ยนประสบการณ์การเรียนรู้ที่มหาวิทยาลัยจิงตูตอนที่เป็นอาจารย์ ถึงได้รู้จักกับแม่ของฉัน”

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”

“หลังจากนั้นเขาก็หายสาบสูญไปเลย”

เยี่ยซือเจวี๋ยตอบอืม เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับคำตอบนี้นัก เขานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “เพราะงั้นเธอเลยสงสัยว่าเขาเป็นคนประเทศเทอรีเวียสินะ เพราะมีเพียงคนประเทศเทอรีเวียที่ต้องปิดบังตัวตนเพื่อใช้ชีวิต และสามารถหายไปจากโลกภายนอกได้ง่ายๆ”

“ใช่” มู่ซย่ากัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “รองอธิการบดีเซเรน่าบอกว่าอธิการบดีเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเขา คงจะรู้เรื่องอะไรบ้าง แต่ตอนนี้อธิการบดีกำลังพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่พบใครทั้งนั้น ฉันก็เลยต้องรอที่มหาวิทยาลัย”

“งั้นเดี๋ยวถ้าฉันจัดการธุระทางนี้เสร็จแล้วจะรอด้วยละกัน”

มู่ซย่าไม่ได้ปฏิเสธ เธอถามขึ้นว่า “คุณเพิ่งถึงฮู่เฉิงเหรอ?”

“อืม เพิ่งลงจากเครื่องน่ะ ตอนนี้กำลังนั่งรถไปที่สาขาย่อย”