ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 1093

มู่ซย่ายิ้มประชดแล้วพยักหน้าถามขึ้นว่า “อืม งั้นไหนลองว่ามาสิว่าทำไมถึงตบเธอ”

“เพราะว่า......” กู้หว่านหว่านสะอึกไป เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “เหตุผลน่ะไม่สำคัญหรอก ประเด็นคือใครลงมือก่อนต่างหาก! ถ้าเรื่องวุ่นวายไปถึงทางมหาวิทยาลัยอังกฤษ อย่าหวังว่าเหอเถียนจะได้อยู่อย่างสงบเลย!”

มู่ซย่ากลับได้ยินเพียงแค่เหตุผลไม่สำคัญ “เธอบอกว่าเหตุผลการลงมือไม่สำคัญสินะ?”

กู้หว่านหว่านไม่เข้าใจว่ามู่ซย่าถามแบบนี้ทำไม แต่เธอพยักหน้า “แน่นอนว่าไม่สำคัญ!”

ใครลงมือก่อนก็เป็นความผิดของคนนั้น ทันใดนั้นมู่ซย่าก็ยกมือขึ้นแล้วตบอีกครั้ง

“กรี๊ด” กู้หว่านหว่านหันหน้าขวับไปจนสุด เธอใช้มือปิดใบหน้าไว้แล้วจ้องมู่ซย่าอย่างเดือดดาล “กล้าตบฉันเหรอ? มีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน!”

“ตบแล้วยังไงล่ะ? เธอเป็นคนพูดเองนี่ว่าเหตุผลไม่สำคัญไม่ใช่เหรอ?”

“เธอ” กู้หว่านหว่านเถียงมู่ซย่าไม่สำเร็จ เธอยกมือขึ้นมาจะลงมือทันที

แต่มือยังไม่ทันตบลงไปก็ถูกมู่ซย่าจับข้อมือไว้แน่น เธอยกมืออีกข้างขึ้นมาทันที แต่มู่ซย่าก็ดึงมือขวาของเธอ กู้หว่านหว่านรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง มือข้างที่ถูกมู่ซย่าดึงไว้หมดแรงไปทันที

“กรี๊ด!!!” กู้หว่านหว่านเจ็บจนกรี๊ดออกมาเสียงดัง เธอขดตัวอยู่กับพื้นไม่สามารถตอบโต้มู่ซย่าได้ เธอรู้สึกว่าข้อมือของตนเองห้อยลงมาเหมือนใบไม้ที่ร่วงหล่น ข้อมือของเธอหลุด!

มู่ซย่าเหลือบมองไปยังกู้หว่านหว่านอย่างไร้เยื่อใย จากนั้นก็หันไปมองเหอเถียน

“เหอเถียน มันตบเธอยังไงก็ตบแบบนั้นคืนไปซะ วางใจเถอะ ตอนนี้มันไม่มีแรงหรอก”

“ฉัน......” เหอเถียนยืนลังเลอยู่กับที่ ด้วยการทะเลาะกันเมื่อกี้นี้ทำให้ตอนนี้มีคนเข้ามาล้อมแล้วชี้นิ้วนินทาพวกเธออยู่

เหอเถียนรู้กังวลมาก เธอรู้ว่าจะทำให้มู่ซย่าต้องเดือดร้อนจึงได้รีบพูดโน้มน้าวว่า “ซานซาน ช่างเถอะ......”