ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 142

“ดูเหมือนว่า... เราจะต้องตายที่นี่จริงๆ” เยี่ยซือเจวี๋ยยิ้มอย่างขมขื่น

แต่ในแววตาของเขาไม่ได้มีความกลัวตายเลยสักนิด

คำว่ากลัวไม่เคยมีอยู่ในพจนานุกรมองเขา ไม่แม้แต่ความตาย

เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ความรู้สึกที่จะได้ตายกับมู่ซย่าก็ดูไม่เลวเลย

“ไม่หรอก!” มู่ชย่าส่ายหัวอย่างแน่วแน่แล้วพูดว่า “ฉันยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะ ฉันจะต้องไม่ตายที่นี่!”

เยี่ยซือเจวี๋ยสตั้นและอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เขาคิดว่ามันดีที่จะตายไปกับมู่ซย่าแต่มู่ซย่าไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย และจริงๆ... ก็อยากจะด่าคน แต่ไม่รู้จะด่าใคร

เธอไอแล้วถามว่า “แล้วเราจะทำยังไงต่อล่ะ ฉันลองเปิดประตูนั้นแล้ว แต่เราไม่สามารถพังมันออกไปได้ แต่ถ้ารอให้คนข้างนอกมาช่วยเรา… ทุกคนน่าจะสำลักควันตายกันที่นี่”

มู่ซย่าจ้องไปที่โปรแกรมที่ไม่สามารถลบออกได้และพูดหลังจากเงียบไปแปบหนึ่งว่า "นายหลบไป ฉันจะลองดู"

“เธอ?” เยี่ยซือเจวี๋ยจำได้ว่ามู่ซย่าบอกว่าเธอรู้โปรแกรมเพียงเล็กน้อยแต่มันแค่นิดเดียว เธอจะสามารถทำสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้หรือ

แม้ว่าเยี่ยซือเจวี๋ยจะสงสัย แต่ก็รีบสละที่นั่งให้มู่ซย่า

อันที่จริงเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าควรจะเชื่อใจมู่ซย่าหรือไม่ ร่างกายของเขากลับตรงกันข้ามดึงมูชาไปอยู่ในตำแหน่งที่เขาอยู่ขณะนี้ ซึ่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ที่ควบคุมประตูอัจฉริยะ

มู่ซย่าไม่ได้รีบ เธอลากเก้าอี้มานั่ง

เธอไม่ได้จัดการกับโปรแกรมทันที แต่ยังคงค้นหาผ่านคอมพิวเตอร์

เยี่ยซือเจวี๋ยเห็นแค่นิ้วของมู่ซย่าที่รัวคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วถึงขั้นที่ไม่จำเป็นต้องใช้เมาส์ด้วยซ้ำและความเร็วของมือก็ยังเร็วกว่าเขาด้วยซ้ำ