ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 196

มู่ซย่าตอบกลับด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ครั้งก่อนที่เจอคุณหนูหลัวฉิงฉันไม่มีความประทับใจอะไรเลย ครั้งนี้คุณใส่สร้อยคอเพชรใหญ่เท่าไข่นกพิราบมา...ก็ดูแตกต่างไปจริงๆ ครั้งหน้าฉันจำคุณได้แน่นอนค่ะ คุณหนูไข่นกพิราบ”

สีหน้าของหลัวฉิงหมองลงทันที

“หุบปาก! เธอกำลังพูดกับใคร? ฉันคือเป็นคนของตระกูลหลัวนะ!”

เพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ หลัวฉิงก็โกรธแทนหลัวชิง

“ที่แท้ก็เป็นสาวป่าเถื่อนที่มาจากชนบท ไม่มีการศึกษาเลยสักนิด!”

“ใช่! อีกเดี๋ยวก็ถึงการแข่งกันหมากรุกสากลแบบเวียนแล้ว ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกไป เธอก็รีบไสหัวกลับก่อนซะ!”

เมื่อหลัวฉิงฟังเหล่าเพื่อนสาวช่วยกันพูดดูหมิ่นใส่มู่ซย่า จิตใจของเธอก็สดใสขึ้นอีกครั้ง

เธอกำลังรอให้มู่ซย่าโดนไล่ออกไป!

เป็นคู่หูสาวของเยี่ยซือเจวี๋ยแล้วจะทำไม?

นี่เป็นประเพณีที่มีมาหลายปีของงานเลี้ยงชนชั้นสูง ถึงแม้ว่าจะเป็นคู่หูสาวของเยี่ยซือเจวี๋ย แต่ถ้าเดินหมากไม่ดี ยังไงก็ถูกไล่ออกไป

ถึงตอนนั้นเธอจะหัวเราะและมองความอัปยศของมู่ซย่า จนไม่มีหน้าอยู่ที่จิงตู!

เมื่อหลัวฉิงคิดมาถึงตรงนี้ ก็มีเสียงพูดที่หวังดีปรากฏขึ้น “ทุกคนหยุดพูดเถอะ เธอก็ไม่ได้อยากไปใช้ชีวิตที่ชนบทยาวนานขนาดนั้น อีกเดี๋ยวถ้าพวกคุณจับสลากได้เล่นกับเธอ ก็อย่าลืมให้อ่อนข้อให้เธอเยอะๆ หน่อย อย่าปล่อยให้เธอแพ้จนน่าสมเพชจนเกินไปล่ะ”

เหล่าสาวๆ ยิ้มและพูดว่า “ พวกเราก็อยากอ่อนข้อให้เธอ แต่ถ้าถึงเธอไม่รู้จักชื่อหมากเลยสักตัวและไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ที่ไหน ถึงพวกเราจะอยากอ่อนข้อให้ แต่ก็ไม่มีประโยนชน์อยู่ดี!”

มู่ซย่าแค่รู้สึกว่ามันน่าขำ

เกรงว่าเอาคนพวกนี้มารวมกันก็ยังเล่นหมากรุกชนะเธอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เธอเอื้อมมือไปรวบปอยผมทั้งสองข้างตรงจอน และกล่าวอย่างเย็นชา “ดูเหมือนพวกคุณจะเล่นหมากรุกเป็นกันทุกคน ถ้าอย่างนั้น...อีกสักครู่พวกเราเจอกันที่กระดาษหมากนะคะ”

เมื่อสิ้นเสียงพูด เยี่ยซือเจวี๋ยก็กลับมา

เมื่อเขาเห็นมู่ซย่าถูกรายล้อมไปด้วยคนกลุ่มหนึ่ง เขาจึงรีบเดินเข้าไปทันที

ร่างของเขาเข้าไปปกป้องที่ด้านหน้าของมู่ซย่าโดยไม่รู้ตัว และกวาดตามองคนกลุ่มนั้นด้วยสายตาที่เย็นเฉียบ

เธอส่ายหัวแล้วยิ้มตอบ “เปล่า พวกเธอไม่ได้รังแกฉัน ทุกคนกำลังพูดคุยเรื่องเล่นหมากรุกกับฉัน”

“อย่างนี้นี่เอง” เยี่ยซือเจวี๋ยผงกหัวและไม่มองพวกหลัวฉิงอีก เขาพูดกับมู่ซย่าว่า “ฉันมีเพื่อนสองสามคนอยากจะแนะนำให้เธอรู้จัก ไปกันเถอะ”

“โอเค” มู่ซย่าพยักหน้าแล้วเดินตามเยี่ยซือเจวี๋ยออกไป

เมื่อทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน พวกเพื่อสาวของหลัวฉิงก็ถกเถียงกันต่อ

“ก็แค่คนที่มาจากชนบท นึกไม่ถึงว่าคุณชายเยี่ยจะชอบเธอจริงๆ หรือว่าทุกอย่างเป็นเพราะความสวย ฉันนับถือจริงๆ เลย!”

“แต่จะว่าไปแล้ว ฉันก็ยังไม่เคยเห็นใครสวยกว่าเธอเลยนะ”

“เมื่อก่อนแม่ของเธอเป็นสาวงามแห่งชาติของจิงตูใช่ไหม? ดูเหมือนว่าเธอจะสืบทอดความสวยมาจากแม่ของเธอล่ะ”

“เฮ้อ ถ้าฉันสวยได้ครึ่งหนึ่งของเธอก็ดีสิ ตอนประกวดสาวงามเมื่อปีที่แล้ว ก็ยังแพ้ให้กับสวี่ซิงซิง...”

หลัวฉิงยิ่งฟังก็ยิ่งเจ็บใจ ในที่สุดเธอก็ตวาดเบาๆ เพราะหมดความอดทน “พอแล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว!”