ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 207

เห็นเพียงแค่จงหวนซูยื่นมือมาดึงตัวหลัวฉิง พลางเอ่ย “หนูคุกเข่าให้เธอซะ!”

หลัวฉิงนึกไม่ถึงว่าหลังจากที่จงหวนซูได้ฟังเหตุผลที่เธอบอกไปแล้ว ยังจะให้เธอคุกเข่าให้มู่ซย่าอีก

เธอหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ปฏิเสธคุกเข่าไปอย่างไม่ยินยอม

“หนูไม่คุกเข่า!” หนูคุกเข่าให้แค่พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ แต่หนูจะไม่มีวันคุกเข่าให้เธอเพียงเพราะรูปแบบการวางหมากที่น่าขันเป็นแน่!”

คุณยิงหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนกัน กล่าวอย่างไม่เห็นพ้องต้องกัน “อาจารย์ ผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องคุกเข่าหรอก......ถึงแม้พวกเขาจะตกลงกันก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม ทว่าเรื่องคุกเข่าอะไรแบบนี้ค่อนข้างจะเลยเถิดมากไปนิดนึง ผมคิดว่าเรื่องนี้จะผิดก็ผิดที่คุณมู่ ไม่ได้ผิดที่ศิษย์น้องสักหน่อย”

หลัวฉิงปราดตามองคุณยิงด้วยความซาบซึ้งใจ เธอเชื่อว่าคำพูดของคุณยิงจะใช้การได้บ้าง ทั้งๆที่คุณยิงเป็นถึงลูกศิษย์ดีเด่นของอาจารย์เลยเชียวแหละ

แต่สิ่งที่ทำให้หลัวฉิงนึกไม่ถึงก็คือ จงหวนซูยังคงพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ฉันให้หนูคุกเข่าลง! ไม่ทำ เจ้ายิง หนูก็มาคุกเข่าด้วยคน!”

หลัวฉิงกับคุณยิงเบิ่งตากว้างพร้อมกันอย่างตกตะลึง

หลัวฉิงถามขึ้นอย่างงุนงง “ทำไมล่ะ? อาจารย์ ท่านให้หนูคุกเข่าก็พอแล้ว ทำไมยังต้องให้ศิษย์พี่คุกเข่าตามไปด้วย? ศิษย์พี่ทำอะไรผิดหรือ?”

ถ้าเทียบกับหลัวฉิงผู้ที่มีอาการตื่นเต้น คุณยิงแลดูสงบเสงี่ยมลงเยอะเลย

เขาเชื่อว่าอาจารย์ของเขาไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล

เป็นไปตามที่คิดไว้ วินาทีต่อมา ได้ยินจงหวนซูปริปากพูดออกมาเสียงดัง “ก็เพราะเธอเป็นอาจารย์ของฉันไง ซึ่งก็คืออาจารย์ปู่ของพวกหนู!”

ประโยคเดียวที่ว่า “เพราะเธอคืออาจารย์ของฉัน ซึ่งก็คืออาจารย์ปู่ของพวกหนู” ทำให้หลัวฉิงยืนทื่อแข็งเป็นหินอยู่กับที่

เธอถามจู้จี้จุกจิก “ท่าน ท่านพูดอะไรนะ?”

จงหวนซูกล่าวอีกรอบหนึ่ง “เพราะเธอคืออาจารย์ปู่ของพวกหนู ฉันนับถือเธอเป็นอาจารย์ตอนที่แข่งในต่างประเทศนั่นเอง กลยุทธ์ปราบเซียนเธอเป็นคนวางรูปแบบการเดินขึ้นมาเอง”

หน้างานเงียบสงัดขึ้นในพริบตา

ทุกคนได้ยินแค่ว่าจงหวนซูนับถืออาจารย์คนหนึ่งที่มีศิลปะการเดินหมากรุกเป็นเลิศในต่างประเทศ แต่นึกไม่ถึงว่าอาจารย์ของเขาจะเยาว์วัยเช่นนี้ มิหนำซ้ำยัง......สวยอีกต่างหาก

เยี่ยซือเจวี๋ยปราดตามองมู่ซย่าอย่างประหลาดใจ แต่ในดวงตาคู่นั้นเกิดความชื่นชมมากกว่าความตกตะลึง

“ลุกขึ้นเถอะ” มู่ซย่าประคองยิงเซินเจี๋ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ชำเลืองสายตาไปมองหลัวฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่ขยับเขยื้อน

หลัวฉิงซาบซึ้งในสายตาของมู่ซย่า ตัวแข็งทื่อไปทั้งร่าง

เธอรู้สึกว่าคนข้างๆกำลังกระซิบกระซาบ พูดว่าเธอไม่รู้จักคาราวะอาจารย์ปู่ สู้ยิงเซินเจ๋ยก็ไม่ได้ที่ยังมีสัมมาคาราวะ

เธอกำฝ่ามือไว้แน่นด้วยความอัปยศอดสู หลับตาลงพร้อมกับคุกเข่าไปหามู่ซย่า

ทว่าเข่าของเธอยังไม่ทันแตะพื้น มืออันเรียวยาวทั้งสองได้ประคองเธอไว้ ดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นอีกครั้ง

หลัวฉิงกระพือตาขึ้น ไปประจบกับดวงตาทั้งสองของเธอพอดิบพอดี

มู่ซย่ายิ้มมุมปาก ทว่าสายตากลับเย็นยะเยือก

หลัวฉิงเหงื่อไหลซกๆไปทั้งแผ่นหลัง

ริมฝีปากของเธอสั่นระริกพร้อมกับถามขึ้น “ เธอ นี่เธอคิดจะทำอะไร?”