ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 236

สวี่ซิงซิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อพวกเธอหลายคนอยากจะดู งั้นก็ไปดูกันตอนนี้เลย เพื่อความปลอดภัย ทุกห้องภายในบ้านมีกล้องวงจรปิด ฉันจะให้คนนำจอมอนิเตอร์มาติดตั้งไว้ที่นี่ ทุกคนจะได้ดูไปพร้อมๆกัน ไม่ต้องเอ่ยสิ่งอื่นใด ต้องเป็นห้องนอนรับแขก สไตล์การตกแต่งนั้นไม่เหมือนกันเลยสักห้อง ทว่านักออกแบบคนนี้อายุยังน้อย หากมีอะไรขาดตกบกพร่องไปแนะนำฉันได้เลย”

เพื่อนสาวไม่รู้ว่าตนเองนั้นถูกหลอกใช้ พยักหน้าอย่างโง่เขลา “ได้เลย”

ในไม่ช้า สวี่ซิงซิงก็ได้เคลื่อนย้ายจอมอนิเตอร์มา

ฉายภาพโชว์การตกแต่งที่หลากหลายสไตล์ของห้องนอนรับแขกด้วยความรวดเร็ว

เดิมทีมีเพียงเพื่อนสาวสองสามคนนั่งดูด้วยกัน เหล่าแขกที่มาร่วมงานต่างรู้สึกเหนื่อยหน่าย เช่นนั้นจึงเข้ามาดูการแต่งบ้านใหม่ของตระกูลสวี่ด้วย

แม้ว่านักออกแบบที่ตระกูลสวี่เชื้อเชิญมาให้ทำงานจะอายุน้อย แต่ทว่าก็เป็นนักออกแบบภายในที่มีชื่อเสียงระดับโลก ทุกคนก็อยากเห็นผลงานของนักออกแบบรุ่นใหม่คนนี้

เหล่าแขกที่มาร่วมงานเห็นว่าห้องนอนรับแขกนั้นถูกออกแบบมาในรูปลักษณ์ของโรงแรมที่มีเอกลักษณ์ ต่างเอ่ยคำชื่นชมครั้งแล้วครั้งเล่า

“การออกแบบนี้ไม่เลวเลยทีเดียว!”

ซิงซิงลอบคิดภายในใจ : อีกเดี๋ยวก็ถึงเวลาฉายภาพกล้องวงจรปิดในห้องที่มู่ซย่าอยู่ แขกที่มาร่วมงานคงไม่รู้สึกว่าไม่เลวเลยทีเดียวอย่างแน่นอน

เพราะนั่นเป็นภาพฉากที่น่าขยะแขยงมาก!

ทว่าเมื่อนึกถึงรูปร่างที่ดูดีของมู่ซย่า หุ่นที่ฟ้าประทานจนแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังอิจฉา แขกฝ่ายชายที่มาร่วมงานคงจะรู้สึกเป็นบุญตาอย่างแน่นอน

ภายใต้การรอคอยของสวี่ซิงซิง ในที่สุดภาพกล้องวงจรปิดภายในห้องของมู่ซย่าก็ฉายขึ้น

สวี่ซิงซิงรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอเต้นเร็ว ความตื่นเต้นที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำให้เธอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ดวงตาทั้งสองข้างดูเหมือนจะเปล่งแสงสลัว เหมือนงูพิษที่เฝ้าคอยว่าในท้ายที่สุดเหยื่อก็ติดกับดัก

มาแล้ว!

ในที่สุดก็มาแล้ว!

กล้องวงจรปิดหมุนไปรอบด้าน สิ่งแรกที่จะเห็นนั่นก็คือทางเข้าห้อง

คนที่มีความรู้นั้นดวงตาเปล่งประกายและเอ่ย “บานประตูนี้นี้ทำจากไม้ดอกสาลี่คุณภาพสูงใช่หรือเปล่า? งดงามมากจริงๆ!”

สวี่ซิงซิงเม้มริมฝีปากและยิ้มอย่างสดใส สิ่งที่งดงามยิ่งกว่านั้นยังมาไม่ถึง!

กล้องวงจรปิดนั้นค้างอยู่บริเวณทางเข้าอยู่ชั่วขณะ หลังจากนั้นค่อยๆหันไปในทิศทางอื่น

หัวใจของสวี่ซิงซิงเต้นระรัวราวกับกำลังจะทะลุออกมาจากหน้าอก

ท้ายที่สุด ภาพในกล้องก็หันไปทางเตียงขนาดใหญ่

สวี่ซิงซิงมองดูอย่างตื่นเต้น เห็นเพียงว่าเตียงขนาดใหญ่นั้นว่างเปล่า แม้ว่าจะมีร่องรอยของใครบางคนนอนอยู่บนนั้น แต่ทว่าในตอนนี้กลับว่างเปล่า ไม่มีมู่ซย่า ไม่มีมู่เฉินเหล่ย

นี่มัน....เกิดอะไรขึ้น?!

วินาทีนั้นใบหน้าของสวี่ซิงซิงดำมืดราวกับก้นหม้อที่ไหม้เกรียม

ในขณะนี้ มือเรียวสวยข้างหนึ่งตบไหล่ของเธอ จากนั้นน้ำเสียงที่ไพเราะก็ดังขึ้น “ซิงซิง พวกเธอกำลังดูอะไรอยู่เหรอ?”

เสียงนี้คือ....?

แผ่นหลังของสวี่ซิงซิงแข็งทื่อ หันศีรษะกลับไปด้วยท่าทีไม่อยากจะเชื่อ เมื่อหันไปก็พบกับรอยยิ้มที่สดใสของมู่ซย่า

เพียงชั่วพริบตา ใบหน้าของสวี่ซิงซิงพลันเปลี่ยนจากสีดำกลายเป็นซีดเผือด โพล่งคำพูดออกมาด้วยท่าทีหวาดกลัว “ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?!”

สีหน้าของมู่ซย่าดูประหลาดใจและถามกลับ “ฉันรู้สึกว่าเสื้อผ้าของฉันนั้นก็ไม่ได้สกปรก ฉันเลยแค่เช็ดๆมันเท่านั้น จากนั้นฉันก็ลงมาด้านล่าง ทำไมเหรอ? ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างงั้นเหรอ?”

นัยน์ตาของมู่ซย่าดูไร้เดียงสาและสงสัย สวี่ซิงซิงมีปฏิกิริยาตอบกลับในทันที ฉีกยิ้มแห้งให้และเอ่ย “ไม่ใช่ ไม่ใช่เสียหน่อย ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าพี่จะลงมาด้านล่างเร็วขนาดนี้...พี่ ตอนที่พี่อยู่ด้านบน พี่เห็นใครหรือเปล่า?”

มู่ซย่าเอียงศีรษะเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “ใครเหรอ? ฉันไม่เห็นใครเลยนะ”

“โอเค โอเคเลย... เพื่อนของฉันหายไปคนหนึ่ง ฉันจะไปตามหาก่อน” สวี่ซิงซิงเอ่ย ทิ้งมู่ซย่าไว้เบื้องหลัง จากนั้นเร่งฝีเท้าขึ้นไปยังชั้นบน

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอนั้นสั่งให้มู่เฉินเหล่ยเข้าไปหามู่ซย่าภายในห้อง น้ำมันหอมระเหยนั้นเธอเองก็ได้จุดไว้แล้ว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมมู่ซย่าถึงได้ดูไม่เป็นอะไรเลยสักนิด

หรือว่าสิ่งที่เจี่ยงฟู่หมิงเตรียมมาให้เธอนั้นมันไม่มีผลอะไร?

เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!