ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 254

เมเปิลเลควิลล่า

ซือถูชิงซานเคยพูดถึงที่นี่ คนที่อยู่ที่นี่ถ้าไม่ใช่เศรษฐีก็เป็นคนที่มีอำนาจ ความฝันของซือถูชิงซานคือสักวันจะได้เข้ามาอยู่ในเมเปิลเลควิลล่าแห่งนี้

ไม่ช้า รถก็มาถึงคฤหาสน์ซือถู

มู่ซย่ารู้สึกง่วงขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เยี่ยซือเจวี๋ยกลับยังคงจดจ่ออยู่กับแท็บเล็ตและทำอะไรบางอย่างอยู่

มู่ซย่าเหลือบตามองแวบหนึ่ง พบว่าเขากำลังตอบอีเมลบริษัทอยู่

ชั่วขณะนั้น มู่ซย่ารู้สึกสับสนในใจขึ้นมา

ที่แท้เยี่ยซือเจวี๋ยก็มีงานยุ่งมาก ในขณะที่ยุ่งมากขนาดนี้ เขายังพาเธอไปเข้าร่วมงานเลี้ยงชนชั้นสูงและงานวันเกิดของสวี่ซิงซิงด้วย

ทันใดนั้นมู่ซย่าก็รู้สึกไม่เข้าใจ เยี่ยซือเจวี๋ยกำลังคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่

เพียงเพราะเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้อย่างนั้นเหรอ

เยี่ยซือเจวี๋ยที่จ้องแท็บเล็ตอยู่เหลือบตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน

สายตาทั้งคู่ประสานกัน มู่ซย่าไม่ทันได้ตั้งตัว แก้มของเธอแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ราวกับถูกจับได้ว่าทำความผิด

เยี่ยซือเจวี๋ยยิ้มเล็กน้อย เอ่ยขึ้นด้วยเสียงหยอกล้อว่า “ ดูดีใช่ไหม ”

หัวใจของเธอเต้นระส่ำอย่างควบคุมไม่ได้ เธอกระแอมไอ เผยให้เห็นสีหน้าที่ดูรังเกียจ ด่าออกไปว่า “ หลงตัวเอง ”

เยี่ยซือเจวี๋ยเห็นท่าทีลำบากใจของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ขยายกว้างขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปขยี้ผมของมู่ซย่า สัมผัสอ่อนนุ่มเหมือนกำลังลูบแมวเหมียวตัวหนึ่ง

การกระทำที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้มู่ซย่าตัวแข็งทื่อไปหมด

ตัวเธอเองมีหลากหลายสถานะ เคยประสบพบเจอเรื่องราวและผู้คนมาก็มาก แต่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนลูบหัวเธออย่างนี้มาก่อน

บรรยากาศภายในรถก็เหมือนจะเพิ่มขึ้นตามไปด้วย

ดวงตาดำขลับของเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นลึกล้ำมาก การกระทำก็อ่อนโยน ความรู้สึกที่แฝงอยู่ในแววตานั่นมู่ซย่าอ่านไม่ออกเลย

“ นาย...... ”

และเมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง มู่ซย่าก็อดไม่ได้ที่จะจับไปยังบริเวณที่เยี่ยซือเจวี๋ยเคยสัมผัสเมื่อครู่

ที่น่าแปลกก็คือ ความรู้สึกตอนที่เธอลูบผมตัวเองกับตอนที่เยี่ยซือเจวี๋ยลูบผมเธอนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง

เดี๋ยวก่อน ทำไมเธอถึงคิดถึงเยี่ยซือเจวี๋ยขึ้นมาอีกแล้ว

จะคิดถึงอีกไม่ได้

มู่ซย่ายื่นมือออกมาตบหน้าตัวเองเบาๆ บังคับให้ตัวเองไม่ให้คิดถึงเยี่ยซือเจวี๋ย

ไม่ช้า เธอก็เดินมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์

ยังอยู่ห่างตั้งหลายเมตร แต่เธอก็ได้ยินเสียงของซือถูชิงซานที่กำลังร้องตะโกนขอร้องให้ยกโทษและอธิบาย

“ อย่าตีอีกเลย คุณพ่อ หนูผิดไปแล้ว หนูไม่ควรใส่ชุดราตรีนั่นไป แต่หนูไม่ได้เป็นคนซื้อชุดนั่นเองนะคะ ”

“ เพียะ ”มีเสียงสิ่งของตีกระทบผิวหนังดังขึ้น

จากนั้นก็มีเสียงด่าของซือถูไห่ดังขึ้น “ แกอย่ามาแก้ตัวเลยจะดีกว่า ยังขายขี้หน้าไม่พอหรือไง นี่ฉันนึกว่าแกไปอยู่ที่วัดมาช่วงหนึ่งแล้วจะดีขึ้น คิดไม่ถึงว่าจะชั่วช้าและโง่กว่าแต่ก่อนอีก ฉันไม่มีลูกสาวอย่างแก วันนี้ฉันจะตีแกให้ตาย ”