ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 259

พ่อบ้านเป็นผู้ช่วยที่มีประโยชน์ต่อมู่ซินเย่ว์รองลงมาจากเจี่ยงฟู่หมิง เมื่อกำจัดมือซ้ายมือขวาสองคนนี้ได้ อย่างน้อยในขณะที่มู่ซินเย่ว์อยู่ในวัดก็ไม่อาจจะใช้ลูกเล่นอะไรได้อีก

แต่มู่ซย่าก็ไม่ได้วางใจซะทีเดียว พรุ่งนี้เธอจะไปที่แผนกที่มีประโยชน์ที่สุดเพียงหนึ่งเดียวในซือถูกรุ๊ปแล้ว เธอต้องเตรียมการทั้งหมดไว้ก่อน

และในวันรุ่งขึ้นขณะที่ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี เสียงกรีดร้องอย่างตกใจดังขึ้นจนทำให้มู่ซย่าตื่นจากการนอนหลับ

เสียงดังมาจากชั้นเดียวกับที่มู่ซย่าอยู่

มู่ซย่าที่หลับไม่ลึก ตื่นขึ้นมาในพริบตา

เกิดเรื่องอะไรขึ้น

มู่ซย่ารีบใส่เสื้อคลุมและออกจากห้องอย่างเร่งรีบ

เห็นหน้าประตูห้องของซือถูชิงซานมีคนยืนล้อมอยู่เต็มไปหมด

เดิมทีเธอคิดว่าคงเป็นเพราะซือถูชิงซานไม่อยากถูกขังเอาไว้ในห้อง ก็เลยจงใจสร้างเรื่องขึ้นมา แต่พอเห็นคนใช้ที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไปด้านใน ทันใดนั้นมู่ซย่าก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล

ดูแล้วไม่เหมือนซือถูชิงซานจงใจหาเรื่อง แต่กลับเหมือน......

มู่ซย่าขมวดคิ้วเดินเข้าไป เห็นในห้องเต็มไปด้วยเลือด ส่วนซือถูชิงซานก็นอนนิ่งอยู่บนพื้นไม่เคลื่อนไหว

บนข้อมือของเธอมีรอยแผลขนาดใหญ่ เลือดสดๆไหลออกมาจากแผลนั้นเอง

ซือถูชิงซาน......กรีดข้อมือเหรอ

มู่ซย่าพบว่าเลือดที่ไหลนองบนพื้นเริ่มแข็งตัวแล้ว ส่วนแผลที่ข้อมือนั้นไม่มีเลือดไหลออกมาแล้ว นี่แสดงว่าระยะเวลาที่ซือถูชิงซานได้กรีดข้อมือของตัวเองมาสักพักแล้ว

เมื่อเห็นภาพนี้ สายตาของมู่ซย่าก็เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

ซือถูชิงซานถึงกับทำเรื่องกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย นี่เป็นเรื่องที่เธอคาดไม่ถึงเลยจริงๆ

ในความคิดของเธอ แม้ซือถูชิงซานจะดูเป็นคนโง่ แต่ก็คงไม่โง่ถึงขั้นนี้ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

หล่อนตายไปแล้วจริงๆ

แต่มู่ซย่าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เมื่อก่อนใช่ว่าซือถูไห่จะไม่เคยตีซือถูชิงซาน แต่ทำไมครั้งนี้ซือถูชิงซานจึงทนไม่ได้จนต้องกรีดข้อมือตัวเองด้วย

มันไม่ตรงกับนิสัยใจคอของซือถูชิงซานเลย

ซือถูไห่ที่ยืนอยู่หน้าประตูถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “ เป็นยังไงบ้าง ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ”

มู่ซย่าหันไป ส่ายหน้าให้กับซือถูไห่ เผยสีหน้าเศร้าใจพลางพูดว่า “ อุณหภูมิร่างกายไม่มีแล้ว...... ”

“ ว่าไงนะ ”ซือถูไห่พุ่งเข้าไปหาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ยื่นมือไปทดสอบลมหายใจของซือถูชิงซานด้วยตนเอง

มู่ซย่าเกือบจะถูกซือถูไห่ชนกระเด็นออกไป ดีที่หลิ่วเยี่ยเข้ามาประคองเธอไว้ได้ทันทำให้เธอทรงตัวได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง ไม่ล้มลงไปจมอยู่ในกองเลือดนั่น

ผ่านไปชั่วครู่ ในห้องก็มีเสียงโหยหวนของซือถูไห่ดังขึ้น “ ซานซาน ซานซาน ทำไมลูกถึงได้โง่อย่างนี้ ทำไมถึงคิดไม่ตก ถึงแม้พ่อจะตีจะด่าลูก แต่ก็เพราะหวังดีกับลูก ทำไมลูกถึงไม่เข้าใจความปรารถนาดีของพ่อเลย ทำไมลูกต้องให้คนแก่อย่างพ่อมาทำศพให้คนอายุน้อยอย่างลูกด้วย “