ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 338

ในเมื่อสองสามีภรรยาวิลเลียมส์นั้นเป็นคนลอสแอนเจลิส เช่นนั้นในอนาคตก็มีโอกาสเป็นอย่างมากที่มู่ซย่าจะอาศัยอยู่ที่นี่

และในเมื่อจะมาอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าการพักอาศัยในสถานที่ที่เคยอยู่นั้นก็ย่อมมีความคุ้นชินมากกว่า

อย่างไรก็ตามเมื่อฉินหรานเฟิงได้ยินคำพูดนั้นโสตประสาทการรับฟังของเขาพลันเปลี่ยนไป เขารู้สึกเพียงว่าแผ่นหลังนั้นเย็นยะเยือก เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “สหายในอนาคตของนาย...ฉันคิดว่านายอย่าเพิ่งกล่าวอย่างมั่นใจเลยจะดีกว่า อย่างไรก็ตาม...เรื่องระหว่างพวกนายทั้งสองยังไม่เห็นจะมีท่าทีพัฒนาอะไรเลย อีกทั้งยังไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน...”

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงคำว่าไม่ใช่คนประเภทเดียวกันเลย แม้แต่เพศก็ไม่ใช่แล้ว!

แน่นอน ไม่ใช่ว่าเขานั้นรับไม่ได้ที่ผู้ชายคนหนึ่งจะตามหารักแท้จากผู้ชายอีกคนหนึ่ง เพียงแค่เพื่อตัวเขา สิ่งนี้นั้นไร้หนทางที่จะรับได้จริงๆ!

ฉินหรานเฟิงร้อนรน

เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนศีรษะด้วยความร้อนใจ

เขานั้นไม่อยากสูญเสียเยี่ยซือเจวี๋ยผู้เป็นเสมือนพี่น้องของเขา แต่เขาเองก็ไม่สามารถเป็นสหายให้เขาได้จริงๆ!

ฉินหรานเฟิงระดมความคิดและต้องการกล่าวต่อ ฉับพลันเขาได้ยินเสียงเยี่ยซือเจวี๋ยส่งเสียง ‘ชู่’ พร้อมกับวางนิ้วชี้ไว้ด้านหน้าริมฝีปากของเขาและเคลื่อนไหวด้วยความเงียบ

ฉินหรานเฟิงจ้องมองไปตามสายตาของเยี่ยซือเจวี๋ย เขาเห็นแกลเลอรีที่เต็มไปด้วยภาพวาดอยู่ตรงหน้าเขา

ภาพวาดที่แขวนอยู่ด้านนอกสุดเป็นภาพมาดามต่างชาติคนหนึ่งสวมเสื้อโค้ทสีขาว มาดามคนนั้นนั่งอยู่ด้านหน้าเก้าอี้ รอยยิ้มดูธรรมชาติ เปรียบเสมือนมนุษย์จริงๆ

เยี่ยซือเจวี๋ยจำได้ตั้งแต่แรกเห็น มาดามคนนี้คือคุณนายวิลเลียมส์

ทว่าน่าเสียดาย ไม่ได้วาดดวงตา แต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความงดงามของภาพวาดภาพนี้

ภาพวาดภาพนี้เป็นเหมือนของจริงมาก มากเสียจนทำให้ฉินหรานเฟิงลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนหน้านี้ไปชั่วขณะ เขาทอดถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “ภาพวาดนี้สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มของโมนาลิซาเลย...ยอดไปเลย! มีลายเซ็นหรือเปล่านะ? ฉันอยากซื้อภาพวาดของศิลปินคนนี้ไปแขวนในห้องนั่งเล่นจัง!”

เยี่ยซือเจวี๋ยชี้ไปยังมุมล่างขวาของภาพวาด

ฉินหรานเฟิงจ้องมองไป จากนั้นอุทานด้วยความตกใจ “พระเจ้า! ภาพวาดนี้วาดโดยเจ้าของบ้าน! ดูเหมือนว่าจะเป็นจิตรกร!”