ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 357

มู่ซย่านั้นไม่ได้กล่าวสิ่งใดอีก เธอเพียงพยักหน้า “อือ”

เยี่ยซือเจวี๋ยก้าวเข้ามาและเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป?”

ซีซีกัดริมฝีปากและถาม “ศพของพี่ตงและอาหนาน...หาเจอแล้วหรือยังคะ?”

เยี่ยซือเจวี๋ยพยักหน้าและกล่าว “หลังจากที่รู้เรื่องของพวกเธอ ฉันก็ส่งคนไปตามหาทันที ศพของพวกเขานั้นอยู่กับทางตำรวจจราจร หลังจากที่ส่งเธอไปยังโรงพยาบาลแล้วฉันจะไปรับพวกเขากลับมา”

น้ำตาของซีซีรินไหลอาบแก้มอีกครั้ง

เยี่ยซือเจวี๋ยกล่าว “เธออย่ากังวลมากนักเลย รีบรักษาอาการบาดเจ็บให้หายดี หลังจากที่เธอหายดีแล้วพวกเรามาจัดงานศพให้พวกเขากัน”

“รับทราบค่ะ!” ซีซีพยักหน้าอย่างรุนแรง “ฉันจะรีบรักษาอาการบาดเจ็บให้หายโดยเร็วอย่างแน่นอน!”

ขณะนี้ ซีซีนั้นรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากสำหรับเรื่องที่เธอแอบหนีออกไปตามหาเสี่ยวเป่ยในขณะที่หลิ่วเยี่ยไม่อยู่

ถ้าหากว่าเธอไม่แอบหนีออกไป อาการบาดเจ็บของเธอนั้นจะต้องดีขึ้นในเร็ววันอย่างแน่นอน เธอสามารถไปพบหน้าพี่ตงและอาหนานเป็นครั้งสุดท้ายได้เร็วกว่านี้

หลังจากนั้นไม่นาน คนของเยี่ยซือเจวี๋ยก็มาถึง

มู่ซย่าใช้คนที่เธอได้ซื้อตัวไว้ภายในคฤหาสน์ไปเปิดเส้นทางประตูด้านหลังและส่งตัวซีซีออกไปทางประตูด้านหลัง

ในครั้งนี้เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้พาคนของเขามาด้วย เช่นนั้นในทุกขั้นตอนและกระบวนการเขาจึงต้องอุ้มซีซีออกไป

มู่ซย่าเดินตามอยู่ด้านหลัง เธอนั้นไม่เอ่ยสิ่งใดเลยแม้แต่คำเดียว

เธอไม่รู้ว่าตนเองนั้นควรพูดอะไร หรือเรียกได้อีกอย่างหนึ่ง เธอนั้นไม่อยากพูดอะไรเลย

ในไม่ช้าเยี่ยซือเจวี๋ยก็วางซีซีลงบนเบาะรถด้วยความระมัดระวัง เขาถอนหายใจและหันศีรษะกลับไปเอ่ยกับมู่ซย่า “เธอกลับไปเถอะ อย่าให้คนอื่นสงสัยเอาได้ ภายในคฤหาสน์นั้นมีคนของมู่ซินเย่ว์คอยสอดส่องสถานการณ์อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ?”

มู่ซย่าตอบรับ ‘อือ’ จากนั้นเธอเอ่ยกับซีซี “หายเร็วๆนะ เรื่องการตามหาเสี่ยวเป่ย ฉันจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่”

“ขอบคุณนะคะคุณมู่” ซีซีอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดบริเวณเอวของตนและฝืนยิ้มออกมา

เมื่อมู่ซย่าเห็นรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมานี้ ภายในหัวใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์ เธอเป็นบ้าดังนั้นจึงรู้สึกหดหู่ ซีซีไปโรงพยาบาล สถานที่นั้นสะอาดกว่าห้องของหลิ่วเยี่ยมาก ทำไมเธอถึงจะไม่รู้สึกดีใจล่ะ?

เธอควรรู้สึกมีความสุขสิถึงจะถูกต้อง

มู่ซย่านั้นก่นด่าและพร่ำบ่นตนเอง จากนั้นเธอยกมือขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม โบกมือให้แก่ซีซีพลางปิดประตูรถ

เธอหันกลับมาพูดกับเยี่ยซือเจวี๋ย “งั้นฉันกลับแล้วนะ นายก็ขับรถระมัดระวังด้วย แผลของหล่อนลึกมาก อย่าให้กระทบกระเทือนต่อหล่อน”

“วางใจเถอะ ฉันรู้แล้ว”

มู่ซย่าพยักหน้าและเดินกลับเข้าไปภายในคฤหาสน์พร้อมกับหลิ่วเยี่ย

เยี่ยซือเจวี๋ยจ้องมองแผ่นหลังของมู่ซย่า กระทั่งเห็นว่าเรือนร่างของเธอนั้นหายลับไปบริเวณทางแยกของทางเดิน เมื่อมองไม่เห็นเธอแล้วเขาจึงละสายตากลับมามองภายในรถ

รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างเชื่องช้า ภายในรถนั้นเงียบสงัด ไร้ซึ่งเสียงใด

“ฉันคิดมาโดยตลอดเลย...” ซีซีนั่งอยู่เบาะหลังและกำลังกดแผลบริเวณเอวไว้ หล่อนเอ่ยปากทำลายความเงียบ “คนอย่างคุณชาย จะหาผู้หญิงแบบไหนมาเป็นคู่ชีวิตของอีกครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่”

เมื่อเยี่ยซือเจวี๋ยได้ยินเช่นนี้ ราวกับว่าอารมณ์ของเขานั้นคงยังที่และไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด อันที่แล้วจริงมือที่กำลังจับพวงมาลัยรถนั้นเพิ่มพละกำลังมากยิ่งขึ้น

ท่าทางของเขาราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจและเอ่ย “เธอคิดว่าฉันจะหาผู้หญิงแบบไหนเหรอ?”

ริมฝีปากของซีซีโค้งงอเล็กน้อยและเอ่ย “ไม่ใช่ว่าคุณหาเจอแล้วหรอกหรือ?”

“เธอหมายถึงใคร?” บริเวณลำคอของเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นขยับขึ้นลงเล็กน้อย ทว่าท่าทีของเขานั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“คุณมู่ ไม่ใช่หรือไงคะ?”

ท้ายที่สุดความผิดแปลกทางสีหน้าและอารมณ์พลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเยี่ยซือเจวี๋ย

เขากระแอม “ทำไมถึงพูดแบบนี้? ฉันกับหล่อนเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้น”