ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 397

แต่จวินหรงเซวียนที่ยืนอยู่ข้างกันกลับเอ่ยว่า “เธอช่วยพวกเราตั้งเยอะขนาดนั้น ให้พวกเราเลี้ยงข้าวเธอเถอะ”

ฟางอีหังพยักหน้าอีกครั้งทันที “ใช่ ใช่ ใช่! พวกเราเลี้ยงเธอเอง จะให้ผู้หญิงมาเลี้ยงข้าวได้ยังไงกัน? ”

มู่ซย่าเอ่ยปฏิเสธ “วันนี้ฉันอารมณ์ดี ให้ฉันเลี้ยงพวกนายเอง ไว้วันหลังพวกนายค่อยเลี้ยงข้าวฉันอีกที”

“ได้เลย! ” ฟางอีหังเอ่ยถาม “งั้นพวกเราไปกินข้าวที่ไหนกันดี? ”

ในขณะที่มู่ซย่ากำลังจะเปิดปากพูด จู่ๆ ประตูห้องวีไอพีก็ถูกคนถีบเข้ามา ตามมาด้วยเสียงเสียงที่คุ้นเคย...

“จวินหรงเซวียน นายหาเรื่องให้พี่อีกแล้วเหรอห้ะ! ”

มู่ซย่ารู้สึกตกใจ นี่มันเสียงของจวินเฮ่าเซวียนไม่ใช่เหรอ?

วินาทีต่อมา จวินเฮ่าเซวียนก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางเดือดดาลจริงๆ

จวินหรงเซวียนขมวดคิ้ว ในตอนที่กำลังจะเปิดปากพูดเขาก็ได้ยินมู่ซย่าพูดขึ้นมาว่า “จวินเฮ่าเซวียน? ”

ฝีเท้าของจวินเฮ่าเซวียนหยุดชะงักไปทันที เขามองมาทางมู่ซย่าด้วยความประหลาดใจ

หลังจากที่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด และเป็นมู่ซย่าจริงๆ จวินเฮ่าเซวียนจึงถามขึ้นด้วยความงงงัน “มู่ซย่า ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ”

มู่ซย่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คำนี้ฉันน่าจะเป็นคนถามคุณมากกว่านะ คุณไม่ได้อยู่ต่างประเทศหรอกเหรอ? กลับมาตั้งแต่เมื่อไร? ”

จวินเฮ่าเซวียนเก็บความเดือดดาลไว้ชั่วคราว และเอ่ยตอบ “เพิ่งกลับมา ลงเครื่องมาก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้อำนวยการว่าน้องชายของผมถูกลงโทษ”

เมื่อจวินเฮ่าเซวียนพูดมาถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้จวินหรงเซวียนกำลังอยู่ด้วยกันกับมู่ซย่า

เขาเอ่ยถามด้วยความงุนงง “พวกคุณรู้จักกันเหรอ? ”

มู่ซย่าเหลือบมองจวินหรงเซวียน และเห็นแววตาเคารพยำเกรงจากดวงตาของเขา ดูเหมือนว่าจวินหรงเซวียนจะกลัวพี่ชายของเขามาก

มู่ซย่านึกไปถึงท่าทีเดือดดาลของจวินเฮ่าเซวียนตอนเดินเข้าประตูมาเมื่อสักครู่นี้ จึงเอ่ยอย่างเข้าอกเข้าใจ “ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้พวกเราสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกัน เรียนอยู่ที่ชั้นเตรียมอุดมศึกษาของมหาวิทยาลัยจิงตูด้วยกัน ที่ออกมาเที่ยวด้วยกันครั้งนี้ ฉันเป็นคนขอร้องให้เขาพาฉันออกมาเอง”

“อ้อๆ อย่างนี้นี่เอง” จวินเฮ่าเซวียนพยักหน้ารับ บนใบหน้าไม่มีความโกรธหลงเหลืออยู่แล้ว เขาเหลือบมองจวินหรงเซวียนและเอ่ยว่า “ก็ถือว่านายยังทำเรื่องดีๆ อยู่บ้าง ถ้าอีกเดี๋ยวมู่ซย่าเบื่อก็ให้เขาพาเธอไปเดินเล่น ส่วนเรื่องลงโทษพี่จะช่วยนายปิดบังพ่อเอง”

จวินหรงเซวียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

นี่ใช่พี่ใหญ่ของเขาที่เอะอะอะไรก็จะตีเขาคนนั้นอยู่หรือเปล่า?

ทำไมมู่ซย่าพูดแค่ประโยคเดียว พี่ชายของเขาก็กลายเป็นคนพูดง่ายขึ้นมาซะงั้นล่ะ?

หรือว่า...

จวินหรงเซวียนมองไปที่มู่ซย่า จากนั้นก็หันไปมองจวินเฮ่าเซวียน ทันใดนั้นในใจก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว