ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 419

ดวงตามู่ซย่าดูอบอุ่นทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไร พวกนั้นไปกันหมดแล้ว”

“ไปกันแล้วเหรอ?” ฟางอี้หังเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ก็เห็นเพียงเจ้าของร้านที่กำลังเก็บกวาดทำความสะอาดอยู่ ส่วนคนที่มาก่อเรื่องได้หายไปกันหมดแล้ว

“นี่มัน…..เกิดอะไรขึ้น?” เขาถามด้วยความสงสัย

จวินหรงเซวียนกำลังจะพูดว่ามู่ซย่าเป็นคนจัดการพวกนั้นจนวิ่งหนีกันไปหมด แต่มู่ซย่าก็พูดขึ้นมาก่อน “จวินหรงเซวียนเก่งมากๆ ตอนที่ฉันมาถึงที่นี่ เขาก็ได้ทุบตีคนพวกนั้นจนหน้าคว่ำหมดแล้ว”

ฟางอี้หังหันไปมองจวินหรงเซวียนด้วยสายตาที่ชื่นชมทันที “หรงเซวียน นายจะเจ๋งไปไหน! พวกนั้นพกมีดมาด้วยเลยนะ! เช้ด สมกับที่เป็นคนตระกูลจวินจริงๆ! พรุ่งนี้ฉันจะไปบอกพ่อของนาย บอกเขาว่านายเกิดมาเป็นคนของกองทัพจริงๆ”

จวินหรงเซวียนหันไปมองที่อื่นด้วยสีหน้าที่ดูซับซ้อน หลังจากวันนี้ เขาจะไม่เที่ยวโอ้อวดว่าตัวเองมีความสามารถและเหมาะสมกับกองทัพอีก บางทีเขาอาจจะไม่ได้มีพรสวรรค์ด้านนั้นจริงๆ และบางทีเขาก็ควรฟังที่พี่ชายกับพ่อเขาพูด ว่าให้ตั้งใจเรียนหนังสือดีๆแล้วทำธุรกิจ ฟางอี้หังไม่รู้ว่าจวินหรงเซวียนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงชมเขาต่อ

มู่ซย่าขัดจังหวะฟางอี้หังที่กำลังพูดไม่หยุดไม่หย่อน เอ่ยขึ้นมาว่า “นี่มันก็ดึกมากแล้ว กลับมหาวิทยาลัยกันเถอะ หากว่าอาจารย์ของมหาวิทยาลัยมารู้ว่าพวกเรามาทะเลาะวิวาทนอกรั้วมหาวิทยาลัยมันจะแย่เอานะ”

ฟางอี้หังพยักหน้าติดต่อกัน “ถูกๆ โดยเฉพาะโอวหยางโม่คนไม่ดีนั่น ชอบมาหาเรื่องเธอตลอด หากมารู้เรื่องนี้เข้า ต้องด่าเธอจนหูชาแน่ๆ!”

มู่ซย่ายิ้มอ่อนๆ และช่วยจวินหรงเซวียนพยุงฟางอี้หังขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งสามค่อยๆเดินย่องเข้าไปในมหาวิทยาลัยในช่วงดึก ในมหาวิทยาลัยเงียบสงัดไม่มีเสียงอะไร แต่จวินหรงเซวียนกลับรู้สึกสบายใจสุดๆ ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกตลกตัวเอง นึกไม่ถึงว่าจะคุยโวโอ้อวดอย่างไม่รู้สึกละอายใจต่อหน้าจวินเฮ่าเซวียน ว่าจะไม่ให้ใครมารังแกมู่ซย่าได้ แต่ความเป็นจริงแล้ว คนที่ถูกปกป้องกลับเป็นเขากับฟางอี้หังซะงั้น

สักพักก็เดินมาถึงหน้าอาคารหอพักชายและหญิง

มู่ซย่าโบกมือให้จวินหรงเซวียนและฟางอี้หังแล้วกล่าวว่า “ฉันกลับไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้นายอย่าลืมไปโรงพยาบาลกับฟางอี้หังหน่อยนะ หากว่าได้รับบาดเจ็บภายในมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ”

แต่ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นหรอก เพราะเมื่อกี้เธอแอบจับชีพจรของทั้งสองดูแล้ว ปกติกันมาก จวินหรงเซวียนอ้าปากแล้วอ้าปากอีก เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ไม่กล้าพูดออกมา