ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 442

จวินหรงเซวียนพยักหน้าอย่างเย็นชาและเอ่ยว่า “อืม ฉันทำเสร็จแล้ว ก็เลยให้พี่...มู่ซย่าช่วยแก้ให้หน่อย”

“หึ...” กู้หว่านหว่านกลั้นไว้ไม่ไหวและหัวเราะออกมา

จนกระทั่งสายตาเย็นชาของจวินหรงเซวียนมองมาที่เธอ เธอจึงรีบหุบยิ้ม และเอ่ยขอโทษออกไป “ขอโทษที เมื่อกี้ลืมตัวไปหน่อย ฉันแค่รู้สึกว่าข้อสอบระดับยากแบบนี้ นายไม่ต้องถามมู่ซย่าแล้ว นายไปถามโดยตรงกับอาจารย์โอวหยางเลยน่าจะดีกว่านะ นอกจากอาจารย์โอวหยางแล้ว ฉันคิดว่าไม่มีใครสามารถทำข้อสอบนี้ได้ถูกหมดหรอก”

รู้อะไรไหม หนังสือคณิตศาสตร์ระดับสูงยากกว่าโจทย์ข้อนั้นที่เพื่อนร่วมโต๊ะของเธอเอามาให้ทำตั้งหลายเท่า

ถ้าบอกว่าโจทย์ข้อนั้นของเพื่อนร่วมโต๊ะมู่ซย่าทำออกมาโดยอาศัยความสามารถของตัวเองจริงๆ ละก็ ถ้าอย่างนั้นในกรณีของโจทย์ในหนังสือคณิตศาสตร์ระดับสูงก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่จะทำได้!

จวินหรงเซวียนขมวดคิ้วแน่นกวาดสายตาไปมองกู้หว่านหว่าน

ผู้หญิงคนนี้มีน้ำเสียอยู่เต็มท้อง1เหมือนกับหลัวฉิง เขาเห็นแล้วรู้สึกอยากจะอ้วก

จวินหรงเซวียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไม่ไว้หน้า “ฉันจะเอาข้อสอบของฉันให้ใครดูแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ? บ้านเธออยู่ติดชายทะเล? ฉันจะตดจะอึเธอมายุ่งอะไรด้วย? ”

กู้หว่านหว่านนึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจวินหรงเซวียนที่ดูหล่อเหลาและร่าเริงขนาดนั้น แต่คำพูดที่พูดออกมากลับฟังดูน่าเกลียดขนาดนี้

ใบหน้าของกู้หว่านหว่านแดงก่ำขึ้นมาทันที แดงตั้งแต่หน้าจนไปถึงคอ และคิดแค่ว่าอยากจะมุดดินหนีไปซะ

เธอเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลกู้นะ เธอเคยได้รับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ที่ไหน?

ไม่ นี่มันไม่ถูกต้อง ก่อนที่จะเจอกับมู่ซย่า เธอไม่เคยได้รับความไม่เป็นธรรมใดๆ เลยจริงๆ แต่หลังจากที่มาเจอกับมู่ซย่า ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

กู้หว่านหว่านทั้งโกรธทั้งเกลียด แต่ความเกลียดชังนี้พุ่งเป้าไปแค่ที่มู่ซย่าเท่านั้น

เธอกัดริมฝีปากล่าง พยายามทำให้ตัวเองดูสงบนิ่ง และเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันก็แค่เตือนนายด้วยความหวังดี นายไม่ต้องพูดจาแย่ๆ ขนาดนี้...”

“หวังดี? ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ต้องการ”

ฟางอีหังที่นั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นยืนและผลักกู้หว่านหว่านไปหนึ่งที และเอ่ยว่า “เธอมารังแกพี่ใหญ่ของฉันเหรอ? อยากตายเหรอ? ”

กู้หว่านหว่านเคยเจอการกระทำแบบนี้ที่ไหนกัน แต่เมื่อสักครู่นี้เธอเกือบจะถูกผลักจนล้มลงกับพื้นแล้ว

กู้หว่านหว่านพยายามยืนให้นิ่ง ใบหน้ากลายเป็นสีเขียวไปหมดแล้ว

เธอกลัวมากว่าพวกเขาจะลงมือจริงๆ จึงได้แต่เดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง