ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 454

เนื่องจากความหวาดกลัว รูม่านตาของสวีซิงซิงหดกระชับในทันใด

เธอกล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่ได้อยากตาย! มู่เฉินเหล่ย ฉันขอร้องนายล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากตายจริงๆ!!!”

สวี่ซิงซิงกรีดร้องพลางทุบกระจกรถ

แต่ทว่าขณะนี้ รถได้เบี่ยงออกจากกลางถนนและกำลังมุ่งหน้าไปยังหน้าผาอีกด้านหนึ่ง

สวี่ซิงซิงรู้สึกหวาดกลัวมากแม้แต่จะกรีดร้องออกมา หล่อนก็ไม่สามารถทำได้ มือทั้งสองข้างนั้นปิดตาของตนเองไว้ ความคิดภายในสมองขาวโพลน

ได้ยินเพียงเสียงตะโกนโหวกเหวกด้วยความตื่นเต้นของมู่เฉินเหล่ยที่นั่งอยู่ด้านข้าง “ซิงซิง ฉันรักเธอ!”

ทันทีที่สิ้นเสียง รถยนต์ที่มีตราประทับ ‘สวี่ซื่อกรุ๊ป’ ได้พุ่งไปยังหน้าผาด้วยความรวดเร็ว จากนั้นกลิ้งตกลงไปตามหน้าผา

ฝูงนกที่อยู่ใต้หน้าผาต่างพากันกระพือปีกและส่งเสียงร้องอย่างตื่นตระหนก

ท้ายที่สุดรถกลิ้งตกลงไปด้านล่างของหน้าผาและระเบิด

ในบริเวณนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นและควัน

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที ทุกอย่างก็สงบลง

…….

มหาวิทยาลัยจิงตู

เมื่อมู่ซย่ากลับไปยังห้องเรียน คลาสเรียนช่วงค่ำของโอวหยางโม่นั้นเสร็จสิ้นลงแล้ว เขาเปิดฉากสำหรับฉายโปรเจกเตอร์ภายในห้องเรียน

เมื่อเผชิญกับสายตาของเธอ โอวหยางโม่ละสายตาและมองไปทางอื่นด้วยท่าทางเย็นชา เขาพูดกับกู้หว่านหว่านและเหอเถียนที่อยู่ด้านหลังมู่ซย่า “เนื้อหาของวันนี้เธอไปเรียนรู้กับเหอเถียนเอาเอง มีคำถามอะไรก็สามารถมาสอบถามผมได้ทุกเมื่อ”

หลังจากนั้น เขาคลิกคอลัมน์ข่าวบนจอคอมพิวเตอร์และเอ่ย “ตั้งใจดูข่าววันนี้ให้ดี ให้ความสนใจกับบทเรียนสุดท้าย การบ้านสำหรับการศึกษาด้วยตนเองของพวกเธอ นั่นคือการเลือกข่าวเหตุการณ์ปัจจุบันเรื่องหนึ่งจากนั้นแปลเป็นภาษาอังกฤษ นี่คือการบ้านที่ครูสอนภาษาอังกฤษของพวกเธอฝากผมมาประกาศ สำหรับคลาสคณิตศาสตร์ขั้นสูง เพียงแค่ทบทวนเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว พรุ่งนี้เข้าเรียนแล้วผมจะทำแบบทดสอบวัดระดับความคืบหน้าตามเนื้อหาที่ได้เรียนไปในวันนี้ หากคะแนนต่ำกว่า60คะแนน จะต้องไปวิ่งที่สนามกีฬา10รอบ”

ใบหน้าของเหล่านักเรียนต่างหม่นหมอง

หน้าที่นี้นั้นสำคัญมากกว่าการเรียนของพวกเขาในช่วงชั้นมัธยมการศึกษาปีที่สามเสียอีก

ตรงกับคำกล่าวที่ว่าไว้ คนน่าสงสารมักจะมีคนเกลียดชัง[1]

ดูเหมือนว่าหลังจากที่เธอต้องเข้าร่วมพิธีงานศพของซือถูชิงซานแล้ว เธอก็ยังจะต้องเข้าร่วมพิธีงานศพของสวี่ซิงซิงอีกด้วย

มู่ซย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าของเธอนั้นไม่ได้แสดงออกถึงความสุขและความเศร้าโศก

กล่าวตามตรง เมื่อคนเราตายไปแล้วก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ความคับข้องใจระหว่างเธอ สวี่ซิงซิงและมู่เฉินเหล่ยได้ดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

ขณะนี้ เสียงเคาะประตูห้องเรียนพลันดังขึ้น

“อาจารย์โอวหยาง”

มู่ซย่าเงยหน้าขึ้นและหันไปมอง เห็นเพียงหลัวฉิงที่หายตัวไปจากคลาสเรียนด้วยตัวเองในช่วงค่ำกลับมายืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง

คนน่าสงสารมักจะมีคนเกลียดชัง[1] หมายถึง คนผู้หนึ่งที่น่าสงสารและมีชีวิตที่ย่ำแย่ อันที่จริงแล้วส่วนใหญ่เกิดจากการกระทำของตนเองและมักจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกเกลียดชัง