ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 488

เยี่ยซือเจวี๋ยผงะ เขาคิดไม่ถึงว่าเหตุผลที่มู่ซย่ายืนกรานที่จะแสดงมีเขาอยู่ในนั้นด้วย

เป็นไปได้ไหมว่ามู่ซย่าก็ปฏิบัตกับเขาแบบ...

เยี่ยซือเจวี๋ยกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว เขากุมจมูกแล้วกระแอมพูดว่า “งั้นก็ไปเถอะ แต่ถ้าเธอรู้สึกไม่สบายขึ้นมาก็ต้องหยุดการแสดงทันที ฉันจะรีบวิ่งขึ้นเวทีทันที”

“ตกลง!” มู่ซย่ารู้สึกอบอุ่นในใจราวกับว่าบ้านแสงแดดในใจของเธอเต็มไปด้วยขนมสายไหม

...

อีกด้าน ที่หอประชุม

พิธีกรถือไมโครโฟนและยืนอยู่กลางเวทีเพื่อประกาศว่า “รุ่นพี่รุ่นน้องปีนี้เปิดโลกทัศน์ของเราจริง ๆ เมื่อครู่นี้เราสนุกกับการเต้นที่ร้อนแรง ตอนนี้เราขอต้อนรับกู้หว่านหว่านจากชั้นเตรียมอุดมศึกษาขึ้นมาบรรเลงเปียโนเดี่ยวบนเวทีกับบทเพลงที่มีชื่อว่า “Rebound” !”

หลังจากพูดจบ ก็มีเสียงปรบมือดังลั่นจากผู้ชมข้างล่างเวที

มหาวิทยาลัยจิงตูยังมีคณะศิลปะกรรมศาสตร์ด้วย มีกลุ่มคนไม่น้อยที่รู้จัก “Rebound” รวมทั้ง “Galaxy” บรรดารุ่นพี่และรุ่นน้องซึ่งเสียใจที่พลาดฉากที่ประตูมหาวิทยาลัยไปต่างพากันเข้ามาในหอประชุมอย่างบ้าคลั่งเพื่อดูความสง่างามของเปียโนกาแล็กซี่ นอกจากนี้ยังมาดูรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าพวกเขาแต่กลับกล้าเล่นเพลง “Rebound”

“มาแล้ว ในที่สุดก็มาสักที!” รุ่นพี่นักศึกษาศิลปะกรรมคนหนึ่งถูมืออย่างตื่นเต้นและพูดว่า “ก่อนหน้านี้ฉันอยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยอังกฤษเพราะมีเปียโนกาแล็กซี่อยู่ในหอประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยอังกฤษ คิดไม่ถึงว่าฉันจะสอบที่มหาวิทยาลัยอังกฤษไม่ผ่าน แต่กลับได้ดูเปียโนกาแล็กซี่ที่มหาวิทยาลัยจิงตู! นี่ฉันโชคดีอะไรเบอร์นั้น?”

มีบางคนถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “อะไรคือเปียโนกาแล็กซี่? เธอไม่อยากดูเทพีอาร์ทิมิสเหรอ? รายการต่อไปก็จะเป็นการแสดงเปียโนเหมือนกัน แถมยังใช้เทพีอาร์ทิมิสอีกด้วย!”

รุ่นพี่คนนั้นส่ายหัว “เทพีอาร์ทิมิสต้องเป็นข่าวลือแน่ ๆ เปียโนหลังนั้นถูกฝังไปพร้อมกับนักออกแบบไปแล้วไม่ใช่เหรอ? มันต้องเป็นมุขตลกแน่ ๆ แต่เปียโนกาแล็กซี่นั้นแตกต่างออกไป ฉันได้ยินมานานแล้วว่าตระกูลเยี่ยมีเปียโนกาแล็กซี่อยู่หนึ่งหลัง”

หลาย ๆ คนต่างมีความคิดเหมือนกับคนนี้

แม้แต่คนที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยก็ยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่อยู่ใต้ผ้าคลุมคือ “เปียโนอาร์ทิมิส” หรือเปล่า

สิ่งที่ตาเห็นต่างหากเป็นเรื่องจริง เมื่อได้มองเห็นด้วยตาตัวเอง ถึงจะเป็นเรื่องจริง